Tuesday, December 30, 2008

Στην Προσμονή της Νέας Χρονιάς...




Ας είναι τούτη η χρονιά,
γεμάτη από Υγεία,
άφθονη σε Αισθήματα,
Πλούσια σε Μαγεία!

Ας είν' για όλους πιο σοφή,
γι αλήθεια διψασμένη,
γνώση κι υπευθυνότητα
να είναι φορτωμένη!

Ας είναι μια Χρονιά Μεστή,
με Αγάπη και Ουσία.
Ας είν' Ελπίδα Ολόγιομη
των πάντων Πεμπτουσία!

Να'ναι για όλους ασφαλής,
ενοποιός κι ανώδυνη,
να'ναι χρονιά ολόγιομη
αληθινή και γόνιμη!

Ας είν' ολόφωτη κι αγνή,
ειρηνική και αρωγός,
χωρίς πολέμους και κραυγές,
ψυχή μπροστάρης κι οδηγός!

Ας είν' μια πράσινη χρονιά
ευαισθησίας μήνυμα,
ελπίδα να σκορπά ξανά,
της φύσης το λαμπύρισμα!

Ας είναι μια Γλυκιά χρονιά,
σαν Ανοιξης το δείλι,
Μ' Αλήθειες να μιλά η Καρδιά,
μ' Αλήθειες και τα Χείλη!!

Ας είν Φιλίας Προσμονή,
Ευθύνης Παραζάλη,
Ειρήνης Μάχη Συνεχής,
Πάθους Ζωής η Ζάλη!

Νίκος Π. 30-12-08

(rewrited)

*** ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ***

Wednesday, December 24, 2008

Γένεσης Εγκώμιον...





"Natividad" by EL-GRECO



Στο λίκνο σου μικρέ μου Χριστέ,
καταθέτω σεπτά
το αποταμίευμα της ψυχής μου
και δυό απ'τα δάκρυά μου που κύλησαν,
σπονδή στις καταλυτικές προδοσίες
που κάποιοι εξυφαίνουν
χιλιάδες χρόνια τώρα
για το μέλλον σου...


Για την οικονομία των λέξεων
που σεμνά δίδαξες..
Για τη γέννησή σου
που ταιριάζει στους καιρούς μας
με την απολυτήρια σταύρωση..



Γι αυτούς,
που αενάως χαράζοντας
ομόκεντρους κύκλους
απομακρύνοντας τις διδαχές σου,
πλουτίζουν επί ματαίω
τις πηγές των μεροληπτούντων...

Γι'αυτούς, 

που τους μεστούς λόγους σου,
στις χρηματαγορές της αθλιότητας στοιχημάτισαν
-ανάξιοι αργυραμοιβοί-
και τα κέρδη καταγράφοντας
σε ευτελούς αξίας πλουμίδια,
κληροδοτούν στις ψυχές των αναίσχυντων αδαών,
την ακαμψία του μέλλοντος...

Συντετριμμένος μικρέ μου Χριστέ σε προσμένω...
Αφήνω πίσω μου
τους ανοιχτούς λογαριασμούς της ασάφειας,
τους μανδύες της εμπάθειας
μεθοδικά ταξινομώ σε θημωνιές,
προσεγγίζω την αλήθεια σου
και σε καλωσορίζω σεμνά,
στον κόσμο που μαζί σου ονειρεύτηκα..


Νίκος Π. 2010




Friday, December 12, 2008

Μυστική φυγή...




Κρατούσα,
μέσα στις μουσκεμένες στιγμές μου,
μια στάλλα ήλιο,
για το σ'αγαπώ που είπα πρώτο...

Κοιτούσα,
τους καιρούς να περνούν,
τους συνοδοιπόρους να ξερνούν τις συνειδήσεις τους,
τα φτωχά ψυχία του πολιτισμού
να καταπίνονται από ασύμμετρες αντιδράσεις..

