Tης Νύχτας..

Δρόμοι ρεκλάμα,
φωνές και κλάμα.
Κορμιά κοράλλια
καρδιές σμπαράλια..

Πόρτες κλεισμένες
ματιές σβησμένες
Μάτια θλιμμένα,
χείλη βαμμένα..

Χλωμά φτιασίδια,
Φώτα, στολίδια!
Πέρλες, διαμάντια,
Ψυχές στη μπάντα..

Κυλούν οι ώρες,
ηχούν σαν μπόρες,
γεμάτα βράδυα,
φιλιά και χάδια..

Φωνές και γέλια,
γλυστρούν σαν χέλια.
μα σαν χαράζει
σιωπή, μαράζι..

Σπίτια και δρόμοι,
άνθρωποι μόνοι.
Πληγές κομμένες,
Ζωές χαμένες..

Στενά σοκάκια,
κρυφά μεράκια
Μεγάλη πόλη,
κρυμμένοι όλοι..

Νίκος Π.

Τρικυμία εν κρανίω......

Φεύγουν γοργά οι νύχτες,
άσκοπα χαράζουν σημάδια στο χώμα
όπως χαράζει η λεπίδα το κορμί..

Κόκκινα τα σύμβολα
της προηγηθείσης νύχτας,
και στο ξημέρωμα,
τ' αποκαϊδια δωροδοκούν το γαλάζιο..
H μέρα ορφάνεψε από ανάσες
και οι χρόνος σταματημένος στο τίποτα...

Όλα βουβά και απόμακρα
με την ανεπανάληπτη σιωπή τους,
θα κλείνουν τις μέρες μας σε ξύλινα κουτιά,
τις ψυχές θα βουλιάζουν πρόστυχα
στα λαγούμια της ευτέλειας
και οι καμπάνες της καθαίρεσης
θα χτυπούν και πάλι μεσάνυχτα..

Οι μέρες έρχονται πια χωρίς σκοπό
και οι χιλιάδες θάνατοι των ψυχών,
θα γεμίζουν τα κρεματόρια,
στου μόνιμου χειμώνα την αβεβαιότητα..
Κι ο ερχομός της χελιδόνας
θα γιορτάζεται με φονικά εμβατήρια..

Οι έρωτες δεν θα μιλούν
με τα σημάδια στα δένδρα
και τα μικρά παιδιά
θα μιλούν για το τσιμέντο
όπως εμείς διαβάζαμε,
Λόλα - να - ένα - τόπι....

Ο αέρας μου, μυρωδιά φορμόλης
και το νερό μου θάνατος..

Αγκάλιασέ με ζωή,
δώσε μου τις ανάσες που θα σου χρωστώ
κι εγώ μια γουλιά θα σε πιω..

Έξω φυσούσε ένας ανεπανάληπτος μπάτης,
μα εντός μου, τρικυμία εν κρανίω...

Νίκος Π. © 2009

Χθες το Βράδυ....

Χθες το βράδυ ήμουν κι εγώ εκεί..

Ήμουν εκεί..
Που οι γεμάτες λέξεις,
σαν ώριμα σταφύλια κρέμονταν,
που τα νοήματα εκτοπίζονταν
έξω από τα όρια των φαινομένων,
που τα χαμόγελα ταξίδευαν αδιατάραχτα,
απ'τις απαλές επιφάσεις των χειλιών σου,
μέχρι τους ανοιχτούς φεγγίτες της ψυχής σου..

Ήμουν εκεί..
Που ο λευκός καβαλάρης ταξίδευε αγέρωχος
έξω από τα λευκά περιθώρια των απλών λέξεων,
κρατώντας σφιχτά το αμετάβλητο παρόν
κατακλύζοντας τα άγραφα κενά
ενός στίχου μου μιλούσε για την αγάπη...


Ήμουν εκεί..
Που οι σύντροφοι έστησαν χορό
και οι μορφές γλυκά ταξίδευαν,
ρουφώντας γλυκά το φθινόπωρο..
Οι στίχοι στροβιλίζονταν τρυφερά
από χαμόγελο σε χαμόγελο,
μέσα στις φωτεινές αντανακλάσεις
μια σύναξης που έμοιαζε μαγική...

Λέξεις καλοκαίρια συνόδεψαν τις ευχές μας,
έσβυσαν τα ίχνη του διαταγμού
και αρμένισαν το όνειρο
στο απέραντο γαλάζιο της τρυφερότητας...


Και σταμάτησε να φυλλοροεί η καρδιά..
Οι αγκύλες της ψυχής σου ακυρώθηκαν
και το δρομολόγιο Θλίψη-πόνος,
έπαψε να χτυπά πρωινή κάρτα...

Χιλιάδες αστέρια χόρεψαν μαζί σας
και ο σπόρος βλάστησε
σε γόνιμο χώμα...

Χθες το βράδυ,
είμαστε όλοι εκεί...

Νίκος Π.© 14-10-09

Χριστίνα - Αντώνη, να ζήσετε Ευτυχισμένοι!!!

Μικροί Επαναστάτες..

Πίσω από ψεύτικα χαμόγελα και λέξεις,
ξέχασες πια τι πρέπει να διαλέξεις.
Ψυχής γεμίσματα με όμορφες εικόνες,
ή λάθρα όνειρα και παγερούς χειμώνες;

Σκαλίζοντας ενθύμια, στον τελειωμό της μέρας
μια σελίδα ξέφυγε, την πήρε ο αγέρας,
θολά τα πρώτα γράμματα, σβησμένα απο τον χρόνο,
καρδιάς γλυκά σκιρτίματα, τα κοίταξα με τρόμο.

Βρήκα ψυχές βαριόπληγες, κατάρτια τσακισμένα,
χείλη μ'αιμάτινες πληγές, και μάτια δακρυσμένα.
Λέξεις που ρίχτηκαν φτηνά, στου έρωτα τη χάρη,
που μες' στο μισοσκόταδο δάκρυζαν το φεγγάρι..

Βαρύς στο χώμα έκατσα, ψάχνοντας τη καρδιά μου
να βρώ ξανά όσα άφησα να φύγουν μακρυά μου.
Mα βρήκα σύννεφα, καπνούς, πληγές και γκρίζες στάχτες
και δυό στίχους μου παλιούς, μικρούς επαναστάτες.

Ανέβηκα στο όνειρο, να φτάσω σ'ένα αστέρι,
να δώ την μοίρα μου ξανά, ν'αγγίξω το μαχαίρι,
χαράζοντας τον ουρανό με κοφτερή λεπίδα,
ταξίδεψα στο άπειρο και τη στερνή μου ελπίδα.


Νίκος Π.© 2009