Λέξεις Αγχόνες...

Kαι ξάφνου,
οι λέξεις γίνανε χορδές
και οι χορδές αγχόνες
και πληγώσαν τα χρυσάνθεμα,
στης Άνοιξης τον ερχομό...

Φίλοι γεμίσανε τους στίχους μελανιές
με ψιμύθια, τον βίο τους διδάσκοντας
και τα τραγούδια πήραν το μαβί της θλίψης
κι οι λέξεις-χορδές,
ξεμέθυσαν απ'της αγάπης το γαλήνεμα..

Βλάφτηκαν τ'απότιστα με ροσόλι λόγια,
τ'άλυτα στο άρμα της φιλίας
χαλάρωσαν πια τους κόμπους τους
ρητορεύντας διαβολές,
έξω από τα μυστικά τ'αποσπερίτη..


Άβγαλτοι και αδέξιοι
περιφέρουν λέξεις-φωτιές
πλανώντας αδαείς κι αψίκορους..

Πίσω από των ανηλεών στίχων
την απατηλή ευημερία
χάνονται κι οι τελευταίες Άνοιξες..

Πως να μιλήσω;
Ποιού ρήτορα φωνή να δανειστώ;
Σε ποιό μαρμάρινο πεζούλι
ν'αφήσω λίγα ρόδα,
τώρα που σκιάχτηκε η Άνοιξη
απ'των αμύητων την άγνοια;

Νίκος Π. 20-5-08