Monday, December 14, 2009

Λευκές νύχτες...




Κρατώντας ένα σβυσμένο όνειρο
σφιχτά μέσα στην χούφτα μου,
για χρόνια ονειροπολούσα,
στις λευκές νύχτες της απόγνωσης..

Στα μάτια μου,
δυό δάκρυα έπαιζαν ξυλίκι..
Και στην στιλπνότητα του καθρέφτη μου,
γλυστρούσαν ολομόναχες
οι επιθυμίες μου...

Δυό διχασμένες ελπίδες
στο περιθώριο μιας αδιόρατης θλίψης,
-ανάμεσα στο προσιτό και τ'ανέφικτο-
συμπιέζονταν άλλοτε από μύθους
και άλλοτε από φτηνές τραγωδίες..

Και οι λευκές νύχτες ξυπνούσαν
και ουρλιάζοντας σαν φτωχές πόρνες
μετρούσαν τα κέρδη της βραδυάς
σκίζοντας τον φτηνό τους στηθόδεσμο...

Κι ύστερα άνοιγα τα χέρια μου
τα όνειρα ν'αλλάξω με ευχές,
και τότε πάλι τα'χανα όλα..

Τα όνειρα πετούσαν κουρνιαχτός
κι οι ευχές στεγνώνανε..
Ανίσχυρες ζωές στη σκόνη
και στις ευτελείς εμπνεύσεις
μιας εποχής που με ξερνά αδιάκοπα...

Νίκος Π. © 2009

Monday, October 26, 2009

Tης Νύχτας..


Δρόμοι ρεκλάμα,
φωνές και κλάμα.
Κορμιά κοράλλια
καρδιές σμπαράλια..

Πόρτες κλεισμένες
ματιές σβησμένες
Μάτια θλιμμένα,
χείλη βαμμένα..

Χλωμά φτιασίδια,
Φώτα, στολίδια!
Πέρλες, διαμάντια,
Ψυχές στη μπάντα..

Κυλούν οι ώρες,
ηχούν σαν μπόρες,
γεμάτα βράδυα,
φιλιά και χάδια..

Φωνές και γέλια,
γλυστρούν σαν χέλια.
μα σαν χαράζει
σιωπή, μαράζι..

Σπίτια και δρόμοι,
άνθρωποι μόνοι.
Πληγές κομμένες,
Ζωές χαμένες..

Στενά σοκάκια,
κρυφά μεράκια
Μεγάλη πόλη,
κρυμμένοι όλοι..

Νίκος Π.

Thursday, October 22, 2009

Τρικυμία εν κρανίω......


Φεύγουν γοργά οι νύχτες,
άσκοπα χαράζουν σημάδια στο χώμα
όπως χαράζει η λεπίδα το κορμί..

Κόκκινα τα σύμβολα
της προηγηθείσης νύχτας,
και στο ξημέρωμα,
τ' αποκαϊδια δωροδοκούν το γαλάζιο..
H μέρα ορφάνεψε από ανάσες
και οι χρόνος σταματημένος στο τίποτα...

Όλα βουβά και απόμακρα
με την ανεπανάληπτη σιωπή τους,
θα κλείνουν τις μέρες μας σε ξύλινα κουτιά,
τις ψυχές θα βουλιάζουν πρόστυχα
στα λαγούμια της ευτέλειας
και οι καμπάνες της καθαίρεσης
θα χτυπούν και πάλι μεσάνυχτα..

Οι μέρες έρχονται πια χωρίς σκοπό
και οι χιλιάδες θάνατοι των ψυχών,
θα γεμίζουν τα κρεματόρια,
στου μόνιμου χειμώνα την αβεβαιότητα..
Κι ο ερχομός της χελιδόνας
θα γιορτάζεται με φονικά εμβατήρια..

Οι έρωτες δεν θα μιλούν
με τα σημάδια στα δένδρα
και τα μικρά παιδιά
θα μιλούν για το τσιμέντο
όπως εμείς διαβάζαμε,
Λόλα - να - ένα - τόπι....

Ο αέρας μου, μυρωδιά φορμόλης
και το νερό μου θάνατος..

Αγκάλιασέ με ζωή,
δώσε μου τις ανάσες που θα σου χρωστώ
κι εγώ μια γουλιά θα σε πιω..

Έξω φυσούσε ένας ανεπανάληπτος μπάτης,
μα εντός μου, τρικυμία εν κρανίω...

Νίκος Π. © 2009

Tuesday, October 13, 2009

Χθες το Βράδυ....


Χθες το βράδυ ήμουν κι εγώ εκεί..

Ήμουν εκεί..
Που οι γεμάτες λέξεις,
σαν ώριμα σταφύλια κρέμονταν,
που τα νοήματα εκτοπίζονταν
έξω από τα όρια των φαινομένων,
που τα χαμόγελα ταξίδευαν αδιατάραχτα,
απ'τις απαλές επιφάσεις των χειλιών σου,
μέχρι τους ανοιχτούς φεγγίτες της ψυχής σου..

