Γενεσης Εγκώμιον..

Στο λίκνο σου μικρέ μου Χριστέ,

καταθέτω σεπτά το αποταμίευμα της ψυχής μου

και δυό απ'τα δάκρυά μου που κύλησαν,

σπονδή στις καταλυτικές προδοσίες

που κάποιοι εξυφαίνουν

χιλιάδες χρόνια τώρα,

για το μέλλον σου...

Για την οικονομία των λέξεων

που σεμνά δίδαξες..

Για η γέννησή σου,

που ταιριάζει στους καιρούς μας

με την απολυτήρια σταύρωση..

Γι αυτούς,

που αενάως χαράζοντας ομόκεντρους κύκλους

απομακρύνοντας τις διδαχές σου

πλουτίζουν επί ματαίω,

τις πηγές των μεροληπτούντων...

Συντετριμμένος μικρέ μου Χριστέ

αφήνω πίσω μου,

τους ανοιχτούς λογαριασμούς της αφέλειας,

τους μανδύες της εμπάθειας

μεθοδικά ταξινομώ σε θημωνιές,

προσεγγίζω την αλήθεια σου

και σε καλοσωρίζω σεμνά

στον κόσμο που μαζί σου

ονειρεύτηκα..

Νίκος Π. 24-12-07

Οι Εξισώσεις του δισταγμού...

Χτες το ξημέρωμα άγγιξα,

μια απ'τις πληγές της ψυχής σου

και δείλιασα,

μπρος στον πλούτο που επιμελώς έκρυβε

πίσω από ένα στρώμα υπόταξης

που στων χειλιών σου τις άκρες

φάνταζε ανυπόμονο...

Στων διαρρηγμένων προσδοκιών σου

τις συνεπείς υποχωρήσεις,

ανάμεσα στην χαρμολύπη

και την βεβιασμένη αντίσταση

ένα σπόρο οικίωσης φύτεψα

και αντλώντας τις δροσοστάλες,

απ'των ματιών σου τα δάκρυα

πότιζα τις ακμές του..

Ξεθάρρεψε η φωνή σου,

η ψυχή σου απαλλάχτηκε

από τις εξισώσεις του δισταγμού

και του λυτρωμού σου το χαμόγελο

έπλασε μικρές βαρκούλες

ν'αρμενίζουν τα μικρά παιδιά..

Δεν έχουν τελειωμό

τούτες οι ουλές στη ψυχή,

που την ανάπλαση παραμερίζουν,

οδηγούν νωχελικά τις νύχτες μου

και της μοναδικής μου ανάσας

καθορίζουν το εύρος...

Νίκος Π. 4-12-07

Χαικού LXV (Ανένταχτοι Κώδικες)

Σε μια σταγόνα

γράφτηκαν οι κώδικες.

Μετά χάθηκαν...

**

Ανακύκλωση

χαμένων αισθημάτων

ανεπιστρεπτί...

**

Σταθμιζόμενοι

στην κρίση οι απόντες,

δυο γραμμάρια..

**

Σβύνοντας φλόγες

ανεπαίσθητων στιγμών.

Ασκήσεις ήθους..

**

Στον αναβρασμό,

κλώνους κατακλύσθηκαν

τα υπόγεια....

Νίκος Π. 23-10-07

Xαικού LΧIII ( Ισορροπώντας....)

Ξερνώντας λέξεις

βυθίζονται αύτανδροι

στις διαστίξεις...

**

Καταδύονται

στα ρήματα των παθών,

οι καιροσκόποι..

**

Ισορροπώντας

σε επίπλαστους ζυγούς,

εξουσιάζουν...

**

Πυχαίοι τίτλοι..

Ανέφικτες ελπίδες

καταγράφονται...

**

Στο όνομά σου,

πολύπαθη πατρίδα,

επωφελούνται...

Νίκος Π. 19-9-07

Τι στο Διάβολο Είμαστε Τελικά???

Καλημέρα φίλες και φίλοι της Μπλογκόσφαιρας...

Σήμερα θα ξεφύγω και από τα συνήθη πρότυπα του χώρου μου και από την ποιητική προσέγγιση των γεγονότων γιατί δεν αντέχω πια...

Σκάω και οφείλω πρώτα να μουντζώσω τον εαυτό μου για την κατάντια στην οποία φέραμε τον τόπο μας...
Να με συμπαθάτε για το ύφος μου, μα πραγματικά αναρωτιέμαι τι στο διάολο φάρα είμαστε..