Ήθελα,
να σκορπίσω τα προσχήματα,
να αναμετρηθώ με τις ελπίδες μου,
να μοιράσω τους δρόμους μου,
να διαμελίσω τις προσδοκίες μου
εν τω μέσον μιας ατέρμονης νύχτας...

Στάθηκα,
στα μονοπάτια της μυστικής μου φυγής
πετροβόλησα το όνειρο μου,
και σκόρπισα τα κομμάτια του,
στάχτες στο μένος των ανέμων...

Σιώπησα,
μέσ'στης ανύπαρκτης καταλαγής το σάστισμα
και κρατώντας σφιχτά ένα όνειρο
ανέσυρα και τα τελευταία προσχήματα
από ένα υπερβατικό αναπαμό που δεν μου ανήκε..

Διέκρινα,
πως ένα φθινόπωρο
ποτέ δεν φτάνει μόνο του στην άνοιξη,
αν δεν το δακρύσει ο χειμώνας...

Κρατώντας το φθινόπωρο σφιχτά,
σφράγισα τις πόρτες μου....

Νίκος Π. 12-11-08

Saturday, November 22, 2008

Ο Ποιητής..



Τάχα σε λένε ποιητή...
που χαϊδεύεις το λευκό χαρτί
και μουτζουρτώνεις λέξεις,..
Εικόνες πρόστυχες
από πρώιμους πόνους
θαρρείς πως κατασταλάζεις....

Τάχα σε λένε ποιητή,
που χτυπάς τις μαύρες σκιές..
και με τη γραφίδα σου,
την θλίψη κυλάς σε συνέχειες..
Αιθάλη εισπνέεις,
και ξυνισμένα όνειρα ξερνάς ...

Τάχα σε λένε Ποιητή,
που τους ανέμους μαγεύεις
και τις μικρές ώρες της νύχτας
ξαγρυπνάς τις ασίγαστες αισθήσεις μου
παίζοντας κρυφτό με τη μοναξιά..

Τάχα σε λένε ποιητή,
που ταξιδεύεις στα όρια της θλίψης,
που σαν διακρίνεις τα σύνορα τ'αναπαμού
υποτάσσεσαι σε μια ασφαλή αδράνεια
αποτρέποντας τον αφανισμό της ψυχής..

Ο Ποιητής,
είναι ένα με τον καθρέφτη του...
Κατάσαρκα φορά τις λέξεις
-φανελάκι αμάνικο-
και βουλιάζει μ'αγωνία,
στη μικρή τους γραμματική...

Δεν κάνει στον μικρό του χρόνο
μεγάλα πράγματα,
μα στο πέρασμα του χρόνου,
μικρές αμμουδιές φτιάχνει με το δάκρυ του
για να παίζουν τα παιδιά...

Νίκος Π.© 23-11-08
(reviewable)

Saturday, November 15, 2008

Ερωτικό VI




Δεν ξέρω τ'όνομά σου,
ούτε να το μάθω θέλω..
Μη μου μιλάς για σένα
μήτε για τον τόπο σου,
μόνο έλα πάλι απόψε...

Την αρμονία του κορμιού σου,
να γευτώ θέλω
και τους πύρινούς σου κάλυκες,
ηδονικά να αγκαλιάσω
και να καώ γοερά μέσα τους...

Της ακόρεστης δίψας μου
-καταμεσίς στο βρεγμένο δάπεδο-
να αισθανθώ την ολοκλήρωση
και στην οδύνη του πάθους σου,
ενστικτωδώς να κυλιστώ..

Να ρουφήξω στάλα-στάλα,
απ'τις πηγής σου το νέκταρ
και στις υγρές νύχτες,
να στήνει το φεγγάρι
τρελό χορό με τις αισθήσεις μου...

Τούτο το κολαστήριο,
τον ύπνο μου βασανίζει κάθε βράδυ
και τα διψασμένα για έρωτα χειλη μου
ταξιδεύουν στην έρημο του κορμιού σου..