Ήμουν εκεί..
Που ο λευκός καβαλάρης ταξίδευε αγέρωχος
έξω από τα λευκά περιθώρια των απλών λέξεων,
κρατώντας σφιχτά το αμετάβλητο παρόν
κατακλύζοντας τα άγραφα κενά
ενός στίχου μου μιλούσε για την αγάπη...


Ήμουν εκεί..
Που οι σύντροφοι έστησαν χορό
και οι μορφές γλυκά ταξίδευαν,
ρουφώντας γλυκά το φθινόπωρο..
Οι στίχοι στροβιλίζονταν τρυφερά
από χαμόγελο σε χαμόγελο,
μέσα στις φωτεινές αντανακλάσεις
μια σύναξης που έμοιαζε μαγική...

Λέξεις καλοκαίρια συνόδεψαν τις ευχές μας,
έσβυσαν τα ίχνη του διαταγμού
και αρμένισαν το όνειρο
στο απέραντο γαλάζιο της τρυφερότητας...


Και σταμάτησε να φυλλοροεί η καρδιά..
Οι αγκύλες της ψυχής σου ακυρώθηκαν
και το δρομολόγιο Θλίψη-πόνος,
έπαψε να χτυπά πρωινή κάρτα...

Χιλιάδες αστέρια χόρεψαν μαζί σας
και ο σπόρος βλάστησε
σε γόνιμο χώμα...

Χθες το βράδυ,
είμαστε όλοι εκεί...

Νίκος Π.© 14-10-09


Χριστίνα - Αντώνη, να ζήσετε Ευτυχισμένοι!!!

Friday, October 9, 2009

Μικροί Επαναστάτες..








Πίσω από ψεύτικα χαμόγελα και λέξεις,
ξέχασες πια τι πρέπει να διαλέξεις.
Ψυχής γεμίσματα με όμορφες εικόνες,
ή λάθρα όνειρα και παγερούς χειμώνες;

Σκαλίζοντας ενθύμια, στον τελειωμό της μέρας
μια σελίδα ξέφυγε, την πήρε ο αγέρας,
θολά τα πρώτα γράμματα, σβησμένα απο τον χρόνο,
καρδιάς γλυκά σκιρτίματα, τα κοίταξα με τρόμο.

Βρήκα ψυχές βαριόπληγες, κατάρτια τσακισμένα,
χείλη μ'αιμάτινες πληγές, και μάτια δακρυσμένα.
Λέξεις που ρίχτηκαν φτηνά, στου έρωτα τη χάρη,
που μες' στο μισοσκόταδο δάκρυζαν το φεγγάρι..

Βαρύς στο χώμα έκατσα, ψάχνοντας τη καρδιά μου
να βρώ ξανά όσα άφησα να φύγουν μακρυά μου.
Mα βρήκα σύννεφα, καπνούς, πληγές και γκρίζες στάχτες
και δυό στίχους μου παλιούς, μικρούς επαναστάτες.

Ανέβηκα στο όνειρο, να φτάσω σ'ένα αστέρι,
να δώ την μοίρα μου ξανά, ν'αγγίξω το μαχαίρι,
χαράζοντας τον ουρανό με κοφτερή λεπίδα,
ταξίδεψα στο άπειρο και τη στερνή μου ελπίδα.


Νίκος Π.© 2009

Tuesday, July 28, 2009

H Τελευταία Πανσέληνος...



Έφτασε μεσάνυχτα και κάτι..
Όλος ο χρόνος συμπυκνώθηκε
κι έγινε τόσες δα μικρές δροσοσταλιές...
Ανασαίνοντας ανάμεσα σε δύο όνειρα,
το ξημέρωμα με βρήκε να διαβάζω Ελύτη..

"..και να παίζει με το άσπρο και το κυανό η ψυχή μου.."

Τα ανεπιφύλαχτα αισθήματα
ξεφτίζουν ανυπόμονα τις φλέβες μου
και οι μικρές αιφνίδιες χαρμονές
βουλιάζουνε στιλπνά στο πέλαγος...

"..Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές.."


Οι πρώιμες χαραυγές
-μεσα στων ρεμβασμών την χαρμονή-
που σαν μικρά ψιμύθια φεγγοβολούσαν,
πήραν το χρώμα του καημού
και την ανάσα του βοριά το καταχείμωνο..

"..Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ'ακούς;.."


Η τελευταία πανσέληνος χαλάστηκε
και η μέρα που με τραγούδια άρχιζε
τελειώνει μ'ενα βουβό της ψυχής κλάμα..
Το σήμερα με πονά τόσο,
που δίχως δάκρυ, δίχως στεναγμό
αφήνομαι στ'ανταριασμένα νερά σου θάλασσα...

"..Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά.."