Από την μια, ξεπαστρεύουμε τον τόπο μας με συνοπτικές διαδικασίες, είτε από αμέλεια είτε από πρόθεση αφήνοντας στο έλεος του θεού έμψυχα και άψυχα και από την άλλη, όταν γίνεται μαραθώνιος στην TV για να μαζευτεί χρηματικό ποσόν για κάποιο κοινωνικό σκοπό, χτυπάμε κόκκινο προσφέροντας απίστευτα ποσά που όμοιά τους δεν υπάρχουν...

Από την μία, λοιδωρούμε και κατακεραυνώνουμε τον κρατικό μηχανισμό που μόνιμα είναι απών, το κράτος που τις λέξεις πρόνοια, ασφάλεια και νοιάξιμο τις έχει εξαφανίσει από το λεξιλόγιό του και από την άλλη, σαν αγέλη τους ξαναδίνουμε εντολή να συνεχίσουν αυτό που κάνουν...

Από την μία βρίζουμε αυτούς που χτίζουνε σε καμένες και αποχαρακτηρισμένες δασικές εκτάσεις τις βιλίτσες τους και από την άλλη, είμαστε οι περισσότεροι έτοιμοι να κάνουμε το ίδιο σε πρώτη ευκαιρία...

Εμείς είμαστε που βρίζουμε τα κανάλια για τα κάθε είδους ανόητα Reality Shows και οι ίδιοι στριμοχνώμαστε στους προθαλάμους των εταιριών παραγωγής για να παίξουν τα παιδιά μας σε τούτες τις μαλακίες μπας και προβληθούμε, μπας και μας δει ο γείτονας για να ζηλέψει.......

Εμείς είμαστε που επιτρέψαμε στα κανάλια και τους δημοσιογράφους να υποκαταστήσουν το κράτος και τις λειτουργίες του....

Και μετά μιλάμε για σχεδιασμό εκτάκτων αναγκών και κοινωνία που θα λειτουργήσει σαν αλυσίδα.....

Μα πως θα γίνει αυτό, όταν ο καθένας από εμάς βγάζει την ουρά του απ'έξω και φροντίζει μόνο να ασκεί κριτική??

Από την άλλη μεριά όμως, η εγωκεντρικές εξουσίες τα τελευταία χρόνια, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στους πολίτες να πάρουν πρωτοβουλίες...

Βασιζόμασταν κάποτε σε κάποια μικρά κόμματα αντιεξουσιαστικά, τα οποία αποδείχθηκαν πολύ λίγα τελικά για να υποκαταστήσουν την νιρβάνα που μας περιβάλλει γιατί αλλάξανε πλεύση..

Από το πουκαμισάκι και το τζήν, το γυρίσαμε στο Armani κοστούμι και τα Prada και χεστήκαμε για όλα τ'αλλα...

Σταματήσαμε να καλλιεργούμε την γή μας (ευτυχώς όχι όλοι), να χτίζουμε σπίτια και μάντρες, να κάνουμε τους σερβιτόρους, να βοσκάμε τα ζωντανά μας, να καθαρίζουμε τους δρόμους, να δουλεύουμε στον τομέα καθαριότητας ενός δήμου, να αδειάζουμε βόθρους, να τρυγάμε, να μαζεύουμε ελιές, γιατί βρήκαμε τους οικονομικούς μετανάστες οι οποίοι με φτηνότερα μεροκάματα τα κάνουν όλα αυτά...

Στον τόπο μας, το μόνο που λειτουργεί καλά, είναι η βιομηχανία των Ειδώλων, το Star System....

Και εμείς καθόμαστε και αφομοιώνουμε ότι μαλακία μας πουνε από την τηλεόραση...

Και τόσα ακόμα....

Και τόσες πολλές οι ευθύνες όλων μας, που τελειωμό δεν έχουν...

.

Και έχουμε μάθει, όταν όλα καταλαγιάζουν στα αποκαϊδια, να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, να πετάμε ευθύνες δεξιά κι αριστερά και εμείς να ποιούμε την νήσσα και να παρακαλάμε τον Δημιουργό να μας σώσει....

