Γένεσης Εγκώμιον...

"Natividad"- EL GRECO - 1597

Στο λίκνο σου μικρέ μου Χριστέ,
καταθέτω σεπτά
το αποταμίευμα της ψυχής μου
και δυό απ'τα δάκρυά μου που κύλησαν,
σπονδή στις καταλυτικές προδοσίες
που κάποιοι εξυφαίνουν
χιλιάδες χρόνια τώρα
για το μέλλον σου...


Για την οικονομία των λέξεων
που σεμνά δίδαξες..
Για τη γέννησή σου
που ταιριάζει στους καιρούς μας
με την απολυτήρια σταύρωση..


Γι αυτούς,
που αενάως χαράζοντας
ομόκεντρους κύκλους
απομακρύνοντας τις διδαχές σου,
πλουτίζουν επί ματαίω
τις πηγές των μεροληπτούντων...

Γι'αυτούς, 
που τους μεστούς λόγους σου,
στις χρηματαγορές της αθλιότητας στοιχημάτισαν
-ανάξιοι αργυραμοιβοί-
και τα κέρδη καταγράφοντας
σε ευτελούς αξίας πλουμίδια,
κληροδοτούν στις ψυχές των αναίσχυντων αδαών,
την ακαμψία του μέλλοντος...

Συντετριμμένος μικρέ μου Χριστέ σε προσμένω...
Αφήνω πίσω μου
τους ανοιχτούς λογαριασμούς της ασάφειας,
τους μανδύες της εμπάθειας
μεθοδικά ταξινομώ σε θημωνιές,
προσεγγίζω την αλήθεια σου
και σε καλωσορίζω σεμνά,
στον κόσμο που μαζί σου ονειρεύτηκα..


Νίκος Π. © 2010

Μικρές Προθέσεις V

I

Έσταξες πάλι νύχτα,
στου μεσημεριού την γαλήνη...
Το βλέμμα σου,
δείχνει των προθέσεων το κέλευσμα
και ο δείχτης σου,
το άπειρο.....

ΙΙ
Μέσα στο χρυσό σου κλουβί,
φύλλα δάφνης μασάς,
σπαταλάς κραυγές οδύνης
και ψεύτικη συμπόνια
φτύνεις στα πλήθη.....

ΙΙΙ
Άγγιξες με τ'ακροδάχτυλα τον κόσμο
και αυτός βυθίστηκε στο πένθος...

ΙV
Ασθμαίνοντας τρέχεις να μαζέψεις
των προθέσεών σου τ'αποτέλεσμα..
Λιώνουν στα δάχτυλά σου οι απαντοχές
και ο άνεμος σκορπά,
τ 'αποκαϊδια σου.......


V
Και τότε,
οι ποιητές που γράφαν για τον έρωτα  σωπάσανε,
κεντήσαν μαύρα σύννεφα στις πένες τους
και μια βροχή αβανταδόρικη
σκέπασε όλες τις λέξεις...


VΙ

Η Βροχή καθάρισε τα πάντα...
Όλα,
Εκτός απ'τη νύχτα σου.......

Νίκος Π. © 2011

Ανεπάντεχος άνεμος....

Στην θλιμμένη μου ψυχή,
φύσηξε ανεπάντεχα ένας άνεμος
που αποπλάνησε τις οδύνες μου,
ξελόγιασε την προσμονή μου
και σε πείσμα των καιρών
χάραξε κόκκινες μολυβιές,
στην άδεια καρδιά μου...


Φοβόμουν,
πως σαν βρέφος αμάλαγο
την ζωή μου θα γράπωνα στις μικρές μου χούφτες,
στων στεναγμών τις γέφυρες
θα απέρριπτα τις νύχτες
κι η φωνή μου,
-όμοια μ'αγγέλου ψαλμωδία-
θα καλούσε τους χρόνους σε αρμονία...


Στ'άχραντα χείλη μου
το χαμόγελο φάνταζε ανεπανάληπτο
στα μάτια μου φεγγοβολούσε η ελπίδα
για ένα αμόλυντο αύριο
και στα μαλλιά μου ήταν πλεγμένες,
οι εαρινές αύρες μιας ανάστασης
που θα γέμιζαν τη ζωή μου μ'απαντοχή...


Ένα μικρό θρόϊσμα με ξύπνησε...
Μια τόσο δα μικρή πνοή τ'ανέμου,
γύρισε την ψυχή μου
σε κλίμακα ελάσσονα...


Δεν είμαι εγώ αυτός,
έξω απ'της αποδημίας τους καιρούς...


Δεν μοιάζω εγώ,
με τούτες τις μετέωρες έννοιες...


Ποτέ δεν ήμουν,
Το ακριβές αντίγραφό σου ζωή....


Εγώ, γεννήθηκα λαξεμένος
από ενός ανεπάντεχου άνεμου την ορμή....


Νίκος Π. © 2011

Έτσι μας έμαθαν....

Έτσι μας έμαθαν..


