Οι Αυταπάτες των Σιωπών....

Σωπαίνουν οι στιγμές μου,
γύρω από ένα σώμα που πάλλεται,
που ψάχνοντας αγωνιωδώς
της λήθης την μικρή διαύγεια,
εκτενώς αναλλώνεται
σε εφήμερες απολαύσεις
και ένα πνεύμα ανώριμο
εθελοτυφλεί ασθμαίνοντας
γύρω από αυταπάτες και σιωπές
που κρατούν σφαλιστές
τις αιχμές ενός λειψού ονείρου..

Ενα μικρό ξύλινο αλογάκι
που αναίτια οξυδώνεται,
στους ρυθμούς ενός μέλλοντος
που φαντάζει δυσπρόσιτο,
αναμοχλεύει τις παραισθήσεις μου
και θυμίζοντάς μου
της αθωότητας τους αόριστους χειμώνες
μαρμαρώνει τις γενετήσιες ορμές μου
αφαιρώντας την ζωτικότητα,
που ρεαλιστικά ανήκε στο παρελθόν...

Κρατώντας μικρά κεριά παραφίνης,
αναδεύω του φθινοπώρου τους γλυκούς καρπούς
και αναπαύω τις αισθήσεις μου
στο κοιμητήριο μιας μέλισσας
που απεβίωσε,
απομυζώντας ακατάλληλους μίσχους..

Κρατώντας την ζωή από τις ακμές της
στου έσχατου λεπτού την μικρή διάρκεια,
σ'ένα φιλήδονο τανγκό αφέθηκα σύγκορμος,
στην ανάκληση
μιας προγενέστερης πρωτοχρονιάς...

Νίκος Π. 3-1-08