Μπορώ να καταλάβω τον Πυρομανή, τον μανιακό, τον τρελλό, τον οικοπαιδοφάγο γείτονα, αυτόν που βάζει φωτιά στα ξερόχορτα για να γίνει νέο χορτάρι για τα ζωντανά του....

Δεν μπορώ να καταλάβω τον εμπρηστή που αμοίβεται γι'αυτό ή έχει οργανωμένο σχέδιο......

Όπως δεν μπορώ να καταλάβω και τον χούλιγκαν στο γήπεδο, τον απαράδεκτο οδηγό στην εθνική, τον πολίτη που αδειάζει τα σκουπίδια του στον δρόμο, τον εργολάβο που χτίζει στο ρέμα, τον άνθρωπο που αγοράζει αυτό το κτίσμα, τον πολιτικάντη που σπεκουλάρει ανελλιπώς...

Όλοι είμαστε υπεύθυνοι και κυρίως όσοι το Αντιλαμβάνονται, το σχολιάζουν, το αναλύουν, το κατακεραυνώνουν και μετά αράζουν και πάλι στην πολυθρόνα τους και "Αγρόν Ηγόραζον" με πρώτο εμένα!!!

Mπορώ να καταλάβω τους κουτούς, αυτούς που έχουν μειωμένη αντίληψη, τους απίθανους τύπους που νοιάζονται μόνο τι καιρό θα'χει στην Μύκονο μη τυχόν και χάσουν το Αfter τους, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς αυτοί είναι λίγοι....

Δεν μπορώ όμως να καταλάβω τους πολλούς..
Όλους εμάς...

Και φοβάμαι πως είναι πολύ αργά να συνέλθουμε...
Έχουμε την ομορφότερη χώρα του κόσμου και επιλέγουμε τους πλέον ανίκανους να διαχειριστούν τις τύχες της....

Η Μερική μας αφασία, τείνει να γίνει Μόνιμη Βλάβη...

Και τι έγινε που το παραδέχομαι?? Και εγώ το ίδιο είμαι...

Κοινωνία, είμαι ο καθρέφτης σου...

Ασύμμετρη απειλή και μαλακίες....

Γιατί δεν λέμε Ασσύμετρη ανικανότητα να είμαστε μέσα??

Τελικά, ούτε εμένα πια μπορώ να καταλάβω....

Οφείλουμε να εκπαιδευτούμε...

Οφείλουμε επιτέλους να μάθουμε...

Με όποιο κόστος...
Αλλά χρειαζόμαστε μια εντελώς καινούργια αρχή!!!!

Καλημέρα (όσο καλή μπορεί να είναι η κάθε τέτοια επόμενη μέρα) ...

Νίκος Π. Περάκης

Χαικού LX (Με Θυμό....)

Καμένες σάρκες,

σκορπάτε στο διάβα σας,

αργυρώνητοι..

**

Το ταλέντο σας,

ως κόκος εκδούλευσης,

στην απέχθεια....

**

Σπέρνετε φωτιές,

θα θερίσετε μίσος,

στα χαλάσματα...

**

Οι πατρώνοι σας,

με κάλπικα δάκρυα

περιφέρονται..

**

Στ'αποκαίδια,

μαυρισμένη η ψυχή

του δημιουργού....

Νίκος Π. 25-8-07

Kαλοκαίρι μου...

"Καλοκαίρι μου,

στους κόλπους σου αφήνω,

τους στοχασμούς μου..."

Νίκος Π.

Aγγελτήριο Ειδήσεων....

Ανοιξα πάλι την εφημερίδα
όχι γιατί ήθελα να μάθω τα νέα,
αλλά γιατί και πάλι η συνήθεια
με πήρε απ'το χέρι,
έγινε ένα με την εξάρτησή μου
και με οδήγησε πάλι στην υποτροπή..

Το διάβασμα των ειδήσεων,
αποκούμπι στις ανάγκες
που μόνο η συνήθειά μου,
έξω από την λογική μου γεννά...

"Σε Πύρινο κλοιό η χώρα"
κι εγώ σβυσμένος σαν παλιά φωτοβολίδα,
ακροβατώ παραστάτης,
μεταξύ ενός σκοτεινού γραφείου,
της δασικής υπηρεσίας
και μιας μικρής έπαυλης,
που ο εργολάβος κρυφά πουλά
σε τιμή ευκαιρίας,
με τον αέρα του δάσους
κλεισμένο αεροστεγώς,
μέσα σε πολύχρωμα μπουκάλια....