Να συγκεντρώνουμε αθέατα είδωλα,
πεσμένα φύλλα από δέντρα ανύπαρκτα,
προθέσεις αβέβαιες
και αισθήματα που ποτέ δεν μας ανήκαν..


Ηταν σα να'τρεχε η ζωή
κι εμείς ξοπίσω της,
να προσπαθούμε να σπείρουμε
κουκούλια μεταξιού,
μήπως και αλλάξουμε την ασκήμια της...


Μας αγκύλωναν,
οι ανεκπλήρωτες λαχτάρες,
τα ευτελή χαμόγελα
και η μυρουδιά τούτων των σφαγείων,
διέφθειρε την ψυχή μας...


Μας πάγωναν,
οι ατελεύτητοι δεσμοί,
τα πισθάγκωνα δεσμωτήρια
των εικονικών υποσχέσεων
και τα χνάρια μας χάναμε,
κάτω από ένα παχύ στρώμα γύμνιας..


Μας αφαιρούσαν,
την τελευταία ανάσα,
και εμείς ασθμαίνοντας,
τρέχαμε να σκεπάσουμε την γύμνια μας
μέσα σ'ενα λευκό πέπλο απάθειας...


Μας δίδασκαν,
με των χαλκευμένων ιδεών τις περιλήψεις,
των αβίαστων παραδοχών τις αυταπάτες
και εμείς γυρεύοντας τα στενά μας όρια,
αλλάζαμε το μέλλον μας,
μ'ενα ανεκπλήρωτο παρόν...


Μας πότιζαν,
με του άχρονου χρόνου την αδράνεια,
των εγγυήσεων τα πλαστά ρήματα,
-στα άλλοθί μας σκοινοβάτες-
και οι τυμβωρύχοι σκάλιζαν,
τα σαρκία των νεκρών ιδεών μας..


Έτσι μας έμαθαν..
Να σκεπάζουμε τις πληγές μας,
πάντα με μια νέα πληγή...


Νίκος Π. © 2011

Καρτερώντας το Μήνυμα...

P.Rubens - The Resurrection - 1611

Χριστός Ανέστη,
μα όχι εκεί...


Στα σκοτεινά κι ανήλιαγα υπόγεια,
στα μέρη που κρυφτό ο ήλιος παίζει,
σε ατραπούς και σε σοκάκια όλο αιθάλη
και σε πλαγιές σπαρμένες από θάνατο...


Σε τόπους σιδεροπλεγμένους
με φράχτες από μίσος και οδύνη,
στάχυα κορμιά σπαρμένα,
κοράκια που ολημερίς τρυγάνε...


Εκεί που η άνοιξη σκλαβώνεται..
που το τραγούδι γίνεται λυγμός
κι οι προμάχοι ξεψυχούν
στα μελιχρά απομεσήμερα..


Εκεί...
που οι καινούργιες φορεσιές
άφεγγα πέπλα μοιάζουν,
κι οι λέξεις,  τα τραγούδια μας,
του μπάτη οι μικρές πνοές,
αντίλαλοι καημών μεστώνουν...


Εκεί που οι μέλλουσες μέρες
ίδιες με τις παρελθούσες είναι..


Αληθώς Ανέστη,
μα ούτε εδώ....


Σε μέρη που οι ψυχές μαυρίζουν,
εκεί που γύρω μας μυρίζουν
καμένες σάρκες,
σβησμένα βλέμματα,
χαμένες ευκαιρίες...


Στις ώρες της ανύπαρκτης χαράς,
στης πίκρας τις ικεσίες,
στων διχασμών τις μετοχές,
στου πόνου τις θλιμμένες παρενθέσεις...


Εκεί που οι πόλεμοι επιμένουν
δάκρυα κι ερημιά σκορπίζοντας..
Που πόνος και οδύνη αναδύονται,
τις ρωγμές των ψυχών  διευρύνουν,
ξεγελώντας  τις πληγές με αργύρια...


Εκεί που κάποιοι δόλιοι,
τις ανάσες μας κλέβουν
και μετρώντας τα κέρδη τους
σε κύκλους ημιτελείς,
τα βαπτίζουν δικαιοσύνη ...


Καρτερώ το μήνυμα
της Ανάστασής σου Κύριε...
Της γλυκιάς θωριάς σου
αδημονώ την ανάταση..
Και ο λόγος σου,
πύρινη ρομφαία
στις κεφαλές των ανάξιων!!


Νίκος Π. © 2011
Rewrite

Για σένα Γυναίκα....

Dante Gabriel Rossetti "Lady Lilith" 1868 (Oil in canvas)


Για σένα,
που ταξιδεύεις τις σκέψεις μου,
που απαλύνεις τους πόνους μου,
που ομορφαίνεις τις μέρες μου,
που εξασθενίζεις τις αντιστάσεις μου,
που αμβλύνεις τις λύπες μου,
που ευθυγραμίζεις τις πορείες μου
και εξισώνεις τους οργασμούς της ψυχής μου..


