Ένα μισοτελειωμένο Ποίημα...

Αφησα μισοτελειωμένο ένα ποίημα,
να μην διακρίνεται
πίσω από τις λυπημένες του λέξεις
ο πόνος που διαπερνά το κορμί μου
σαν τα χέρια μου γλυστρούν
στο αλάβαστρο του ιδεατού σου κορμιού,
όπως χάνονται και τα χνάρια μου στο χιόνι
που ο παγωμένος βοριάς αφανίζει
τραντάζοντας συθέμελα
τις ισσοροπίες της ψυχής μου..

Κοιτάζοντας πίσω απ'το θολό τζάμι
να γλυστρά τ'όνομά σου
αφήνοντας για ίχνη
δυο υγρά μονοπάτια στο διάβα του
και τότε μόνο,
θα βλέπω τον κόσμο
να επιστρέφει τις δανεικές ευκαιρίες
σαν το κορίτσι που πενθεί
την χαμένη του αθωότητα..

Σαν την ξαφνική αστραπή,
μέσα από ραγισμένο καθρέφτη
κι η ψυχή μου να γλυστρά
σαν κομμάτι παγετός
έξω απ'τη ζέστη του κορμιού σου..

Με τι να ταυτιστείς;

Με την στειρότητα μια ανύπαρκτης στιγμής,
ή με την ύπαρξη μιας στείρας σκέψης;

Νίκος Π. © 2008