"Απεργία για το εργατικό ατύχημα"
και γύρω μου μύρισε καμμένο
απ'τα δυό νεανικά κορμιά,
που τον μόχθο είχαν για πινάκιο
και αντί αποδοχές,
εισέπραξαν μισθούς ενός μέτρου βάθος
κι ένα παράσημο "τιμής ένεκεν",
απ'αυτούς που τον πόνο κάνουνε ομόλογα
και τις ψυχές μας άρτιους αριθμούς...

"Έπαυσε ποινική δίωξη, λόγω παραγραφής"
και η ατμόσφαιρα μύρισε σαπίλα,
μέσα στην τόση συνάφεια λόγων,
πλάι στην ασυνέπεια των έργων
που πάντα μένουν ατέλειωτα,
σαν τα άχτιστα γεφύρια
στις μέρες των καταιγίδων...

"Δριμεία κριτική στην κυβέρνηση"
και ξάφνου χαμογέλασα
γιατί ξανάρχισα ανάποδα να εξηγώ
την πίστωση που η ζωή μου παρέχει
σαν σφίγγω στα δάχτυλα την "δημοκρατία"
και με βήμα άκαμπτης παρέλασης
τρυπώ ηδονικά,
τα πλαστικά καπάκια της ψηφοδόχου
βυθίζοντας τον σφραγισμένο φάκελλο
βαθειά στην καρδιά της..


"Στο έλεος της τύχης τα νοσοκομεία",
και τότε πάλι έκλαψα...
Αμαλία, Ειρήνη, Αχμέτ, Λία, Δέσποινα,
Βασίλη, Κώστα, Μαρία, Λευτέρη,
λυπάμαι για την αλήθεια που μας έκρυψαν..
Δεν είναι η τύχη αυτή,
που το έλεός της ζητάμε..
Είναι η μέθοδος της εξάρτησης,
που στην παραδοχή του ανέφικτου
και στη αέναη περιρρέουσα ανοησία
μας μετατρέπουν σ' αποσταμένους διαβάτες,
επαίτες του καθήκοντος,
αιώνιους δεσμώτες της παράνοιας...

Κλείνω την εφημερίδα...
Δεν βαρυγκόμησα,
που τα δάχτυλά μου μαύρισαν απ'το μελάνι,
μα για την ψυχή μου
που σκοτείνιασε από θλίψη...


Νίκος Π. 18-7-07

Χαϊκού LI (Εκ του Σύνεγγυς..)

Αβατη χώρα..
αποδημούν θρηνώντας,
τα αισθήματα..

**

Γυρεύουν ήχους,
στιλπνά απαστράπτοντες
στα χαλάσματα..

**

Εκ του σύνεγγυς
εντός μας εκτείνονται,
κρανίου τόποι..

**

Χωρίς κανόνες,
κοιτώ τις αλήθειες μου
συντετριμμένες...

**

Δεν έχω χρόνο,
την φωνή μου ν'αφήσω
σε αδράνεια..


Νίκος Π. 3-7-07

Οι Λίμνες των Ευχών...

Κρατώντας με αγωνία
ένα φτηνό νόμισμα στο χέρι μου,
ένα απ'αυτά
που άλλοτε πετάς
και άλλοτε αφήνεις ξεχασμένα
σαν τ'αποφόρια στο περιθώριο
μιας και τ'αντίτιμο,
μικρό κι ασήμαντο στις γήινες αξίες,
περπάτησα στις άφωτες στοές..

Πάνω στην απέραντη θαμπάδα
του επερχόμενου δειλινού,
και ψάχνοντας με αγωνία,
πάντα έμπαινα σε λάθος πόρτα
ψάχνοντας για την λίμνη των ευχών
ν'ακουμπήσω τις ασίγαστες ελπίδες μου...

Ένα απαλό χέρι,
μ'ακούμπησε τρυφερά στον ώμο
και μια φωνή χάϊδεψε το μυαλό μου..
Ένα χαμόγελο σφάλισε το δάκρυ μου
και μια ψυχή μεστή από αγάπη,
γλυκά μου ψιθύρισε...

