Monday, December 13, 2010

Ερωτικό Χ (Έρωτας Θάνατος)



Τις μέρες που σε σκέφτομαι,
βουλιάζω ηδονικά  σε μια οπτασία..
Μα σαν έρχεται  γοργά η νύχτα,
πάντα ένα παράξενο όνειρο με συγκλονίζει..

Είναι λέει ένα ψηλό κάστρο
που 'χει  για τείχη λέξεις,
για πολεμίστρες ποιήματα
και γι 'αυλικούς,
μικρά ανέμελα κορίτσια..

Πίσω από κάθε ποίημα,
κρυβόταν ένα φθινόπωρο
και πίσω από κάθε φθινόπωρο
μια ατελέσφορη αγάπη..

Φλόγες ξεπηδούσαν
πίσω από σφαλιστά παράθυρα
κι οι στάχτες,
απ 'τα ποιήματα που γράφτηκαν για έρωτα,
κρατούσαν ίσες τις αποστάσεις από την λύπη..

Δοξάζω με κόκκινο κρασί τον έρωτα
και πίνοντας γουλιά-γουλιά,
τις αναίμακτες ανάσες σου
απ 'το ποτήρι μιας καρδιάς που ψυχορραγεί,
σμίγω τις λέξεις με  οπτασίες
για να ξεθυμάνουν οι ψευδαισθήσεις..

Κάμπτοντας την επιφάνεια,
μιας απατηλής στιγμής ευτυχίας,
διαπερνώ τα στενά όρια της μνήμης μου
ξυπνώντας από ένα βαθύ λήθαργο
που μοιάζει με πολλαπλό οργασμό..

Μνήμες φορτωμένες μ 'άγονους έρωτες,
που παίζοντας κυνηγητό
ανάμεσα σε δυο ώριμα στήθια
και μια ήβη που μυρίζει αθωότητα,
πάντα μοιάζουν με μικρό θάνατο...






Νίκος Π. © 2010

Sunday, November 28, 2010

Γκρίζο Τοπίο..



Τρομαγμένα απ'την αδιαλλαξία
τα όνειρα πλαγιάσανε,
και κρύφτηκαν στις
στις κρυφές πτυχές της ψυχής σου..


Τα χρυσάνθεμα στο βάζο πάγωσαν,
ο ήλιος σταμάτησε να μοιράζει χαμόγελα
κι οι ανοιχτές πόρτες σφαλίστηκαν...


Τα χαμόγελα πάγωσαν,
και κουρνιαχτός έπεσε στη πόλη....


Τότε οι Κυριακές αλλάξαν  χρώμα
και οι κήποι γεμίσανε αγριάδα.....


Τα όνειρα,
Οι ανάσες,
Οι Φίλοι,
Οι Λέξεις,
Οι στιγμές,
λιώνουν αργά.....


Εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο,
που στα χείλη -αίμα  κόκκινο- μοιάζει,
δεν είναι το χαμόγελό σου...


Είναι η κραυγή μιας στιγμής που σου'μεινε....
Ένα Γκρίζο τοπίο,
γεμάτο στάχτη, κουρνιαχτό και χαμένες ευκαιρίες...


Γκρίζο τοπίο
και ξεριζωμένες αναμνήσεις...


Nίκος Π. © 2010

Friday, September 3, 2010

Μικρές Προθέσεις V





Ι
Έγειρε ξάφνου το φεγγάρι
και στο ξύπνημα της άμπωτης
πότισε τις αγλύκαντες καρδιές
με τ'αψέντι της λησμονιάς..


ΙΙ
Μια μικρή περιπλανώμενη χαρά,
έκλεισε σθεναρά τα μάτια της
και δίπλα στην ακινησία της φθοράς
ταίριαξε την λύπη με το θάνατο...


ΙΙΙ
Στα κρεμεζί της χείλη,
φόρεσε το χρώμα του καϋμού
και στα μάτια της λαμπύρισαν
δυό διαμαντένια δάκρυα οδύνης..