Το πρωί σαν ξυπνώ,
την ανασαιμιά σου μυρίζω στην κάμαρα..
Τα σημάδια τ'ονείρου μου,
στα ιδρωμένα μου σεντόνια αγγίζω
και τα ίχνη απ'τα χείλη σου,
στον σπασμένο μου καθρέφτη...


Νίκος Π.© 2008

Sunday, October 26, 2008

Πολυσύλλαβες διαδρομές...




Στις πολυσύλλαβες διαδρομές μου,
επέλεγα πάντα ν'ακολουθώ
τον άνεμο...

Στους λιγόφωτους τόπους,
σε μια μικρή αχτίδα του φεγγαριού
γάτζωνα τις ελπίδες μου
και ρωτώντας συχνά τους διαβάτες,
που είναι η άκρη του ονείρου
προσπερνούσα τα παγερά χαμόγελα
και τα σφιγμένα χείλη της αγνωσίας..

Σαν τύχαινε να παραπατήσω,
κανένα χέρι δεν με σήκωσε,
μηδέ δυό λέξεις συμπόνιας
κύλαγαν από παγερά χείλη
ορίζοντας την αρχή και το τέλος
της γαλήνης μου..

Στις πληγές μου συχνά,
σκοτάδι άπλωνα
να μην τρομάξουν
απ'τις πομπές των αδαών
και φανούν ακέραιες
οι αιμάτινες τρύπες της ψυχής μου..

Επιμένω στο φώς και τον άνεμο
και αρνούμαι,
τον μανδύα της ακαμψίας
να φορέσω στεφάνι..

Κλείνουν γύρω μου οι επιθυμίες
και της φτωχής μου επιμέτρησης
αφορίζουν τις προθέσεις της καρδιάς
κατανέμοντας το άλας της ζωής μου
σε μικρά μερίδια επίπληξης...

Δεν θα ρωτήσω λοιπόν
για το στρατί της πλάνης,
ούτε για της αδικίας
τα πέτρινα καλντερίμια..

Τα'χω γευτεί συθέμελα...

Νίκος Π. 2008

Tuesday, October 14, 2008

Οι Εξισώσεις του Δισταγμού...




Χτες το ξημέρωμα
άγγιξα μια απ'τις πληγές της ψυχής σου
και δείλιασα,
μπρος στον πλούτο που επιμελώς έκρυβε
πίσω από ένα στρώμα υπόταξης
που στων χειλιών σου τις άκρες
φάνταζε ανυπόμονο...

Στων διαρρηγμένων προσδοκιών σου
τις συνεπείς υποχωρήσεις,
ανάμεσα στην χαρμολύπη
και την βεβιασμένη αντίσταση
ένα σπόρο οικίωσης φύτεψα
και αντλώντας τις δροσοστάλες,
απ'των ματιών σου τα δάκρυα
πότιζα τις ακμές του..

Ξεθάρρεψε η φωνή σου,
η ψυχή σου απαλλάχτηκε
από τις εξισώσεις του δισταγμού
και του λυτρωμού σου το χαμόγελο
έπλασε μικρές βαρκούλες
ν'αρμενίζουν τα μικρά παιδιά..

Δεν έχουν τελειωμό
τούτες οι ουλές στη ψυχή,
που την ανάπλαση παραμερίζουν,
οδηγούν νωχελικά τις νύχτες μου
και της μοναδικής μου ανάσας
καθορίζουν το εύρος...

Νίκος Π.© 2008

Friday, October 10, 2008

Έτσι μας Έμαθαν...




Έτσι μας έμαθαν..
Να συγκεντρώνουμε αθέατα είδωλα,
πεσμένα φύλλα από δέντρα ανύπαρκτα,
προθέσεις αβέβαιες
και αισθήματα,
που ποτέ δεν μας ανήκαν..