Αύριο ίσως ν'ανταμώσουμε,
στην προκυμαία του ιδεατού μας λιμανιού..
Ίσως να ταξιδέψουμε και πάλι,
ανάμεσα χαμόγελο - θλίψη
κι ο καπετάνιος να βαστά την πλώρη στο νοτιά σου...

"..Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο.."

Ξημέρωσε για τα καλά..
μαζεύω τις λέξεις μου,
διορθώνω τα σκεπάσματα της ψυχής μου
και τραβώ για τα επόμενα ανεπούλωτα τραύματά μου..

"..Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.."



Νίκος Π. 28-7-09
(Τα Αποσπάσματα είναι από το "Μονόγραμμα" του Ο. Ελύτη)

Tuesday, June 2, 2009

Σ 'ένα διάφανο κουτί....



Σ'ενα διάφανο κουτί
θα κλείσουμε πάλι τα όνειρά μας...

Θα μετράμε πάλι τις αποστάσεις
από λέξη σε λέξη..
θα τραυματίζουμε τις ψυχές μας
με ανεκπλήρωτα όνειρα..
θα ταξιδεύουμε και πάλι
στις παρυφές των ανέφικτων υποσχέσεων..
θα εισπράτουμε λαμπερά χαμόγελα
πίσω από δόλιες μάσκες..
Θ'ακουμπάμε τις ελπίδες μας
πάνω σ'ανόητες υποσχέσεις,
στ'όνομα της αφέλειας..

Σ'ενα διάφανο κουτί
θα κλείσουμε πάλι τις ελπίδες μας...
Τότε,
που πλάνα χέρια θα μας αγκαλιάσουν,
όχι για να μας προστατέψουν,
μα για να παραπλανήσουν τους δισταγμούς μας..


Την σκέψη μας να κλείσουν,
σ'αγκαθωτούς στρατώνες
και τις επιθυμίες μας να μετατρέψουν
σε ακραιφνή κάλπικα δεδομένα...

Σ'ενα διάφανο κουτί
θα κλείσουμε πάλι την ζωή μας....

Άρτιοι αριθμοί..

Νίκος Π. © 2007

Thursday, May 14, 2009

Eρωτικό VII


Σαν δελφινάγγελος ξεπρόβαλες,
απ'του φωτοδότη σου,την ιερή μήτρα..

Λουσμένη απ'το φεγγαρόφωτο,
που τις παρειές σου γλυκά χάιδευε
όταν γύρω απλώνονταν οι σιωπές,
Και από της θάλασσας την αρμύρα,
που 'παίζε ντόμινο,
με τις πτυχές του κορμιού σου..

Στα μαλλιά σου,
τα πλεγμένα κοράλλια
μοιάζαν με γη της επαγγελίας..
Στη φωτεινή σου ματιά,
είχες φορεμένη την ελπίδα
και στα χέρια σου,
κρατούσες των μικρών παιδιών,
τα ζαχαρένια όνειρα..

Η καρδιά σου,
άτακτα χτυπούσε στο στήθος σου
και τ' άλικα χείλη σου
μοίραζαν τρυφερά χαμόγελα,
καθώς ξόρκιζαν τις λύπες
μέσα απ'τις καυτές στάλες των δακρύων σου...

Ρόδα στο πέρασμά σου
και μουσικές υψώθηκαν..
Ολόγυμνες ψυχές γύρω σου,
χορό θεσπέσιο σέρνουν..

Σε κάλεσα μ'ενα τραγούδι,
με τα χρώματα της γλυκιάς χαραυγής σε έντυσα
Και με των πουλιών το πρωινό κελάδημα,
σε ονόμασα αγάπη..

Σαγηνεύοντας τον καιρό απ'τις ακμές του
επιμελώς με πλησίασες..
Τον κόκκινο μανδύα σου
ασπίδα άπλωσες στην ψυχή μου,
Και με το υγρό σου χαμόγελο,
-αντίδωρο στα χέρια μου-
τον κόσμο καλοσώρισες μαζί μου...

Νίκος Π.© 2009

Saturday, May 2, 2009

Των Ρηγάδων η Πορφύρα...




Εγώ δεν είμαι Ποιητής,
δεν είμαι καν, ενός στίχου ο ήχος..
Eίμαι της φτωχικής συγκομιδής ο καρπός,
του μεγάλου παζαριού το βουητό,
της μέλισσας το τσίμπημα
στον γλυκό καρπό της ανεμώνας...

Είμαι του καθρέφτη σου η θαμπάδα,
-που τα υγρά πρωινά-
με τον ύπνο στα βλέφαρα ριγεί
και μεγαλοπρεπώς απλώνει
τις τεθλασμένες του σκιές
στο γλυκό πρόσωπό σου..

Είμαι του πανηγυριού το κάλεσμα,
της μικρής βαρκούλας
ο ανύποπτος κυματισμός..
Στο σανίδι, τελευταίος παλιάτσος,
με το δάκρυ μου καλά κρυμμένο,
πίσω από ένα παχύ στρώμα πένθους...

