Ακροβατώντας......

Θα'ταν καλοκαίρι,
τότε που τον ήλιο,
κρατούσες στα χέρια σου
και στα μαλλιά σου
είχες φορέσει τον έρωτα στεφάνι..

Τότε που επιμελώς έκρυβες,
τις αδιαλλαξίες σου,
πίσω από ορθάνοιχτα παράθυρα..
στη ματιά σου ήταν κρυμμένη
η λάμψη των αστεριών
και τα χείλη σου,
σκεπασμένα με δανεικό χαμόγελο
έμοιαζαν ανόθευτα...

Στα δυό σου μάτια,
καθρεφτίζονταν η θάλασσα,
στο στήθος σου,
το ουράνιο τόξο
είχε απαλά ακουμπήσει
και στα λευκά σου τα πέπλα,
της λησμονιάς τα ίχνη
είχες κεντημένα...

Με άγγιξες και αναρίγησα.
και ακροβατώντας
στις λεπτές ισορροπίες μου
μεγαλοφώνως σε αποθέωσα...

Τις πληγές μου ακόμα νωπές,
από άληκτο πόνο να φυλλορροούν,
αποσιώπησα
και άνοιξα τις πύλες της ψυχής μου
γιορτή ετοιμάζοντας στον ερχομό σου...

Τότε στάθηκες παράμερα,
με κοίταξες,
μ'εκείνο το παράξενο βλέμμα σου,
χαμογέλασες ειρωνικά
κουνώντας ρυθμικά τα πέπλα σου,
και ξερνώντας φτηνές λέξεις
θρυμμάτισες το όνειρο στη γέννησή του..

Με την ανάσα σου αμείλικτα,
έσβυσες την καρδιά μου...

Νίκος Π.