Χαϊκου LXVIIΙ ( Ανένταχτα...)
Αφουγκράζομαι..
Στις πλαγιές των ονείρων
ανηφορίζω...
*
Σαν μυλόπετρες,
με ακινητοποιούν
πάντα οι νύχτες ..
*
Το ξημέρωμα,
συντρίβεις τα ίχνη μου
στον καθρέφτη σου..
*
Οι αναμνήσεις,
τριγυρνούν εντός μου
σαν φαντάσματα..
*
Ξεγυμνώθηκα...
Έμεινε ανένταχτο
το συναισθήματα..
Νίκος Π.© 16-5-10
Posts
.png)
2 comments:
Καθρεφτης το Γυμνό σου ένστικτο καθε που οι αισθησεις μου πλησιάζουν με χερια απλωμενα να αγκαλιασουν το φευγαλαίο φιλί σου....
Δε φταιω εγω....
Δεν ήθελα να γίνω αναμνηση...
Εσύ με εγκλώβισες σε μία ανενταχτη σιωπή, κατω από το φως ενός αστεριού, που κρεμοταν στην άκρη του φθαρμενου νηματος, και η Μοιρα το διαλεξε να γίνει πεφταστερι στο κατοπτρο των ματιων σου...
Σε είδα που λαχταρησες την λαμψη!...
Ευχηθηκα να γίνω αντανακλαση στο βαθος της έμπνευσής σου..
Ενας ανενταχτος θεος άκουσε την ικεσία μου και τωρα....
κλεισμενη στο ποιημα σου, βολεύομαι με το λίγο φως που σκορπίζουν πανω μου τα ματια σου καθως με διαβαζεις!.....
Υπεροχο το κίνητρό σου... για άλλη μια φορα, Νικο....
τα φιλια μου, ίχνη που συντρίβω στον καθρεφτη σου!...
Σε ευχαριστώ πολύ Κάκια..
Σε ευχαριστώ που συνεχίζεις να βλέπεις πίσω από τις λέξεις...
Post a Comment