Ήταν σα να'τρεχε η ζωή
κι εμείς ξοπίσω της,
να προσπαθούμε να σπείρουμε
κουκούλια μεταξιού,
μήπως και αλλάξουμε την ασκήμια της...

Μας αγκύλωναν,
οι ανεκπλήρωτες λαχτάρες,
τα ευτελή χαμόγελα
και η μυρουδιά τούτων των σφαγείων,
διέφθειρε την ψυχή μας...

Μας πάγωναν,
οι ατελεύτητοι δεσμοί,
τα πισθάγκωνα δεσμωτήρια
των εικονικών υποσχέσεων
και τα χνάρια μας χάναμε,
κάτω από ένα παχύ στρώμα γύμνιας..

Μας αφαιρούσαν,
την τελευταία ανάσα,
και εμείς ασθμαίνοντας,
τρέχαμε να σκεπάσουμε την γύμνια μας
μέσα σ'ενα λευκό πέπλο απάθειας...

Μας δίδασκαν,
με των χαλκευμένων ιδεών τις περιλήψεις,
των αβίαστων παραδοχών τις αυταπάτες
και εμείς γυρεύοντας τα στενά μας όρια,
αλλάζαμε το μέλλον μας,
μ'ενα ανεκπλήρωτο παρόν...

Μας πότιζαν,
με του άχρονου χρόνου την αδράνεια,
των εγγυήσεων τα πλαστά ρήματα,
-στα άλλοθί μας, σκοινοβάτες-
και οι τυμβωρύχοι σκάλιζαν,
τα σαρκία των νεκρών ιδεών μας..

Έτσι μας έμαθαν..
Να σκεπάζουμε τις πληγές μας,
πάντα με μια νέα πληγή...

Νίκος Π. © 2008

Monday, September 29, 2008

Θυσία οι Λέξεις...




Θα κοιμηθώ
σε μια θάλλασα με λάθη,
μιας πολιτισμένης κοινωνίας
που ασφυκτιά,
κάτω απ'το βάρος των εξελίξεων..

Θα χαιδέψω
τους βόστρυχους τις νύχτας
και στου μακρυνού της ορίζοντα
τις λευκές σελίδες,
θ'αρχίσω να ιχνογραφώ τα βήματά μου..

Θα φορέσω,
τα όνειρα κατάσαρκα,
θα ενδυθώ με επτά λευκούς μανδύες
και με το βλέμμα γεμάτο έξαψη
θα σκορπίζω τις κλωστές τους
στους ανέμους,
ανυμνώντας τις σιωπές μου..

Στη μνήμη μου οι θρήνοι,
ολοκληρώνοντας τον ανέκκλητο κύκλο τους
θα ισοπεδώνουν τις ατέλειες μου
και στους μικρούς βηματισμούς μου
θα προσθέτουν το χρώμα της αδράνειας..

Τα κύματα της σκέψης μου,
χορό θα στήσουν με την λήθη
και στον φτωχό μου προσδιορισμό,
κουρασμένα θα καταλαγιάσουν
τα δάκρυα που περίσσεψαν..

Στης εύγλωτης σελήνης την ευωδιά,
γλυκά σπαρταρούν
τ'αποσταμένα ακούσματα,
και αποκαμωμένα γέρνουν
στις αποφύσεις της νύχτας ...

Αιφνίδιες αστραπές
εισβάλλουν εντός μου
και στους λευκούς τοίχους,
αχνοφαίνεται η γλαυκή αναλαμπή
μιας νέας μήτρας..

Αιφνίδια βλέφαρα ανοίγουν
ρουφώντας τις γεωμετρίες
και μόνο ο χρόνος,
απομένει κλινήρης
πίσω από την εισβολή του ανέφικτου..

Ασύστολες οι γραφές,
και οι σιωπές αναίσχυντες..
Στο βωμό της ζωής,
επώδυνη θυσία οι λέξεις..