Όχι,
Δεν είμαι του κόσμου ο δημιουργός,
ούτε καν η μαριονέτα του..

Μη με ρωτάς τι είμαι..

Είμαι αυτός που τις στιγμές σου εξημερώνει
και με το σιγανό μου τραγούδι,
σε ντύνω με των Ρηγάδων την πορφύρα...

Νίκος Π. © 2007
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Dark Performances" Εκδόσεις "Συμπαντικές Διαδρομές", 2007 )

Friday, April 17, 2009

Kαρτερώντας το μήνυμα...


(William Blake, 1805 - Angels Rolling away the Stone from the Sepulchre)

Χριστός Ανέστη,
μα όχι εκεί...

Στα σκοτεινά κι ανήλιαγα υπόγεια,
στα μέρη που κρυφτό ο ήλιος παίζει,
σε ατραπούς και σε σοκάκια όλο αιθάλη
και σε πλαγιές σπαρμένες από θάνατο...

Σε τόπους σιδεροπλεγμένους
με φράχτες από μίσος και οδύνη,
στάχυα κορμιά σπαρμένα,
κοράκια που ολημερίς τρυγάνε...

Εκεί που οι μέλλουσες μέρες
ίδιες με τις παρελθούσες είναι..

Αληθώς Ανέστη,
μα ούτε εδώ....

Σε μέρη που οι ψυχές μαυρίζουν,
εκεί που γύρω μας μυρίζουν
καμένες σάρκες,
σβησμένα βλέμματα,
χαμένες ευκαιρίες...

Στις ώρες της ανύπαρκτης χαράς,
στων διχασμών τις μετοχές,
στου πόνου τις θλιμμένες παρενθέσεις...

Εκεί που οι πόλεμοι επιμένουν,
δάκρυα κι ερημιά σκορπίζοντας..
Που πόνος και οδύνη αναδύονται,
ρωγμές διευρύνοντας
και τις καρδιές μας καταπίνουν..

Εκεί που κάποιοι δόλιοι,
τις ανάσες μας κλέβουν
και μετρώντας τα κέρδη τους,
σε κύκλους ημιτελείς
τα βαπτίζουν δικαιοσύνη ...

Καρτερώ το μήνυμα
της Ανάστασής σου Κύριε...
Της γλυκιάς θωριάς σου
αδημονώ την ανάταση..
Και ο λόγος σου,
πύρινη ρομφαία
στις κεφαλές των ανάξιων!!

Νίκος Π. © 2009

Tuesday, April 14, 2009

Χαϊκού LXXIV ( Των Παθών...)




Μετά τους μάγους,
οι άρπαγες των ψυχών...
Μοιραίος θρήνος..

**

Μοίρασες χαρά..
στις μοχθηρές στιγμές τους,
έλαβες πόνο...

**

Εγκολπώθηκες
της πόρνης το βούρκωμα
της ανέστιας...

**

Σε αρνήθηκαν,
αυτοί που σου έκλεψαν,
σάρκα και πνεύμα...

**

Τον σταυρό σου Κύριε,
σεμνά προσκυνώ...
Στιγμές οδύνης..

**

Εν τω σπηλαίω..
Εγεννήθει ελπίδα
επί ματαίω...


Νίκος Π. 15-4-09

Thursday, April 2, 2009

Του Αποσπερίτη....



Έσταξε πάλι απόψε η νύχτα,
και η θλίψη μοίρασε
σε ανοιχτές πληγές
τον περασμένο αποσπερίτη..

Μια μικρή πυγολαμπίδα,
ματαια προσπαθούσε να φωτίσει ένα όνειρο,
ενώ δίπλα μας,
χιλιάδες κραυγές
αναζητούσαν χείλη να φανερωθούν...

Τα λευκά χαρτιά,
βαφτήκαν κόκκινα απ'το αίμα της σελήνης,
οι λέξεις ταξιδέψαν ολόμοναχες
και στα συντρίμμια της χθεσινής νεροποντής
βούλιαζαν και οι τελευταίες προσδοκίες..

Οι μεθυσμένοι έρωτες ταξίδευαν,
ανάμεσα σε δυό ποτήρια ουίσκυ
και σε ασίγαστους οργασμούς..
Ένα τσιγάρο πόνος στ'ακροδάχτυλα
και οι κραυγαλέες αντιθέσεις
ανοίγανε υγρούς δρόμους
κυλώντας σαν καυτά δάκρυα
στα ζαρωμένα σεντόνια..

Μέσα σ'αυτή την αλλόκοτη συντροφιά
δυό μικρά παιδιά φανήκανε..
Το'να φορούσε την άνοιξη
και τ'άλλο ένα αθώο χαμόγελο..
Η πυκνή σκοτεινιά σάστισε,
το φθινοπωρο τρόμαξε,
και σαν σκουριασμένο καράβι,
βούλιαξε στ'ολόλευκο χαρτί..