Για σένα,
Που επιβλέπεις τα θέλω μου,
που επισκιάζεις τις θλίψεις μου,
που διορθώνεις τις πορείες μου,
που τις χαραγές μου επουλώνεις,
που η αγάπη σου μοιάζει με πανσέληνο,
κι ο απέραντος έρωτάς σου
με τη δροσάδα της πρώτης βροχής ...


Για σένα,
που την συμπόνια κάνεις τραγούδι,
τις λέξεις ατίμητο φυλαχτό
και της ευλογημένης σου μήτρας το γέννημα
ανοίγει διάπλατα το μέλλον
και γεμίζει την πλάση με ζωή..


Για σένα Γυναίκα,
Που'σαι φιλί κι αγέρας,
διάπλατο χαμόγελο και ήλιος,
αιώνια ροδαυγή κι ονείρεμα,
γέλιο, βελούδινο φεγγάρι
δάκρυ, αγάπης βάλσαμο ...


Για σένα Γυναίκα,
που τ'αρωμά σου θα συνεχίσω ν'ανασαίνω,
και στης καρδιάς σου την πύλη
θ' απιθώνω τους καϋμούς μου,
ολόκαρδα σου εύχομαι,
τα χρόνια σου να'ναι πολλά,
μαγευτικά κι ασύλληπτα..


Για σένα Γυναίκα...


Νίκος Π.© 2011
(rewritten)

Απλά προσπέρασα.....

Περνώντας αθόρυβα, 
δίπλα από ενα παλιό μου λάθος, 
της περπατησιάς μου τα γκέμια τράβηξα 
μήπως και οι μνήμες ξυπνήσουν 
και την ψυχή μου κεντρίσουν πάλι 
με το πικρό ροσόλι της θύμησης.... 
  
Ακροπατώντας, 
έσυρα αργά το βλέμμα μου πάνω του 
κρατώντας την ανάσα μου, 
μη τυχόν κι οι ματιές μας ανταμώσουν 
στο πρώϊμο του ήλιου φώς , 
μα δεν το αναγνώρισα.... 
  
Είχε ντυθεί, 
με της λήθης τον αστραφτερό μανδύα 
και σε ανέγγιχτη ψυχή 
είχε απλωμένο το χέρι του, 
προκαλώντας καινούργιους, 
επιούσιους πόνους... 
  
Το πρόσωπό του, 
είχε τη χλωμάδα του φθινοπώρου 
και στη φορεσιά του, 
ήταν χρυσοκεντημένοι σε μήτρες, 
όλοι οι πρότεροι αυθέντες του... 
  
Και εγώ... 
Και εσύ... 
Και αυτοί..... 
  
Ο φθαρμένος του μύθος, 
έμοιαζε με ξεπεσμένου ευπατρίδη την δόξα 
και η φωνή του, 
-που με κρώξιμο γλάρου στο πέλαγος αναλογούσε- 
καλούσε δόλια, 
καινούργιους κομιστές... 
  
Το κοίταξα λυπημένα, 
στάθηκα ορθός, 
χαμογέλασα πικρά,
κύλησα έξω από τις προγενέστερες παρενθέσεις μου 
και απλά προσπέρασα... 
  
Νίκος Π.© 2011

Επί Πιστώσει......

Francois Boucher - Hercules and Omphale - 1735


Στον άλκιμο φαλλό σου, 
εκρυψες τις μυστικές λέξεις 
και διάτορος ξεχείλισες, 
γεμάτος  από σταγόνες ηδονής 
που ένα βράδυ γεύτηκες 
απ'των συλφίδων τα υπογάστρια...


Ύστερα ταξίδεψες στον έρωτα, 
περνώντας από πρησμένα στήθη 
- βίαιος περαματάρης - 
και στάθηκες να ξαποστάσεις 
στην σκιερή πλαγιά 
μιας εύκαρπης μήτρας..


Οι λέξεις σου, 
κυλούσαν έξω απ'την ορφάνια τους 
και απ'του φτωχού σοδιάσματος 
-π'ασθενούσε τα φύλλα απ'τα αγριοστάχυα-
λεηλάτησες τους έσχατους καρπούς 
επί πιστώσει..


Χίλιοι κόμποι ο ίδρως σου 
και στο ψεύτικο χαμόγελο της 
απαντούσες με τα δικά σου 
προσποιητά χαριεντίσματα 
και με δανεικές λέξεις απόγνωσης..


Δίστασες να δαμάσεις την ψυχή σου,
που βιάστηκε το Σ'αγαπώ να πει,
γλυστρώντας ανάμεσα από ένα κατακκόκινο κραγιόν
κι ένα φτηνό άρωμα που μύριζε μόνο νύχτα...


Την ώρα της κορύφωσης, 
όταν ο οργασμός σου 
συνταίριαξε με τ'αστραπόβροντα, 
όταν τα φώτα γίνανε βροχή 
κι ο πυκνός ορυζώνας, 
βάλτος αμαρτημάτων 
τότε,τράβηξες τα σκεπάσματα 
έκανες τις κραυγές σου ανασφάλειες 
και βυθίστηκες αύτανδρος 
στην ασάφεια...


Νίκος Π.© 2011