Νίκος Π. © 2008

Thursday, September 25, 2008

Μικρές Προθέσεις IV




I
Τραγούδησα σ'όλες τις γλώσσες,
μ'όλους τους ρυθμούς,
μ'όλους τους ήχους,
μα το τραγούδι μου έμεινε ίδιο...

II
Περπάτησα στα πέτρινα καλντερίμια,
με τις πατούσες μου γυμνές,
με τον ήλιο να καίει τη σάρκα μου,
μα δεν πληγώθηκα....

III
Στάθηκα όρθιος στη σκηνή
για την στερνή παράσταση,
κρατώντας το φεγγάρι προσάναμα,
μα δεν κάηκα....

IV
Άκουσα μίλια μακρυά
τα ουρλιαχτά των λύκων,
τις ιαχές των ανθρώπων του πολέμου,
των αθώων τις κραυγές
και των ενόχων την χλεύη
μα δεν δείλιασα....

V
Κι όμως εκεί..
Την γλυκιά νύχτα,
που ο νοτιάς χαϊδολογιόταν με την πούλια..
Που τ'αστέρια τραγουδούσαν για τον έρωτα,
και οι λέξεις αναπαύονταν στα χάρτινα μονοπάτια...

Εκεί πέθανα....

Νίκος Π.© 2008

Sunday, September 21, 2008

Kρατώντας σφιχτά την Απουσία σου...




Τις μικρές ώρες που οι θεοί,
απλώνανε τις σκιές
στο επερχόμενο σούρουπο
πάνω στις γειτονιές του κόσμου,
πίσω απ'την αδυσώπητη βουή
της έγνοιας των απλών πραγμάτων,
μέσα στο βασανιστικό λευκό
των αγνών προθέσεων,
στου πρώϊμου φθινοπώρου την καταλαγιά..

Εκεί, που κάποια σύννεφα ανεπαίσθητα,
σαν καπνός τσιγάρου σέρτικου,
ξεφυλλίζανε σπάταλα
τα τελευταία φύλλα της μυρτιάς..

Την ώρα που όλα γύρω μου πλαγιάζανε
και τα κυπαρίσσια σιγοκλαίγαν
χτυπώντας τα σπλάχνα της γης
κι οι οδοιπόροι κρατούσαν,
τα χθεσινά τους όνειρα προσάναμα..

Εκεί,
στην αρμονία της πλάσης,
πίσω απ'τις αιμάτινες μεμβράνες του δύοντος ήλιου
φάνηκες..

Στα χείλη σου,
καινούργιο χαμόγελο φορούσες,
και την ματιά σου,
μ' ολόχρυση αστραπή σκέπαζες..

Κάθε σου ανοιχτή πληγή
ροδόνερο έσταζε
και η φωνή σου,
ακροβατούσε επιμελώς
δίπλα στις παρειές της Aνοιξης..

Ανάερος ο ίσκιος σου,
εγκαλούσε τους αλλοτινούς χειμώνες
και η φωνή σου,
έμοιαζε με χαλιδόνας τη λαλιά..

Και ξάφνου το όνειρο ξεθώριασε,
το κορμί,
δείλιασε μπρος στη παγωνιά της νύχτας
και η μάταιες ελπίδες
θρήνησαν για το μάταιο ταξίδεμα του νου..


Εκεί,
δίπλα στης σκιάς την ερημιά,
μέσα στ'ασημιού το λαμποκόπημα
έγινα ποιητής ενός μονάχα στίχου..

Στα χέρια μου,
κράτησα σφιχτά την απουσία σου
και στις πληγές σου έσταξα άνοιξη....

Νίκος Π. © 2008

Wednesday, September 10, 2008

Μικρές Προθέσεις ΙΙΙ



I
Οχτώ, κι ακόμα να ξημερώσει..
Στον απέναντι τοίχο
κινούμενα τα όνειρα
παίζουν με το φύσημα τ'ανέμου
κι εγώ κρατώ στην αγκαλιά μου
το λυπημένο φθινόπωρο..