Τα παιδιά χαμογέλασαν
και σκαρώνοντας μικρές σκανταλιές
τράβηξαν τα προσχήματα της νύχτας
και πίσω απ'το νωπό μελάνι των αντιθέσεων,
η άνοιξη έκανε θριαμβική είσοδο..

Θα στάξει πάλι απόψε η νύχτα,
μα η θλίψη θα φυγομαχεί..
Η Αυγή θα τραγουδά για τον έρωτα
κι ο χθεσινός αποσπερίτης,
ερμητικά θα κλειδώσει το φθινόπωρο...


Νίκος Π. © 3-4-09

Tuesday, March 24, 2009

25 του Μάρτη κι ύστερα σιωπή....




25 του Μάρτη,
κι ύστερα σιωπή...

Μια χούφτα ρακένδυτοι,
αμοιροι δέσμιοι,
βάρβαρου καταχτητή..
Του σκοτεινού κελιού,
με λύχνο δασκαλοπαίδια,
τις τύχες στα χέρια τους κράτησαν
ιερό δισκοπότηρο
και τον τιτάνιο αγώνα
για λευτεριά δοξάσανε,
αψηφώντας τους δυτικούς τρόπους,
και μια κουλτούρα,
που η μορφή της απαίσια φάνταζε...

25 του Μάρτη,
κι ύστερα σιωπή...

Για όπλα είχαν την ψυχή,
και τα γυμνά τους χέρια..
Στης Εταιρίας της φιλικής
τις πύρινες γραφές
καταφύγιο κι αιτία αντάμωσαν..
Στης πεινασμένης τους ψυχής
και στου μεγάλου αγώνα
την ιδέα μπολιάστηκαν...

25 του Μάρτη,
κι ύστερα σιωπή...

Και ύστερα,
η ελιτίστικη θεώρηση,
των πραγμάτων η άλλη όψη,
των "μεγάλων" δυνάμεων δημιούργημα,
ο μηρυκασμός μια ζωής
που ποτέ δεν μας ανήκε,
απόφαση κόλαφος στο μέλλον
και στ'Ανάπλι έθαψαν
ζωντανό τον αγώνα....

25 του Μάρτη,
κι ύστερα σιωπή...

Ξύπνα Ρήγα,
με το μολύβι που φωτιές βγάζει,
στων αδαών τις παρειές,
αστροπελάκι ρίξε..
"Ως πότε παλληκάρια..."

Σ'αυτούς που πονούν για τα μικρά..
Mα για τα μεγάλα και ιερά
ολάκερου γένους τα όσια,
γυρνούν την πλάτη στην ιστορία..

25 του Μάρτη,
κι ύστερα σιωπή...

Νίκος Π. 2008

Saturday, March 21, 2009

Στεριά μπρός μας...




Στόμωσαν πάλι οι λέξεις μου
και στις στεγνές βραδυές,
που το χρυσοπλάτινο φεγγάρι
τις αχτίνες του γλυκά απλώνει,
τ'ανεμοκάραβα πραμάτειες κουβαλούν
σ'απάνεμα λιμάνια,
λικνίζοντας τα ξύλινα κορμιά τους
στου Ποσειδώνα τ'ολόγλυκο λίκνο..

Του ρωμαλέου καπετάνιου η σκληρή θωριά,
που σαν άλογο γερά το καμτσικώνει,
κι η χαχαλόβεργα στο ροζιασμένο χέρι του
πνοή σκορπά στ'αχαρο ξύλο..

Ει, αγάντα παληκάρια μου και φτάσαμε!!
Γερά τον φλόκο Κωσταντή,
Βάστα τις δέστρες Μανωλιό,
Απόστολε, σκάλισε στην πριμάτσα μια καρδιά
με τ'όνομά της..
Μαϊστρος φυσά μέσα μας
Μια χαχαλιά δρόμος ίσαμε το Μπουργκάς είναι..

Αντέστε λοιπόν αγόρια μου..
Νιφτείτε
κι απ'τα δάχτυλά σας χαλάστε τη μουράβια,
Και να σταθείτε στο πλάϊ,
Βάλτε και το καλό το ταλαγάνι
κι έρχονται τα μικρά κορίτσια,
με τα ζουμπούλια στα μαλλιά,
γαμπρούς να' βρουν..

Γερά καπετάνιε και αριβάραμε
Στεριά μπρός μας...

Nίκος Π. 2009

Sunday, March 8, 2009

Για σένα Γυναίκα..

(Saldador Dali, "Bledding Roses" 1930)


Για σένα,
που ταξιδεύεις τις σκέψεις μου,
που απαλύνεις τους πόνους μου,
που ομορφαίνεις τις μέρες μου,
που εξασθενίζεις τις αντιστάσεις μου,
που αμβλύνεις τις λύπες μου,
που ευθυγραμίζεις τις πορείες μου
και εξισώνεις τους οργασμούς της ψυχής μου..