"Ποιός έκλεψε αλήθεια το φώς ;
Ποιός γυρεύει τις ηλιαχτίδες
στης ψυχής την αιχμαλωσία;
Ποιός έκλαψε στις ερημιές
για τις αδικίες που κύλησαν σαν αίμα;"

Γύρισα και κοίταξα στο κενό....
Είδα το αδιόρατο χαμόγελό σου
να σχηματίζεται στο σύθαμπο
και ένα λαμπερό σημάδι
να μου δείχνει πίσω απ' την αλήθεια μου..

Ξεκλείδωσα την κρυφή πόρτα
φωνάζωντας δυνατά,
εδώ είμαι!!

Το φτηνό κέρμα
κύλησε μέσα απ'τα δάχτυλά μου,
διέγραψε μια πορεία λυτρωτική
και άγγιξε τις αιχμές της λύτρωσης...

Η έκρηξη των πυκνών στιγμών
εκωφαντική..
Τα χρώματα επέστρεψαν
από του κενού την αιχμαλωσία
και τότε φάνηκε μια αλήθεια,
έξω από της σιωπής τα κάτεργα...

Προσπάθησα να φωνάξω "λύτρωση"
μα δυό άλικα χείλη ,
σφράγισαν την φωνή μου
κι ένα ευγενικό χαμόγελο
άγγιξε τις χορδές της ψυχής μου...

Κρατώντας τρυφερά το δάκρυ σου
στην άκρη των χειλιών μου
ζήτησα απαλλαγή από τις λεπτομέρειες
κι ένα διερχόμενο αστέρι,
κατέγραψε την πρόθεση...

Στις λίμνες των ευχών,
οι μικρές αξίες,
ουράνια βεγγαλικά μεστώνουν......

Νίκος Π. 27-6-07

Χαικού XLVI ( Λυγμών Αντίλαλοι..)

Ψυχές αθώων,

στο λιοπύρι του πάθους

βολιδοσκοπείς...

.

**

Στα βουρκόνερα..

πάντα τις κινήσεις σου

επιφυλλάσεις..

**

Λύνεις τους γρίφους,

στο άγνωστο της νύχτας

τους αιμόφυρτους..

**

Ύστερα γλύφεις,

τις πληγές που άνοιξες

γυμνοσιάλαγκα...

**

Καρδιά πλασμένη

με αντίλαλους λυγμών..

Αφιλόξενη..

Νίκος Π. 15-6-07

Xαικού ΧLV (Aδέσποτη γεύση..)

Πόσο μοιάζουμε

μ'ενός φιλιού την γεύση..

του αδέσποτου..

**

Ξεπληρώνουμε,

πυρωμένες πεθυμιές,

ασυγκράτητα..

**

Σαν ξημερώνει,

συλλέγουμε σπεύδοντας

τ'απομεινάρια..

**

Με ψευδαισθήσεις

ξορκίζεις τις ενοχές,

μετανοώντας..

**

Το βράδυ πάλι,

γεμίζεις τα κενά μου

με παράνοια..

Νίκος Π. 12-6-07

Χαικού XLIV ( Tων Απολήξεων..)

Αχνές φιγούρες,

στο μέσον του τοπίου

εκτός σχεδίου...

**

Ασαφείς σκιές

τριγυρνούν στα ερείπια

οι παλιοί φίλοι..

**

Δεν ανασαίνω..

Στοιχιώσανε εντός μου

οι απουσίες...

**

Στο λεύκωμά σου

τελευταίες σελίδες..

Ακατέργαστες...

**

Άφιλων καιρός..

Σε μοιραία τρίστρατα

περαματάρης..

Nίκος Π. 6-6-07

Xαικού XLIII ( Εις Μνημην...)

Aργυρώνητοι,
της ζωής σου την σκέπη
εκμηδένισαν...

**

Μεγαλόπρεπα,
σε μονόπλευρες μάχες
αγωνίστηκες..

**

Στον Αχέρωντα..
προσπερνάς την Άνοιξη
Θριαμβευτικά..

**

Τούτο τον κόσμο,
μοιράζοντας ευθύνες
εγκατέλειψες..

**
Απερχόμενη,
την ρώμη της ψυχής σου
κληροδότησες..


Νίκος Π. 2-6-07

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

.

"Aργυρώνητοι,

της . ζωής σου την σκέπη

εκμηδένισαν..."

Νίκος Π.


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: inf0@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515) Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία"

Χαϊκού ΧΧΧ (Της Ελπίδας)

Σε στάλες θλίψης,

μετρώ τις απουσίες..

Φεύγεις - έρχεσαι...

