Σημαδεμένες σιωπές..

Σήμερα ξύπνησα
με μια θάλασσα θλίψη στα μάτια μου
και με μια καρδιά,
που ακανόνιστα χτυπούσε στο στέρνο μου..

Άνοιξα το παράθυρο
να συμπληρώσω τις ανάσες μου..
Την φλόγα μου να προφυλάξω
με τ'αμόλυντα σκεπάσματα,
μα είδα το αίμα μου
να πνίγει τις σημαδεμένες σιωπές
και τις ξωθιές,
να αλωνίζουν τα στάρια της αναίδειας..

Στα απλωμένα χέρια μου,
κάθησαν οι τελευταίοι γλάροι
και το χώμα της αυλής
νοτίστικε απ'τον ιδρώτα της γης.
Στο δάκρυ του μισεμού πνίγηκε όλη η συμπόνια
και βούρκωσε η νύχτα στην προσμονή των αγνοούμενων..

Δεν κατάφερα,
να περιορίσω την οδύνη μου,
το γοερό κλάμα της ψυχής να χρωματίσω,
ούτε τον πόρνο χρόνο να σιωπήσω
πίσω απ'του πελάγου την καταλαγιά..

Θριαμβικά ανέτειλε
ένας καινούργιος άφωτος ήλιος
που στα χέρια του κρατούσε
ανούσια δίπτυχα
με οδηγίες ζωής σε άγνωστες γραφές..

Μια πικραλίδα ανακάλεσε τις ρίζες της,
τις λόγχες της έκανε ξόρκι
και στων αφανών ηρώων τα μνημεία
ταξίδεψε τους χυμούς της..

Τίποτα δεν έμεινε
από τούτη την πρώιμη χαραυγή..

Μόνο η θλίψη στα μάτια μου
και των σημαδεμένων σιωπών
το πανδαιμόνιο...

Νίκος Π. © 2013
-Rewritten- για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Όνειρο...

Πάλι απόψε,
με ξύπνησε ένα όνειρο...

Ήταν λέει ένα σκαρί 
αρματωμένο με αλήθειες..
Γι 'άλμπουρα είχε
της νύχτας τα μυστικά
και για πανιά,
όλων τις ξεχασμένες συνειδήσεις..

Ο καπετάνιος,
ήταν ίδιος ο Θεός..
Το πορφυρό του πανωφόρι 
στους μάταιους καιρούς ανέμιζε
και η ματιά του σκέτη φλόγα
έκαιγε χίλια κρίματα...
Μα εκείνος  μοίραζε  ρακί
σε ασημένιες τσάσκες...

Για πλήρωμα είχε ναύτες,
όλο αντριωσύνη, 
με τα ολόλευκα φτερά τους
ν'ακτινοβολούν στον ολόλαμπρο ήλιο
και τις ορθάνοιχτες πληγές
καλά κρυμμένες...

Ένας παπαγάλος,
με χρώματα πλουμιστά
βαρετά μονολογούσε...
Θάνατος, θάνατος....

Με κάλεσε ζεστή φωνή,
σαν των σειρήνων του Οδυσσέα,
-ο καλεστής ατόφιος άγγελος-
μα δίστασα...

Σφάλισα τα μάτια μου στην παρένθεση,
ξύπνησα την νύχτα με την ανάσα μου,
μύρισα τ'αλάτι της γης,
και κύλησα έξω από τ'όνειρο...

Νίκος Π.© 2013

Αδιάκοπα...

Έτσι μάθανε κάποιοι τ'όνομά τους....

Μέσα από πληρωμένα στεφάνια,
κίβδηλες καταχτήσεις
δολερές αποκοτιές 
κι αγορασμένους έρωτες...

Άβουλα λούτρινα παιχνίδια
στις άπληστες παλάμες των χειραγωγών...

Τα δάχτυλα που υψώνονται...
τα σκισμένα βλέφαρα
τα λάγνα βλέμματα
οι κάλπικες λέξεις..

Στου πυρετού μου τα σκασμένα χείλη
παραλήρημα....

Αδιάκοπα,
οι μαύρες ψυχές
με λευκές μάσκες μετουσιώνονται...

Νίκος Π.© 2013

Άτιτλο

Μετανιώνω,
που ξόδεψα τόσα ρήματα,
μέχρι να ενδώσω σε μία μετοχή....
Απών....

Νίκος Π.© 2013

Όταν σ'αντάμωσα
χωρούσες σε μια Λέξη....
Όταν χαμογέλασες, 
σε Όλες.....

Νίκος Π.© 2013

Πέντε Ωδές στην Άνοιξη...

Αγγίζοντας το ηλιοβασίλεμα,
της πρώτης  άνοιξης η γεύση,
ώριμος λωτός στα χείλη...


**
Ανοιξιάτικο σούρουπο..
τα φύλλα που χρυσίζουν,
κάτω από τις ύστατες ακτίνες...


**
Η Aνοιξη επιστρέφει..
Στη ψυχή  μου το φθινόπωρο,
επιταχύνει την φυγή του ..


**
Ανοιξιάτικα πρωινά...
στης περασμένης νύχτας τα όνειρα,
ξαποσταίνει  το φεγγάρι ...


**
Βαθύς γαλάζιος ουρανός,
τα σύννεφα απουσίασαν ευλόγως..
Ανοιξιάτικης αύρας άσκηση....


Νίκος Π.©

Θυσία...

Αιφνίδια βλέφαρα ανοίγουν
ρουφώντας τις γεωμετρίες
και μόνο ο χρόνος απομένει κλινήρης,
πίσω από την εισβολή του ανέφικτου..

Ασύστολες οι γραφές,
και οι σιωπές αναίσχυντες..
Στο βωμό της ζωής
οδυνηρή θυσία οι λέξεις..


Νίκος Π. 2007