ΙΙ
Κέντησα στην ψυχή μου δυο λέξεις..
Σ'αγαπώ και μου έλειψες..
όμως δεν λάμπουν πια οι ήχοι τους,
κρυμμένες ασφαλώς,
πίσω απ'των αδρανών στιγμών
την φευγαλέα αποτύπωση..

ΙΙΙ
Στη μικρή αμμουδιά που ζωγράφιζα
χάθηκαν τα σημάδια των λέξεων
και η αδυσώπητη αλμύρα
κύλησε βαθειά στις ψυχές,
κρατώντας σφαλιστά τα χείλη μου
όπως τις λευκές σου σελίδες..
κι όλο μετατοπίζονται οι σκιές...

IV
Βγήκα στο σκοτάδι να ουρλιάξω
μα η φωνή μου μέθυσε..
Τυλιγμένος στο αιμάτινο σεντόνι μου,
έγειρα να φιλήσω τη νύχτα
κι αυτή μου χαμογέλασε..
Η βροχή της κύλησε απαλά
στης ψυχής μου τα ρείθρα
και το αιμάτινο σεντόνι μου
μύρισε ολόλευκη άνοιξη..

V
Επιτέλους ξημέρωσε
και είδα τις νεκρές μου πληγές
απαστράπτουσες...
Δυο ζευγάρια δάκρυα κυλούσανε
και τα γκρίζα είδωλα
πήραν το χρώμα της παρηγοριάς...

VI
Πάντα γυρνούν οι Άνοιξες το ξημέρωμα
όταν στα όνειρά σου,
απορρίπτεις τους χειμώνες...

Νίκος Π. © 2008

Sunday, September 7, 2008

Μικρές Προθέσεις ΙΙ




I
Έκλεισες τα μάτια
στον ερχομό της άνοιξης..
Σφάλισες την ψυχή σου,
κρατώντας σφιχτά το φθινόπωρο
στου λειψού σου βίου την αχλή....

ΙΙ
Στάθηκες στο ερημικό παράθυρο
και κοιτώντας κλεφτά απ'τις γρίλιες
τα χρώματα να περιστρέφονται,
άδραξες μόνο το γκρίζο.....

ΙΙΙ
Aπλωσες τα χέρια σου,
το γκρίζο χιόνι να μοιράσεις στην πλάση
απολιθώνοντας τις πηγές της γέννησης
κατακλύζοντας με σιγές τα πουλιά
και με θολές φιγούρες, τα θέατρα του κόσμου,
μα αυτή σου αρνήθηκε
και χαμογέλασε...

ΙV
Μάγεψες τότε την ανάσα σου
-μ'εκείνο το οικείο σου τέχνασμα-
και αυτή έγινε πολύχρωμη...
Κάτω από τη δύναμη του χειμώνα σου
τα χρώματα δάκρυσαν
και μια αίσθηση λήθης αναδύθηκε...

V
Και τότε έπιασε μπόρα..
Οι λυτρωτικές στάλες της βροχής,
καθαίρεσαν τα γκρίζα σου είδωλα,
επέστρεψαν τα χρώματα στο ουράνιο τόξο
και σε απώθησαν στον τύμβο σου....

VI
Ξαναγύρισε η Ανοιξη,
χωρίς πια την παρουσία σου....

Νίκος Π. © 2007

Wednesday, September 3, 2008

Mικρές Προθέσεις Ι





Ι
Έσταξες πάλι νύχτα,
στου μεσημεριού την γαλήνη...
Το βλέμμα σου,
έδειξε των προθέσεων το κέλευσμα
και ο δείχτης σου,
το άπειρο.....

ΙΙ
Μέσα στο χρυσό σου κλουβί,
φύλλα δάφνης μασάς
και ψεύτικη συμπόνια
φτύνεις στα πλήθη.....

ΙΙΙ
Άγγιξες με τ'ακροδάχτυλα τον κόσμο
και αυτός βυθίστηκε στο πένθος...