**

Μου'δινες πνοή,

σου χάριζα ελπίδες...

Ανακύκλωση..

**

Τα δάκρυά σου,

μοιάζουν με τους στίχους μου..

Υγρές προσευχές...

**

Θα μείνω βουβός..

Πρόσωπα - προσωπεία,

με παρατηρούν...

Νίκος Π. 10-4-07

Xαικού ΧΧΧVIΙ (Ατάκτως ερριμένα..)

Λόγος σαν Πέτρα..

Χαμένη ευκαιρία,

του στείρου χρόνου...

**

Η θρασύτητα..

Ατάκτως ερριμένες,

οι προθέσεις σου..

**

Σάρκες πλασάρουν,

σε κοινόχρηστη θέα..

Αναλώσιμες...

**

Τα ποιήματα..

Εκ περιτροπής θλίψεις,

αστραπόφωτες..

**

Της Αγένειας,

θεατρική η πλοκή..

Γεύση στυφάδας..

Νίκος Π. 9-5-07

Xαικού ΧΧΧVI (Ονείρων εκδοχές..)

Στείρα όνειρα..

Του ανήσυχου ύπνου,

ο επίλογος...

.

**

Εξοφλώ θλίψεις,

χλευάζοντας όνειρα...

Ανατοκισμός..

**

Η Ευστάθεια...

Των ατελών ονείρων,

αδημονία..

**

Σκηνή άνοιξης,

σε ονείρου εκδοχή...

Η προσδοκία...

Νίκος Π. 5-5-07

Xαικού ΧΧXIV ( Λέξεις και Όνειρα..)

Αργοσαλεύω,

εξαιρώντας όνειρα..

Ευπαθείς τομές..

**

Παγερή νύχτα,

η τέφρα της χαράζει..

Ψυχορράγημα..

**

Στον καθρέφτη μου,

πετώ τις χαρακιές σου..

Αψεγάδιαστες..

**

Μύθος της ζωής..

Απουσιολόγιο,

τετελεσμένο...

**

Οι λέξεις μοιάζουν,

πληγωμένοι ναυαγοί...

Παρατηρητές..

Νίκος Π. 26-4-07

Xαικού XXXV (Της Ζωής...)

Ζωές πωλούνται,

σε τιμή ευκαιρίας...

Αδυσώπητα...

**

Λαθραίες ζωές,

πίσω απ'τις σκιές τους..

Οι επίπλαστες..

**

Ζωές που ριγούν,

σ'ευπαθούς χρόνου στάσεις..

Αιωρούμενες..

**

Ακατάληκτο.

Του ιδεατού βίου,

το χρεόγραφο..

Νίκος Π. 29-4-07

Χαικού ΧΧΧΙΙ (Των Ελεγειών...)

Το πρώτο δάκρυ,

πρώϊμος ελεγεία ...

Αποσπερίτης...

**

Των απουσιών,

θορυβώδεις οι σιωπές...

Εκωφαντικές...

**

Αφελείς πλάστες,

οι γυρολόγοι στίχων...

Μικροπωλητές...

**

Ο στερνός στίχος,

ταξιδιού κυματισμός...

Θαλασσόβρεχτος...

Νίκος Π. 19-4-07

Χαικού ΧΧΧΙ (Των Ατελών...)

Σ'αγαπώ είπες,

με ατελείς ανάσες..

Ήταν τυχαίο..

**

Έρως ατελής,

σε γκρεμισμένες λέξεις..

Χαρτοπόλεμος..

**

Ατελές όνειρο..

Έσχατο παιχνίδισμα,

συναισθημάτων...

**

Του ονείρου μου,

δέσμιος ο ίμερος...

Ατελεύτητος...

Νίκος Π. 12-4-07

Xαικού ΧΧV

Αγγιξα το φως...
Του μοιραίου μου πάθους,
σβυστές οι ώρες...

**

Στο υγρό στρώμα,
ξενυχτούν τα όνειρα...
Νύχτες ηδονής..

**

Σκέψεων πόθος,
είναι κάθε στίχος σου...
Λέξεις άδηλες...

**

Παλιά λημέρια,
όπως φίλοι που φύγαν..
Όλοι απόντες...

Νίκος Π.

Χαικού ΧΧ

Περιπλανώμενες λέξεις...

Λείπω τις νύχτες..
στα νεκρά μου δάχτυλα,
σκιές λέξεων...