IV
Γογγύζοντας η νύχτα,
στ'αστέρια μοίρασε  ευχές
και κρατώντας νωχελικά στα χέρια της
τις μοιραίες συμπτώσεις των συμβάντων
παραιτήθηκε από τις αξιώσεις του μέλλοντος..


V
Σ' ένα ποτήρι λύπη
βούλιαξαν οι προθέσεις του
κι ύστερα οι σιωπές,
κάλυψαν τα χαλαρά πέπλα της χαραυγής..


VI
Ο Ύπνος του γέμισε
από προγενέστερα όνειρα
και τ'απείθαρχα συναισθήματα
ταξίδεψαν σε παλιές δοσοληψίες....


Νίκος Π. © 2010

Saturday, June 26, 2010

Να'ρθει γοργά ή Άνοιξη...

"Nest for Love" Oil Painting on Canvas by Boris Zuev 



Σωπαίνουν γύρω μου οι καιροί,
βάφουν τα κυκλάμινα στους κήπους,
και της καρδιάς μου τους κάλυκες
κατακόκκινους...


Αρώματα μυστικά,
και παλιές μελωδίες εκτροχιάζουν την σκέψη μου....
κι όταν η νύχτα αστράφτει ριγώ,
όπως στα βράχια αναρριγούν τα θαλασσοπούλια...


Πως θα'θελα να'μουν ένα δάκρυ σου
γιορντάνι φορεμένο στο λαιμό σου..
Της καρδιάς σου τους χτύπους ν'ακούω
και μεθυσμένος απ΄το άρωμα σου
να ταξιδεύω στα πέλαγα της σκέψης σου...


Πως θα'θελα να'μουν ένα χαμόγελό σου..
να μαγεύομαι  απ'τη δροσιά της ανάσας σου
και στις δύσκολές  σου ώρες,
χαμόγελα να σπέρνω τη φωνή σου...


Πως θα'θελα να γίνω μια σταγόνα σου,
-μικρούλα χάντρα στα μαλλιά σου-
τους ανέμους να διώχνω απ'τις μέρες σου,
να κυλώ -αίμα κατακόκκινο- μέσα σου,
και τις λύπες σου αστέρια να κάνω...


Τον έρωτα φόρεσα μανδύα
και του εκστατικού σου χρόνου
έκλεψα ένα τεταρτημόριο...


Κρατούσα τους καιρούς
μέσα στις τραυματισμένες μου παλάμες,
και  με μια σταλιά αγωνίας,
τους φόβους  μου ταξίδεψα...


Τα στήθια μου με φρέσκο δάκρυ γέμισα,
και τότε φώναξα...
να'ρθει  γοργά η Άνοιξη..


Νίκος Π. ©  Ιούνης 2010

Thursday, May 27, 2010

Στις Παραλλαγές ενός Ονείρου...



Έτσι έγινε..

Έκανα δισάκι τη ψυχή μου,
για να κουβαλώ ξένα κρίματα..
Γέμισα τα χείλη μου,
μ'άγνωστες λέξεις που δεν μ'ανήκαν,
κι αλλότριες θλίψεις...
Στην καρδιά μου βύθισα
την αλυσίδα της απόγνωσης
για να μπορούν να ταξιδεύουν ακύμαντα
οι περιπλανώμενοι θεατρίνοι...

Πέρναγα τις στιγμές μου από κρεματόρια,
πότε ξοδεύοντας δανεικά χαμόγελα,
πότε ακούγοντας ξένους παλμούς,
συχνά μελωδώντας ανάποδους στίχους
και αγοράζοντας λήθη απ'τα παζάρια του κόσμου..


Ξέχασα να περιμένω καρτερικά
το γλυκό ξημέρωμα,
σαν κάποιος να εκποιούσε δικούς μου χρόνους
και τραβώντας τους καιρούς απ'τις αιχμές του
ξόρκιζα ότι ποτέ δεν μου ανήκε...


