Kαρτερώντας το μήνυμα...

(William Blake, 1805 - Angels Rolling away the Stone from the Sepulchre)

Χριστός Ανέστη,
μα όχι εκεί...

Στα σκοτεινά κι ανήλιαγα υπόγεια,
στα μέρη που κρυφτό ο ήλιος παίζει,
σε ατραπούς και σε σοκάκια όλο αιθάλη
και σε πλαγιές σπαρμένες από θάνατο...

Σε τόπους σιδεροπλεγμένους
με φράχτες από μίσος και οδύνη,
στάχυα κορμιά σπαρμένα,
κοράκια που ολημερίς τρυγάνε...

Εκεί που οι μέλλουσες μέρες
ίδιες με τις παρελθούσες είναι..

Αληθώς Ανέστη,
μα ούτε εδώ....

Σε μέρη που οι ψυχές μαυρίζουν,
εκεί που γύρω μας μυρίζουν
καμένες σάρκες,
σβησμένα βλέμματα,
χαμένες ευκαιρίες...

Στις ώρες της ανύπαρκτης χαράς,
στων διχασμών τις μετοχές,
στου πόνου τις θλιμμένες παρενθέσεις...

Εκεί που οι πόλεμοι επιμένουν,
δάκρυα κι ερημιά σκορπίζοντας..
Που πόνος και οδύνη αναδύονται,
ρωγμές διευρύνοντας
και τις καρδιές μας καταπίνουν..

Εκεί που κάποιοι δόλιοι,
τις ανάσες μας κλέβουν
και μετρώντας τα κέρδη τους,
σε κύκλους ημιτελείς
τα βαπτίζουν δικαιοσύνη ...

Καρτερώ το μήνυμα
της Ανάστασής σου Κύριε...
Της γλυκιάς θωριάς σου
αδημονώ την ανάταση..
Και ο λόγος σου,
πύρινη ρομφαία
στις κεφαλές των ανάξιων!!

Νίκος Π. © 2009

Χαϊκού LXXIV ( Των Παθών...)

Μετά τους μάγους,
οι άρπαγες των ψυχών...
Μοιραίος θρήνος..

**

Μοίρασες χαρά..
στις μοχθηρές στιγμές τους,
έλαβες πόνο...

**

Εγκολπώθηκες
της πόρνης το βούρκωμα
της ανέστιας...

**

Σε αρνήθηκαν,
αυτοί που σου έκλεψαν,
σάρκα και πνεύμα...

**

Τον σταυρό σου Κύριε,
σεμνά προσκυνώ...
Στιγμές οδύνης..

**

Εν τω σπηλαίω..
Εγεννήθει ελπίδα
επί ματαίω...


Νίκος Π. 15-4-09

Του Αποσπερίτη....

Έσταξε πάλι απόψε η νύχτα,
και η θλίψη μοίρασε
σε ανοιχτές πληγές
τον περασμένο αποσπερίτη..

Μια μικρή πυγολαμπίδα,
ματαια προσπαθούσε να φωτίσει ένα όνειρο,
ενώ δίπλα μας,
χιλιάδες κραυγές
αναζητούσαν χείλη να φανερωθούν...

Τα λευκά χαρτιά,
βαφτήκαν κόκκινα απ'το αίμα της σελήνης,
οι λέξεις ταξιδέψαν ολόμοναχες
και στα συντρίμμια της χθεσινής νεροποντής
βούλιαζαν και οι τελευταίες προσδοκίες..

Οι μεθυσμένοι έρωτες ταξίδευαν,
ανάμεσα σε δυό ποτήρια ουίσκυ
και σε ασίγαστους οργασμούς..
Ένα τσιγάρο πόνος στ'ακροδάχτυλα
και οι κραυγαλέες αντιθέσεις
ανοίγανε υγρούς δρόμους
κυλώντας σαν καυτά δάκρυα
στα ζαρωμένα σεντόνια..

Μέσα σ'αυτή την αλλόκοτη συντροφιά
δυό μικρά παιδιά φανήκανε..
Το'να φορούσε την άνοιξη
και τ'άλλο ένα αθώο χαμόγελο..
Η πυκνή σκοτεινιά σάστισε,
το φθινοπωρο τρόμαξε,
και σαν σκουριασμένο καράβι,
βούλιαξε στ'ολόλευκο χαρτί..

Τα παιδιά χαμογέλασαν
και σκαρώνοντας μικρές σκανταλιές
τράβηξαν τα προσχήματα της νύχτας
και πίσω απ'το νωπό μελάνι των αντιθέσεων,
η άνοιξη έκανε θριαμβική είσοδο..

Θα στάξει πάλι απόψε η νύχτα,
μα η θλίψη θα φυγομαχεί..
Η Αυγή θα τραγουδά για τον έρωτα
κι ο χθεσινός αποσπερίτης,
ερμητικά θα κλειδώσει το φθινόπωρο...


Νίκος Π. © 3-4-09