Για σένα,
Που επιβλέπεις τα θέλω μου,
που επισκιάζεις τις θλίψεις μου,
που διορθώνεις τις πορείες μου,
που τις χαραγές μου επουλώνεις,
που η αγάπη σου μοιάζει με πανσέληνο,
κι ο απέραντος έρωτάς σου
με τη δροσάδα της πρώτης βροχής ...

Για σένα,
που την συμπόνια κάνεις τραγούδι,
τις λέξεις ατίμητο φυλαχτό
και της ευλογημένης σου μήτρας το γέννημα
ανοίγει διάπλατα το μέλλον
και γεμίζει την πλάση με ζωή..

Για σένα Γυναίκα,
που τ'αρωμά σου θα συνεχίσω ν'ανασαίνω,
και στης καρδιάς σου την πύλη
θ' απιθώνω τους καϋμούς μου,
ολόκαρδα σου εύχομαι,
τα χρόνια σου να'ναι πολλά,
μαγευτικά κι ασύλληπτα..

Για σένα Γυναίκα...

Νίκος Π. 8-3-08
(Dedicated)

Saturday, March 7, 2009

Εδώ θα'μαι.....




Eδώ θα 'μαι..
Στις παρυφές του κόσμου
θα τριγυρνώ
και τα μαλλιά μου θα πλέκουν στίχους...

Εδώ θα 'μαι..
Στην αγκαλιά μου απαλά
θα σε κρατώ
και λόγια αγάπης θα σου γλυκοψιθυρίζω..

Εδώ θα 'μαι...
Των ονείρων σου τα πέπλα
θα φορώ
και με γλυκό κρασί τις λύπες θα ξεπλένω....

Eδώ θα 'μαι..
Του πόνου σου το δάκρυ
θα σφουγγίζω
κι απ ' του αγέρα την ορμή θα σε φυλάω...

Εδώ θα 'μαι...
Τις χαμηλές σου πτήσεις
θα προσέχω
και με το δάχτυλο τον ήλιο θα σου δείχνω...

Εδώ θα 'μαι..
Θα σπαρταρώ σε κάθε άκρη του ονείρου σου
και μην σε πικράνουν τα στοιχειά
θα σε προσέχω..

Εδώ θα 'μαι..
Τους πιό γλυκούς μου στίχους θα σου τραγουδώ
και με της λήθης το πιοτό
θα ξεδιψάω..

Εδώ θα 'μαι..
Στις μοναξιάς σου τις ρωγμές
θα στάζω αγάπη
Κι απ 'τα αγρίμια της ζωής θα σε φυλάω..

Εδώ θα 'μαι..
Να μη σου κλείσουν το στρατί θα ξαγρυπνώ
κι όλες τις λέξεις σου γι 'αγάπη
θα σφαλίζω..

Εδώ θα 'μαι..
Και το βουβό σου κλάμα
θα ξορκίζω
με μουσικές και ήχους θα πλουμίζω..

Εδώ θα 'μαι..
Κι αν του Ορφέα οι μουσικές φτωχές θα μοιάζουν,
όλα τα άστρα τ 'ουρανού θα σβύσω ευθύς,
μη σε ματιάζουν..

Εδώ θα 'μαι..
Κι αν τύχει και από τ 'όνειρο ξυπνήσεις
και δεν με δεις να στέκομαι σιμά σου..
Εδώ θα 'μαι..

Νίκος Π.© 2009


(revised)

Friday, February 27, 2009

Σταγόνες μυστικές..




Με το φεγγοβόλημα του ήλιου,
τα μπορώ σου ταξίδεψες,
σε πολύβουους δρόμους,
πίσω από τις ορμές σου,
ανάμεσα σε γυάλινους ανθρώπους..

"Προσοχή εύθραυστον" έλεγε
κι εσύ διάβασες "ευθύγραμμον",
κι' ακουμπώντας
στις λαθραίες παρειές της νύχτας,
τ'ακούραστο σαράκι
ξόρκισε τα εισαγωγικά σου...

Στο θέατρό σου,
πετούν τους ρόλους ημιτελείς
και στων μικρών σου παραστάσεων,
το ανέκκλητο τελείωμα,
χάδια, βαμμένα με οδύνη σκορπούν...

Δανείστηκες τα προσχήματα
και στο ταπεινό σου θέλω,
έβαλες συμπαγείς αγκύλες..
Δίχως χρώματα..
Δίχως μουσικές..

Στων κατόχων τις προφάσεις
επέστρεψες τη νύχτα,
σε σταγόνες μυστικές..

Νίκος Π.© 2008

Wednesday, February 18, 2009

Kαλημέρα είπες και πέρασες...


Καλημέρα είπες
και πέρασες..