**

Σταθερό βήμα..
οι παρελάσεις κρύβουν,
οσμή φορμόλης..

**

Σιωπάς τη νύχτα..
στα ίχνη των ρημάτων,
σε ακολουθώ..

**

Νύχτα μύρισε...
στις βελόνες του κέδρου,
κορμιά ξενυχτούν...

Νίκος Π. 22-2-07

Eρωτικό VI

Δεν ξέρω τ'όνομά σου,
ούτε να το μάθω θέλω..
Μη μου μιλήσεις για σένα,
μήτε για τον τόπο σου,
μόνο έλα πάλι απόψε...

Την αρμονία του κορμιού σου,
να γευτώ θέλω..
Τους πύρινούς σου κάλυκες,
ηδονικά να αγκαλιάσω,
και να καώ γοερά μέσα τους...

Της ακόρεστης δίψας μου,
-καταμεσίς στο βρεγμένο δάπεδο-,
να αισθανθώ την ολοκλήρωση
και στην οδύνη του πάθους σου,
ενστικτωδώς να κυλιστώ..

Να ρουφήξω στάλα-στάλα,
απ'τις πηγής σου το νέκταρ
και στις υγρες νύχτες,
να στήσει το φεγγάρι
τρελό χορό με τις αισθήσεις μου...

Τούτο το κολαστήριο,
τον ύπνο μου βασανίζει κάθε βράδυ
και τα διψασμένα,
για έρωτα χειλη μου
ταξιδεύουν,
στην έρημο του κορμιού σου..

Το πρωί σαν ξυπνώ,
την ανασαιμιά σου,
μυρίζω στην κάμαρα..
Τα σημάδια τ'ονείρου μου,
στα ιδρωμένα μου σεντόνια αγγίζω
και τo ίχνoς απ'τα χείλη σου,
στον σπασμένο μου καθρέφτη...


Νίκος Π. 25-2-07

Καλημέρα είπες και πέρασες...

Καλημέρα
είπες και πέρασες..

Πέρασες ασθμαίνοντας
και στο μέτωπό σου
στάθηκε ένα σύννεφο...

Προκλήσεις,
δεξιά - ζερβά με κυκλώνουν
και διαγραφές ψυχών,
πίσω από παράξενες προθέσεις ...
Αιωρήσεις στο άπειρο
και το κρανίο μου κενό....

Στις παρυφές των χειλιών σου,
κάτω απ'την άγονη γραμμή
των ματιών σου,
- ξέστρατο μοναχικό-
ένα δάκρυ σου που κυλά,
αχνοφαίνεται....

Το δικό μου δάκρυ,
εξεγείρεται...

Το μέτωπό μου τεφτέρι,
με παλιούς λογαριασμούς
και η καρδιά μου,
-τσακισμένο ιστίο-
στέκει παράμερα....

Τα μυστικά των πράξεων..
αφαίρεση...
πολλαπλασιασμός...
διαίρεση ζωής,
της δικής μας ζωής.....

Ποτέ πρόσθεση....

Καλημέρα είπες
και πέρασες.....

Νίκος Π. ©9-2-07

Βέβηλος Άνεμος..

Νόμιζα πως θ'αρκούσε...
Το βουβό κλάμα της ψυχής μου
και το καυτό μου δάκρυ,
που στα μάγουλά σου κύλησε...

Νόμιζα πως θα έφτανε...
Όταν οι ήχοι μου,
-πνιγμένοι στο βουβό μου κλάμα-
θα ξόρκιζαν λυτρωτικά,
την αδυσώπητη μέρα μου...

Στα σπασμένα σύνορα,
του απέραντου γαλάζιου ταξίδεψες,
μέσα από δανεικές εκροές,
χωρίς ίχνος ανάσας,
για μια δικαιοσύνη που πονά....

Ένας βέβηλος άνεμος
παρασύρει τα φτερά μου,
και σαν δηλητήριο ταξιδεύει,
η αλμύρα στην ψυχή μου....

Νίκος Π.© 2-10-06

Χαϊκού ΙΙ

Του Φθινοπώρου..

Τα φύλλα της λεύκας

πέφτουν στο γέννημα του φθινοπώρου,

πλαταγή ανεπαίσθητη..

***
Το κίτρινο βιβλίο σου

προοίμιο του φθινοπώρου,

σελίδες άγραφες..

