Πολυσύλλαβες διαδρομές...

Στις πολυσύλλαβες διαδρομές μου,
επέλεγα πάντα ν'ακολουθώ
τον άνεμο...

Στους λιγόφωτους τόπους,
σε μια μικρή αχτίδα του φεγγαριού
γάτζωνα τις ελπίδες μου
και ρωτώντας συχνά τους διαβάτες,
που είναι η άκρη του ονείρου
προσπερνούσα τα παγερά χαμόγελα
και τα σφιγμένα χείλη της αγνωσίας..

Σαν τύχαινε να παραπατήσω,
κανένα χέρι δεν με σήκωσε,
μηδέ δυό λέξεις συμπόνιας
κύλαγαν από παγερά χείλη
ορίζοντας την αρχή και το τέλος
της γαλήνης μου..

Στις πληγές μου συχνά,
σκοτάδι άπλωνα
να μην τρομάξουν
απ'τις πομπές των αδαών
και φανούν ακέραιες
οι αιμάτινες τρύπες της ψυχής μου..

Επιμένω στο φώς και τον άνεμο
και αρνούμαι,
τον μανδύα της ακαμψίας
να φορέσω στεφάνι..

Κλείνουν γύρω μου οι επιθυμίες
και της φτωχής μου επιμέτρησης
αφορίζουν τις προθέσεις της καρδιάς
κατανέμοντας το άλας της ζωής μου
σε μικρά μερίδια επίπληξης...

Δεν θα ρωτήσω λοιπόν
για το στρατί της πλάνης,
ούτε για της αδικίας
τα πέτρινα καλντερίμια..

Τα'χω γευτεί συθέμελα...

Νίκος Π. 2008

Οι Εξισώσεις του Δισταγμού...

Χτες το ξημέρωμα
άγγιξα μια απ'τις πληγές της ψυχής σου
και δείλιασα,
μπρος στον πλούτο που επιμελώς έκρυβε
πίσω από ένα στρώμα υπόταξης
που στων χειλιών σου τις άκρες
φάνταζε ανυπόμονο...

Στων διαρρηγμένων προσδοκιών σου
τις συνεπείς υποχωρήσεις,
ανάμεσα στην χαρμολύπη
και την βεβιασμένη αντίσταση
ένα σπόρο οικίωσης φύτεψα
και αντλώντας τις δροσοστάλες,
απ'των ματιών σου τα δάκρυα
πότιζα τις ακμές του..

Ξεθάρρεψε η φωνή σου,
η ψυχή σου απαλλάχτηκε
από τις εξισώσεις του δισταγμού
και του λυτρωμού σου το χαμόγελο
έπλασε μικρές βαρκούλες
ν'αρμενίζουν τα μικρά παιδιά..

Δεν έχουν τελειωμό
τούτες οι ουλές στη ψυχή,
που την ανάπλαση παραμερίζουν,
οδηγούν νωχελικά τις νύχτες μου
και της μοναδικής μου ανάσας
καθορίζουν το εύρος...

Νίκος Π.© 2008

Έτσι μας Έμαθαν...

Έτσι μας έμαθαν..
Να συγκεντρώνουμε αθέατα είδωλα,
πεσμένα φύλλα από δέντρα ανύπαρκτα,
προθέσεις αβέβαιες
και αισθήματα,
που ποτέ δεν μας ανήκαν..

Ήταν σα να'τρεχε η ζωή
κι εμείς ξοπίσω της,
να προσπαθούμε να σπείρουμε
κουκούλια μεταξιού,
μήπως και αλλάξουμε την ασκήμια της...

Μας αγκύλωναν,
οι ανεκπλήρωτες λαχτάρες,
τα ευτελή χαμόγελα
και η μυρουδιά τούτων των σφαγείων,
διέφθειρε την ψυχή μας...

Μας πάγωναν,
οι ατελεύτητοι δεσμοί,
τα πισθάγκωνα δεσμωτήρια
των εικονικών υποσχέσεων
και τα χνάρια μας χάναμε,
κάτω από ένα παχύ στρώμα γύμνιας..

Μας αφαιρούσαν,
την τελευταία ανάσα,
και εμείς ασθμαίνοντας,
τρέχαμε να σκεπάσουμε την γύμνια μας
μέσα σ'ενα λευκό πέπλο απάθειας...

Μας δίδασκαν,
με των χαλκευμένων ιδεών τις περιλήψεις,
των αβίαστων παραδοχών τις αυταπάτες
και εμείς γυρεύοντας τα στενά μας όρια,
αλλάζαμε το μέλλον μας,
μ'ενα ανεκπλήρωτο παρόν...

Μας πότιζαν,
με του άχρονου χρόνου την αδράνεια,
των εγγυήσεων τα πλαστά ρήματα,
-στα άλλοθί μας, σκοινοβάτες-
και οι τυμβωρύχοι σκάλιζαν,
τα σαρκία των νεκρών ιδεών μας..

Έτσι μας έμαθαν..
Να σκεπάζουμε τις πληγές μας,
πάντα με μια νέα πληγή...

Νίκος Π. © 2008