Πέρασες ασθμαίνοντας
και στο μέτωπό σου
στάθηκε ένα σύννεφο...

Προκλήσεις,
δεξιά - ζερβά με κυκλώνουν
και διαγραφές ψυχών,
πίσω από παράξενες προθέσεις ...

Αιωρήσεις στο άπειρο
με το κρανίο μου κενό..
Στο σώμα μου,
άκαμπτα τα καρφιά της μοναξιάς,
άσκοπες οι απόμερες σκέψεις μου
κι η ερημιά των αιώνων άληκτη....

Στις παρυφές των χειλιών σου,
κάτω απ'την άγονη γραμμή
των ματιών σου,
- ξέστρατο μοναχικό-
ένα δάκρυ σου που κυλά αχνοδιάμαντο
και το δικό μου δάκρυ,
εξεγείρεται...

Το μέτωπό μου,
τεφτέρι με παλιούς λογαριασμούς
και η καρδιά μου
-τσακισμένο ιστίο-
στέκει παράμερα,
μετρώντας το ξέφτισμα της μέρας...

Τα μυστικά των πράξεων..
αφαίρεση...
πολλαπλασιασμός...
διαίρεση ζωής,
της δικής μας ζωής.....

Ποτέ πρόσθεση....

Καλημέρα είπες
και πέρασες.....

Νίκος Π.© 2009

Friday, February 6, 2009

Σημαδεμένες σιωπές....




Σήμερα ξύπνησα
με μια θάλασσα θλίψη στα μάτια μου
και μια καρδιά,
που ακανόνιστα χτυπούσε στο στέρνο μου..

Άνοιξα το παράθυρο
να συμπληρώσω τις ανάσες μου,
την φλόγα μου να προφυλάξω
με τ'αμόλυντα σκεπάσματα,
μα είδα το αίμα μου
να πνίγει τις σημαδεμένες σιωπές
και τις ξωθιές
να αλωνίζουν τα στάρια της αναίδειας..

Στα απλωμένα χέρια μου,
κάθησαν οι τελευταίοι γλάροι
και το χώμα της αυλής
νοτίστικε απ'τον ιδρώτα της γης,
στο δάκρυ του πνίγηκε όλη η συμπόνια
και βούρκωσε στην προσμονή των αγνοούμενων..

Δεν κατάφερα,
να περιορίσω την οδύνη μου,
ούτε τον πόρνο χρόνο να σιωπήσω
πίσω απ'του πελάγου την καταλαγιά..

Θριαμβικά ανέτειλε
ένας καινούργιος άφωτος ήλιος
που στα χέρια του κρατούσε
ανούσια δίπτυχα
με οδηγίες ζωής σε άγνωστες γραφές..

Μια πικραλίδα ανακάλεσε τις ρίζες της,
τις λόγχες της έκανε ξόρκι
και στων αφανών ηρώων τα μνημεία
ταξίδεψε τους χυμούς της..

Τίποτα δεν έμεινε
από τούτη την πρώιμη χαραυγή..

Μόνο η θλίψη στα μάτια μου
και των σημαδεμένων σιωπών
το πανδαιμόνιο....


Νίκος Π.© 2008

Friday, January 30, 2009

Οδός Φυλής '67



Μέσα στους άγριους καιρούς,
και των μαγικών στιγμών το μυστήριο,
Πίσω από τελειωμένους ρεμβασμούς,
σαστισμένους στοχασμούς
και ατέλειωτους στίχους,
γνωρίσαμε τον έρωτα...

Δίπλα σ'ανέραστα κορίτσια
που χτυπούσαν τον καιρό
μ'αγριολούλουδα
Αμούστακα αγόρια,
ξοδεύαμε την νιότη μας
στου αγοραίου έρωτα τα καταφύγια...

Με άχαρες παραστάσεις
μια χούφτα άνοιξη ζητούσαμε,
τις φλόγες ενός άνηβου κορμιού να μερώσουμε,
της εφηβείας την ορμή να τιθασεύσουμε
και με κάμποσα λαθραία φιλιά στα χείλη
να μοιάζει μ'έρωτα το πλάσαμε...

Στης αύρας τις σιωπές
με ζεστές μα άχρωμες λέξεις
και με τα χνώτα της βροχής
τις ορμές μας ξεδιψάσαμε
και την ακοίμητη πνοή μας
με το εφηβικό τρεμούλιασμα στα χείλη
άφταστη σελήνη την ονομάσαμε...


Δεν ήταν χυδαίο,
μήτε βάναυσο...

Εξαγνισμός κορμιού σ'ονείρου λειψή αγάπη
και...
λίγη άβυσσο απ'την ψυχή μας κόστισε...

Νίκος Π.© 2009

(rewrited)

Tuesday, January 27, 2009

Θα'θελα να'σουν Καλοκαίρι...


Θα'θελα να'σουν καλοκαίρι
και στα μαλλιά σου
να φυτρώνουν θυμωνιές....