***
Τα δάκρυα σου,

καταφύγιο της απορίας μου

και το φθινόπωρο γοργά πέρασε..

***
Ανάσες γυναικών,

σε λίκνο φθινοπωρινό

καυτός άνεμος..

***
Το Λυκόφως της μοναξιάς

χάνεται πάντα στον γυρισμό

μιας φθινοπωρινής ανάσας...

Νίκος Π.23-1-07

Xαικου

Παίρνω στα χείλη μου,

φυλαχτό αφόρετο,

του φιλιού σου τη γεύση..

***

Του μικρού ζαρκαδιού το ξεπέταγμα,

παιχνίδισμα του ήλιου

σε φλογισμένα μάγουλα..

***

Ε, για ακούστε όλοι σας..

Καινούργια σοδειά με όνειρα

μας φέρανε πάλι...
***

Μυστήριο τούτες οι πληγές..

δεν λενε να κλείσουν

και κουνούν ρυθμικά την Ανοιξη..

Νίκος Π. 20-1-07

Eρωτικο

Η νύχτα απλώθηκε πάλι,

και τα κίτρινα φύλλα,

κλέψαν του φεγγαριού τη λάμψη..

Τα μαραμένα γιασεμιά,

την αγάπη σ'ολόλευκο πέπλο,

να στροβιλίζεται στιλπνά είδαν,

και έσταξαν μέλι στα πουλιά...

Η κοιμισμένη πλάση αναθάρρεψε,

και όνειρα εωθινά,

κύλησαν στις ισόβιες νύχτες...

Τ'αβίωτα πάθη,

αργά βυθίστηκαν στο άπειρο

και της μικρής προσμονής οι νύχτες,

τις ραφές του κόσμου άγγιξαν...

Κύλησες στις φλέβες μου,

απαντοχής καυτή ελπίδα

και στην ψυχή μου φτερούγισαν,

ώριμοι έρωτες...

Τότε,

Σαν ήρθε το γλυκό ξημέρωμα,

γλίστρησες ηδονικά απ' τ'όνειρο...

Νίκος Π. 16-1-07

Εδώ Θα'μαι....

Eδώ θα'μαι....

Στις παρυφές του κόσμου θα τριγυρνώ

και τα μαλλιά μου θα πλέκουν στίχους...

Εδώ θα'μαι...

Των ονείρων σου τα πέπλα θα φορώ

και με γλυκό κρασί την λύπη σου ξεπλένω....

Eδώ θα'μαι..

Του πόνου σου το δάκρυ θα σκουπίζω

κι απ' του αγέρα την ορμή θα σε φυλάω...

Εδώ θα'μαι...

Τις χαμηλές σου πτήσεις θα προσέχω

και με το δάχτυλο τον ήλιο θα σου δείχνω...

Εδώ θα'μαι..

Στις μοναξιάς σου τις ρωγμές θα στάζω αγάπη

Κι απ'τα αγρίμια της ζωής θα σε προσέχω..

Εδώ θα'μαι..

Και το βουβό σου κλάμα θα ξορκίζω

με μουσικές και ήχους θα πλουμίζω....

Εδώ θα'μαι..

Κι αν τύχη και απ'το όνειρο ξυπνήσεις

και δεν με δεις να στέκομαι σιμά σου,

δώ θα'μαι......

Νίκος Π.© 11-12-06

Τετριμμένη μου Λογική..

Μοίρασα τις μέρες μου
ανάμεσα σε'μένα
και σε'κείνους..

Μοίρασα τους χρόνους μου,
διασταυρώνοντας ανάσες
που δεν μου ανήκαν,
σκιρτίματα κλεμμένα
και στιγμές φτιαγμένες
από θλίψη...

Χαμόγελα ειρωνικά
και λάγνες λέξεις
στέκονται ωσάν στρατός
σε γραμμή επίθεσης...
Τετριμμένη μου λογική,
αθέατη πλευρά μου,
πως τα χέρια μου πέτρωσαν;

Ουρανέ μου καταγάλανε,
πως, η ψυχή μου γελάστηκε;

Άνοιξε τις παρειές του ουρανού,
οι λόγοι σου να κυλήσουν..
Σαν ηφαίστιο να εκραγούν
εκείνοι που εφηύραν
την ανυπαρξία......

Νίκος Π. 7-1-07