Λευκές νύχτες...

Κρατώντας ένα σβυσμένο όνειρο
σφιχτά μέσα στην χούφτα μου,
για χρόνια ονειροπολούσα,
στις λευκές νύχτες της απόγνωσης..

Στα μάτια μου,
δυό δάκρυα έπαιζαν ξυλίκι..
Και στην στιλπνότητα του καθρέφτη μου,
γλυστρούσαν ολομόναχες
οι επιθυμίες μου...

Δυό διχασμένες ελπίδες
στο περιθώριο μιας αδιόρατης θλίψης,
-ανάμεσα στο προσιτό και τ'ανέφικτο-
συμπιέζονταν άλλοτε από μύθους
και άλλοτε από φτηνές τραγωδίες..

Και οι λευκές νύχτες ξυπνούσαν
και ουρλιάζοντας σαν φτωχές πόρνες
μετρούσαν τα κέρδη της βραδυάς
σκίζοντας τον φτηνό τους στηθόδεσμο...

Κι ύστερα άνοιγα τα χέρια μου
τα όνειρα ν'αλλάξω με ευχές,
και τότε πάλι τα'χανα όλα..

Τα όνειρα πετούσαν κουρνιαχτός
κι οι ευχές στεγνώνανε..
Ανίσχυρες ζωές στη σκόνη
και στις ευτελείς εμπνεύσεις
μιας εποχής που με ξερνά αδιάκοπα...

Νίκος Π. © 2009