Στα χείλη σου τα άλικα,
παιδιά ν'ακουμπούν τα όνειρά τους
Και στην καρδιά σου,
να φυτρώνουν οι ελπίδες
μια ολάκερης ζωής..

Θά'θελα να'σουν καλοκαίρι
και στα χέρια σου,
να κρατάς γερά τη νιότη μου.

Tις ομορφιές τούτου του κόσμου
με τ'ακροδάχτυλά σου να θωπεύεις
και στα μελιά σου μάτια
να καθρεφτίζονται τα πέλαγα...

Θα'θελα να'σουν καλοκαίρι
και θάλασσα στο κύμα σου,
μικροί κουρσάροι
να φτιάχνουνε βαρκούλα τα όνειρά τους
και για πανί την προσμονή
της πιο ακριβής ελπίδας τους..

Θα'θελα να'σουν καλοκαίρι
και στη ματιά σου,
να χωρά όλη η αλμύρα.....

Νίκος Π. © 2008

Thursday, January 15, 2009

Με νύχτα χρωμάτισες τον Ήλιο μου..




Σε κοίταξα όπως γαλήνια αποκοιμήθηκες
στης λήθης την ακύμαντη νηνεμία
με τα μαλλιά σου χρυσοκίτρινα στάχυα
και τότε,
είπα να πλάσω ένα στίχο...

Δοκίμασα να γράψω Αγάπη,
μα Απάτη βγήκε στο λευκό χαρτί....

Γλυκιά κι ηδονική η μορφή σου,
μ'ενα χαμόγελο στ'ακροχείλι σου
σαν της ψυχής τις προσμονές
κι είπα να σε ζωγραφίσω...

Πήρα τους χρωστήρες της καρδιάς μου,
χρώματα απ την παλέτα του θεού,
μα ένας μόνο μαύρος κύκλος χαράχτηκε..

Το μολύβι στ'άψυχο χαρτί
καμπύλες κάνει,
λέξεις αρνείται να μπολιάσει,
τις εικόνες ξερνά αδιάκοπα
και πλάθει σχήματα που μοιάζουν με φωτιές...

Να, κοίτα...
Ασύμμετρα σχήματα,
πάνω σε ατελή αισθήματα,
μέσα σε γυάλινα περιβλήματα,
πίσω από ανόητες προθέσεις...

Κάτι δήθεν βγαίνουν στην μια άκρη...
κάτι μπορεί σε μια άλλη,
κι ένα σπουδαίο όνειρο,
ξεφτισμένο πια,
ζητά ν'αλλάξει σελίδα....

Είπα να φτιάξω ένα λουλούδι,
με την ανάσα μου να το ζωντανέψω
και να το προσφέρω σπονδή στις θύμησες,
μα μόνο γραμμές βγαίνουν....

Μικρές τεθλασμένες γραμμές,
όλες ατέλειωτες, όλες μισές
και γίνομαι τόσο μικρός,
που χωρώ ολόκληρος μέσα σ'ενα μου δάκρυ...

Είπα να φτιάξω μια θάλασσα,
που να ταξιδέψει την μελαγχολία μου,
μα άπλωσες πάλι την σκιά σου
και με νύχτα χρωμάτισες τον ήλιο μου...

Το Ήλιο που'χα χαρίσει στη ψυχή σου....

Νίκος Π. 17-1-08

Tuesday, January 13, 2009

Ευτελείς Εμπνεύσεις..


Κρατώντας ένα σβυσμένο όνειρο
σφιχτά μέσα στην χούφτα μου,
για χρόνια ονειροπολούσα,
στις λευκές νύχτες της απόγνωσης..

Στα μάτια μου,
δυό δάκρυα έπαιζαν κρυφτό
και στην στιλπνότητα του καθρέφτη μου,
γλυστρούσαν ολομόναχες
οι επιθυμίες μου...

Δυό διχασμένες ελπίδες,
στο περιθώριο μιας αδιόρατης θλίψης,
-ανάμεσα στο προσιτό και τ'ανέφικτο-
συμπιέζονταν άλλοτε από τετριμμένους μύθους
και άλλοτε από φτηνές τραγωδίες..

Και οι λευκές νύχτες ξυπνούσαν
και ουρλιάζοντας σαν φτωχές πόρνες,
μετρούσαν τα κέρδη της βραδυάς
σκίζοντας τους φτηνούς τους στηθόδεσμους...

Κι ύστερα,
άνοιγα τα χέρια μου
τα όνειρα ν'αλλάξω με ευχές,
και τότε,
τα έχανα πάλι όλα..

Τα όνειρα πετούσαν κουρνιαχτός
κι οι ευχές στεγνώνανε,
ανίσχυρες στη σκόνη
και στις ευτελείς εμπνεύσεις,
μιας εποχής που με ξερνά αδιάκοπα...


Νίκος Π. 2008