Ανεπάντεχος άνεμος....

Στην θλιμμένη μου ψυχή,
φύσηξε ανεπάντεχα ένας άνεμος
που αποπλάνησε τις οδύνες μου,
ξελόγιασε την προσμονή μου
και σε πείσμα των καιρών
χάραξε κόκκινες μολυβιές,
στην άδεια καρδιά μου...


Φοβόμουν,
πως σαν βρέφος αμάλαγο
την ζωή μου θα γράπωνα στις μικρές μου χούφτες,
στων στεναγμών τις γέφυρες
θα απέρριπτα τις νύχτες
κι η φωνή μου,
-όμοια μ'αγγέλου ψαλμωδία-
θα καλούσε τους χρόνους σε αρμονία...


Στ'άχραντα χείλη μου
το χαμόγελο φάνταζε ανεπανάληπτο
στα μάτια μου φεγγοβολούσε η ελπίδα
για ένα αμόλυντο αύριο
και στα μαλλιά μου ήταν πλεγμένες,
οι εαρινές αύρες μιας ανάστασης
που θα γέμιζαν τη ζωή μου μ'απαντοχή...


Ένα μικρό θρόϊσμα με ξύπνησε...
Μια τόσο δα μικρή πνοή τ'ανέμου,
γύρισε την ψυχή μου
σε κλίμακα ελάσσονα...


Δεν είμαι εγώ αυτός,
έξω απ'της αποδημίας τους καιρούς...


Δεν μοιάζω εγώ,
με τούτες τις μετέωρες έννοιες...


Ποτέ δεν ήμουν,
Το ακριβές αντίγραφό σου ζωή....


Εγώ, γεννήθηκα λαξεμένος
από ενός ανεπάντεχου άνεμου την ορμή....


Νίκος Π. © 2011