Τρικυμία εν κρανίω......

Φεύγουν γοργά οι νύχτες,
άσκοπα χαράζουν σημάδια στο χώμα
όπως χαράζει η λεπίδα το κορμί..

Κόκκινα τα σύμβολα
της προηγηθείσης νύχτας,
και στο ξημέρωμα,
τ' αποκαϊδια δωροδοκούν το γαλάζιο..
H μέρα ορφάνεψε από ανάσες
και οι χρόνος σταματημένος στο τίποτα...

Όλα βουβά και απόμακρα
με την ανεπανάληπτη σιωπή τους,
θα κλείνουν τις μέρες μας σε ξύλινα κουτιά,
τις ψυχές θα βουλιάζουν πρόστυχα
στα λαγούμια της ευτέλειας
και οι καμπάνες της καθαίρεσης
θα χτυπούν και πάλι μεσάνυχτα..

Οι μέρες έρχονται πια χωρίς σκοπό
και οι χιλιάδες θάνατοι των ψυχών,
θα γεμίζουν τα κρεματόρια,
στου μόνιμου χειμώνα την αβεβαιότητα..
Κι ο ερχομός της χελιδόνας
θα γιορτάζεται με φονικά εμβατήρια..

Οι έρωτες δεν θα μιλούν
με τα σημάδια στα δένδρα
και τα μικρά παιδιά
θα μιλούν για το τσιμέντο
όπως εμείς διαβάζαμε,
Λόλα - να - ένα - τόπι....

Ο αέρας μου, μυρωδιά φορμόλης
και το νερό μου θάνατος..

Αγκάλιασέ με ζωή,
δώσε μου τις ανάσες που θα σου χρωστώ
κι εγώ μια γουλιά θα σε πιω..

Έξω φυσούσε ένας ανεπανάληπτος μπάτης,
μα εντός μου, τρικυμία εν κρανίω...

Νίκος Π. © 2009