Κι ύστερα,
τραγουδώντας στις σιωπές του γλαυκού πρωινού
ξέχναγα τις παιδικές μου μνήμες,
μεγάλωνα ακατάληκτα
και ο γενέθλιος ύμνος μου,
μετέπιπτε σε εμβατήριο θανάτου,
ταιριάζοντας το μαύρο της καρδιάς,
με το γκρί ενός ατέλειωτου οργασμού...

Έτσι Θα γίνει...

Έπαψα να Φυλάκιζω την θέλησή μου,
στις παραλλαγές ενός τέτοιου ονείρου,
τα πρώτα αστέρια τ'ουρανού θα'ναι τα μάτια σου
και τα αιώνια δειλινά,
δεν θα μοιάζουν πια με άφωνη διαμαρτυρία..

Και τότε,
τα γυμνά φύλλα των δένδρων
θα συνεχίσουν να κουβαλούν τις πρωινές δροσοσταλιές
και τα πουλιά στους κλώνους
που θα ραμφίζουν αιώνια τον ήλιο,
θα ξεχωρίζουν το δάκρυ σου
απ'την πρώτη φθινοπωρινή βροχή....

Νίκος Π. © 26-5-2010

Saturday, May 15, 2010

Χαϊκου LXVIIΙ ( Ανένταχτα...)



Αφουγκράζομαι..
Στις πλαγιές των ονείρων
ανηφορίζω...

*

Σαν μυλόπετρες,
με ακινητοποιούν
πάντα οι νύχτες ..

*

Το ξημέρωμα,
συντρίβεις τα ίχνη μου
στον καθρέφτη σου..

*

Οι αναμνήσεις,
τριγυρνούν εντός μου
σαν φαντάσματα..

*

Ξεγυμνώθηκα...
Έμεινε ανένταχτο
το συναισθήματα..


Νίκος Π.© 16-5-10

Monday, May 3, 2010

Χαϊκου LXVII ( Ανεπάντεχα...)



Με κάθε στίχο,
δυό γραμμές απόσταση,
απ' τον θάνατο..

**

Θαμπό το μέλλον..
Ανέκαμψαν όρνια
ανεπάντεχα...

**

Στυγνές εικόνες
μαγνητίζουν το μέλλον,
χωρίς το παρόν...

**

Πάλι η βροχή
με αποχρωμάτισε
Ξεθωριασμένος...

**

Συντετριμμένος
ο ήρωας μέσα μου,
απεβίωσε..

**

Στο δισάκι μου,
θα κουβαλάω πάντα
τις ανατροπές..

Νίκος Π. © 3-5-2010

Monday, April 12, 2010

Στιγμές Ι




Μέσα στην απέραντη νύχτα,
δίπλα στους ήχους των καιρών,
και στων φτωχών μου συνειρμών
την βασανιστική αναμονή..
ένοιωσα τη θλίψη στα μάτια σου,
στα χείλη σου, πικρό το δάκρυ να κυλά
και στην ψυχή σου τον ηλιάτορα να δύει....

Νύχτα βαθειά,
σαν Φλεβάρης κύλησε
και στων κυμάτων σου τ'ακροδάχτυλα
ακούμπησα ένα γλαροπούλι...

Πάλεψα να σου μιλήσω για την άνοιξη,
για τον ερχομό της χαλιδόνας,
της πασχαλιάς την μοσχοβολιά,
του υπέρλαμπρου πρωινού την αναπόληση
και μέσα από μια άνυδρη στιγμή,
να ποτίσω την πέτρα που φύτρωσε στη καρδιά σου..

Κρατώ την λαχτάρα σου στα χέρια μου
και την μικρή μου συγχώρεση
ακουμπώ στο σκαλί της μοίρας σου..

Με τα μάτια ορθάνοιχτα
κοιτώ τη ζωή να μου χαμογελά,
τις μυρωδιές της ευτυχίας
-ανώδυνες κι ανεπαίσχυντες-
να συγκλονίζουν την ψυχή μου
και η καρδιά μου κυλά
μεθυσμένη στο σύμπαν σου...

Δεν είμαι το μέλλον σου,
μα είσαι το παρόν μου Αγάπη..

