Eρωτικό VII

Σαν δελφινάγγελος ξεπρόβαλες,
απ'του φωτοδότη σου,την ιερή μήτρα..

Λουσμένη απ'το φεγγαρόφωτο,
που τις παρειές σου γλυκά χάιδευε
όταν γύρω απλώνονταν οι σιωπές,
Και από της θάλασσας την αρμύρα,
που 'παίζε ντόμινο,
με τις πτυχές του κορμιού σου..

Στα μαλλιά σου,
τα πλεγμένα κοράλλια
μοιάζαν με γη της επαγγελίας..
Στη φωτεινή σου ματιά,
είχες φορεμένη την ελπίδα
και στα χέρια σου,
κρατούσες των μικρών παιδιών,
τα ζαχαρένια όνειρα..

Η καρδιά σου,
άτακτα χτυπούσε στο στήθος σου
και τ' άλικα χείλη σου
μοίραζαν τρυφερά χαμόγελα,
καθώς ξόρκιζαν τις λύπες
μέσα απ'τις καυτές στάλες των δακρύων σου...

Ρόδα στο πέρασμά σου
και μουσικές υψώθηκαν..
Ολόγυμνες ψυχές γύρω σου,
χορό θεσπέσιο σέρνουν..

Σε κάλεσα μ'ενα τραγούδι,
με τα χρώματα της γλυκιάς χαραυγής σε έντυσα
Και με των πουλιών το πρωινό κελάδημα,
σε ονόμασα αγάπη..

Σαγηνεύοντας τον καιρό απ'τις ακμές του
επιμελώς με πλησίασες..
Τον κόκκινο μανδύα σου
ασπίδα άπλωσες στην ψυχή μου,
Και με το υγρό σου χαμόγελο,
-αντίδωρο στα χέρια μου-
τον κόσμο καλοσώρισες μαζί μου...

Νίκος Π.© 2009

Των Ρηγάδων η Πορφύρα...

Εγώ δεν είμαι Ποιητής,
δεν είμαι καν, ενός στίχου ο ήχος..
Eίμαι της φτωχικής συγκομιδής ο καρπός,
του μεγάλου παζαριού το βουητό,
της μέλισσας το τσίμπημα
στον γλυκό καρπό της ανεμώνας...

Είμαι του καθρέφτη σου η θαμπάδα,
-που τα υγρά πρωινά-
με τον ύπνο στα βλέφαρα ριγεί
και μεγαλοπρεπώς απλώνει
τις τεθλασμένες του σκιές
στο γλυκό πρόσωπό σου..

Είμαι του πανηγυριού το κάλεσμα,
της μικρής βαρκούλας
ο ανύποπτος κυματισμός..
Στο σανίδι, τελευταίος παλιάτσος,
με το δάκρυ μου καλά κρυμμένο,
πίσω από ένα παχύ στρώμα πένθους...

Όχι,
Δεν είμαι του κόσμου ο δημιουργός,
ούτε καν η μαριονέτα του..

Μη με ρωτάς τι είμαι..

Είμαι αυτός που τις στιγμές σου εξημερώνει
και με το σιγανό μου τραγούδι,
σε ντύνω με των Ρηγάδων την πορφύρα...

Νίκος Π. © 2007
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Dark Performances" Εκδόσεις "Συμπαντικές Διαδρομές", 2007 )