Saturday, November 22, 2008

Ο Ποιητής..



Τάχα σε λένε ποιητή...
που χαϊδεύεις το λευκό χαρτί
και μουτζουρτώνεις λέξεις,..
Εικόνες πρόστυχες
από πρώιμους πόνους
θαρρείς πως κατασταλάζεις....

Τάχα σε λένε ποιητή,
που χτυπάς τις μαύρες σκιές..
και με τη γραφίδα σου,
την θλίψη κυλάς σε συνέχειες..
Αιθάλη εισπνέεις,
και ξυνισμένα όνειρα ξερνάς ...

Τάχα σε λένε Ποιητή,
που τους ανέμους μαγεύεις
και τις μικρές ώρες της νύχτας
ξαγρυπνάς τις ασίγαστες αισθήσεις μου
παίζοντας κρυφτό με τη μοναξιά..

Τάχα σε λένε ποιητή,
που ταξιδεύεις στα όρια της θλίψης,
που σαν διακρίνεις τα σύνορα τ'αναπαμού
υποτάσσεσαι σε μια ασφαλή αδράνεια
αποτρέποντας τον αφανισμό της ψυχής..

Ο Ποιητής,
είναι ένα με τον καθρέφτη του...
Κατάσαρκα φορά τις λέξεις
-φανελάκι αμάνικο-
και βουλιάζει μ'αγωνία,
στη μικρή τους γραμματική...

Δεν κάνει στον μικρό του χρόνο
μεγάλα πράγματα,
μα στο πέρασμα του χρόνου,
μικρές αμμουδιές φτιάχνει με το δάκρυ του
για να παίζουν τα παιδιά...

Νίκος Π.© 23-11-08
(reviewable)

Saturday, November 15, 2008

Ερωτικό VI




Δεν ξέρω τ'όνομά σου,
ούτε να το μάθω θέλω..
Μη μου μιλάς για σένα
μήτε για τον τόπο σου,
μόνο έλα πάλι απόψε...

Την αρμονία του κορμιού σου,
να γευτώ θέλω
και τους πύρινούς σου κάλυκες,
ηδονικά να αγκαλιάσω
και να καώ γοερά μέσα τους...

Της ακόρεστης δίψας μου
-καταμεσίς στο βρεγμένο δάπεδο-
να αισθανθώ την ολοκλήρωση
και στην οδύνη του πάθους σου,
ενστικτωδώς να κυλιστώ..

Να ρουφήξω στάλα-στάλα,
απ'τις πηγής σου το νέκταρ
και στις υγρές νύχτες,
να στήνει το φεγγάρι
τρελό χορό με τις αισθήσεις μου...

Τούτο το κολαστήριο,
τον ύπνο μου βασανίζει κάθε βράδυ
και τα διψασμένα για έρωτα χειλη μου
ταξιδεύουν στην έρημο του κορμιού σου..

Το πρωί σαν ξυπνώ,
την ανασαιμιά σου μυρίζω στην κάμαρα..
Τα σημάδια τ'ονείρου μου,
στα ιδρωμένα μου σεντόνια αγγίζω
και τα ίχνη απ'τα χείλη σου,
στον σπασμένο μου καθρέφτη...


Νίκος Π.© 2008