Νίκος Π.© 12-4-2010

Wednesday, March 31, 2010

Χίλια Κομμάτια στους Ανέμους....


Πέρασα τους χρόνους μου
σκορπίζοντας χαμόγελα,
κρατώντας αμάραντες ελπίδες,
μοιράζοντας άηχες κραυγές,
ρίχνοντας μετέωρα βλέμματα
στις απέραντες στέπες της ψυχής μου...

Ταξίδευα σε ετοιμόρροπα σκαριά,
υφαίνοντας ιστούς μεγαλοπρεπείς..
και χαράζοντας αρχικά στα δένδρα,
εξηγούσα ξεθωριασμένα όνειρα,
πίνοντας ξεχασμένα δάκρυα...

Ξάφνου,
ακούμπησα στις παρυφές τ'ονείρου σου
και ταξιδέυοντας τις ματωμένες σου λέξεις
τράβηξα βίαια πάνω μου τους χρόνους
προσμένοντας τους αγέννητους έρωτες..

Κράτησα λυτές τις ελπίδες μου
στα όρια της δικής σου λύτρωσης..
φόρεσα τις γιορτινες μου λαχτάρες
και τις μοναχικές στιγμές του δειλινού
τις άκαρπες εικόνες του ειδώλου σου γευόμουνα..

Μια λάμψη των ματιών σου έφτανε,
τα νεκρά κύτταρα ν'αναστηθούν
οι ανεμοστρόβιλοι να κοπάσουν,
οι θάλασσες να πάψουν τούς αγέρηδες,
και η ψυχή μου,
να στροβιλίζεται στιλπνά στα πέλαγα..


Κάθε φορά που θα μεθώ, θε να χορεύω..
Mατωμένος, με τα χείλη ολάνθιστα
και την καρδιά μου ανέμελη..
χίλια κομμάτια στους ανέμους..

Νίκος Π.© 31-3-2010

Saturday, February 6, 2010

Ο έρωτας του κόσμου Πανωφόρι..




Τις ώρες των κρυφών απαντημών,
όταν οι φλέβες άταχτα χτυπούν
κυλώντας το καυτό τους αίμα
πάλλοντας ψυχές κι υγραίνοντας τις νύχτες
τότε οι καρδιές ξεγελούν τη λήθη του χρόνου,
τα κορμιά αναδύονται
και οι στίχοι εκπορθούν τις αποστάσεις..

Και όλα συμβαίνουν ξαφνικά ..
Όπως η μέλισσα βυζαίνει τους ανθούς,
όπως οι ήχοι σου κεντάνε μονοπάτια,
και μοιάζουν με μικρές δορκάδες
όταν στου έρωτα το κάλεσμα αναριγούν ...

Είναι όλα τούτα,
που οι στιγμές μας γενούν
και μοιάζουν με μικρού παιδιού χαμόγελο
σαν θα γυρνούν την πλάτη στις ευτελείς προθέσεις
και θ' ακονίζουνε με πάθος
της ψυχής τα στημόνια...

Και θα πάψουμε να εκλιπαρούμε τις νύχτες
να αποσιωπούν τους έρωτες
σε σκοτεινά κι ανήλιαγα σοκάκια
και στων φτηνών ξενοδοχείων τα σκεπάσματα,
δεν θ 'ακούγονται πια γυμνές λέξεις
αλλά στίχοι που ο έρωτας θα πλάθει..


Γιατί ο έρωτας,
δεν είναι της μιας δραχμής διαίσθηση,
δεν ταξιδεύει πρώτη θέση,
δεν κλείνει αγκύλες γύρω στη ψυχή
ούτε πουλά τις λέξεις του στα μικρά παζάρια...

Ο έρωτας φορά τον κόσμο πανωφόρι,
στις χαρμονές του δάκρυα γεννά,
στις λύπες του θεριεύει τις αισθήσεις
κρατά τον χρόνο απ' τις αιχμές του
και ταξιδεύει τα όνειρά μου
στα πιο απάτητα το νου σου μονοπάτια..

Νίκος Π. © 5-2-2010