ΙV
Ασθμαίνοντας τρέχεις να μαζέψεις
των προθέσεών σου τ'αποτέλεσμα..
Λιώνουν στα δάχτυλά σου
και ο άνεμος σκορπά,
τ'αποκαϊδια σου.......

V
Η Βροχή καθάρισε τα πάντα...
Όλα,
Εκτός απ'τη νύχτα σου.......

Νίκος Π. © 2007

Sunday, August 31, 2008

Σε χρόνο ανύποπτο...



(Picture: "Dreaming" - Belinda Del Pesco)


Ιχνηλατώντας ανελέητα,
τις παράξενες της ψυχής μου βουνοκορφές,
απάτητα όνειρα συνάντησα,
θλίψη σε μορφή θύελλας
και πόνο σε κυκλική διάταξη..

Οχυρωμένος στα πρέπει μου,
απ'τα ανέφικτα όνειρά μου
σε μια κόχη του νου μου λιποτάκτησα
μ'αράχνης ιστούς τα ύφανα
και Θεϊκής παρέμβασης
ελατήρια προκάλεσα...

Με στομωμένη λεπίδα
τις πληγές μου αναστόμωσα
όχι για να επουλώσω
την στιγμιαία μου αδυναμία,
μα για να διευρύνω τους πόνους
που η απουσία σου προκάλεσε..

Κάθε πρωί ισσοροπώ στην απόγνωση
αναμοχλεύοντας τις ληγμένες παρωδίες
σαν μελωδός χωρίς μοτίβα..
Mα το βράδυ σαν έρθει αμελώς,
αιχμαλωτίζονται οι λέξεις στα χείλη μου
και σε χρόνο ανύποπτο,
γυρνούν αντίστροφα οι λεπτοδείχτες
της μιας ουράνιας ολοκλήρωσης..

Αβίωτο το παρελθόν μου
και το μέλλον της ψυχής μου
-σε χρόνο ανύποπτο-
θα'χει την γεύση του μετάλλου...

Νίκος Π.© 2008

Tuesday, August 26, 2008

Tαξίδια Αξεκίνηστα...




Κυνήγησα χίμαιρες,
σε ταξίδια αξεκίνηστα
και σαν διψασμένος ναυαγός,
πάσχισα στάλα-στάλα
να πιω τον έρωτά σου..

Μέθυσες το μυαλό μου
με το αλκοόλ μιας πράξης
που επιμελώς αγνόησα..

Μιας συνουσίας,
που λίκνιζε πέρα δώθε τις αισθήσεις μου
και αρμένιζε μεσοπέλαγα
τους άληκτους πόθους μου..

Έτσι γεννιέται ένας έρωτας σκέφτηκα..

Από μια λέξη,
ένα αδήλωτο βλέμμα,
μια λευκή αστραπή,
μια αιχμή της λύπης,
ένα ρυάκι από δάκρυα
που κυλά σθεναρά
στις άνυδρες παρειές μιας ψυχής...

Εκεί που σ'αγγίζω,
εκεί σε χάνω..

Βουλιάζεις επιδεικτικά
στης αναπόδεικτης παραδοχής
την αποκάλυψη,
στων αλγεινών δακρύων σου
τους αποσπερίτες
και στου απύθμενου νου
την στυγερή σαφήνεια..

Εκεί που σ'αγγίζω,
εκεί σε χάνω,
χάνοντας μαζί και τα φωνήεντα
από την αλφάβητο ενός ηρωϊκού θανάτου
που ποτέ δεν θα μου ανήκει..

Νίκος Π.© 2008

Wednesday, August 20, 2008

Ένα μισοτελειωμένο Ποίημα...




Αφησα μισοτελειωμένο ένα ποίημα,
να μην διακρίνεται
πίσω από τις λυπημένες του λέξεις
ο πόνος που διαπερνά το κορμί μου
σαν τα χέρια μου γλυστρούν
στο αλάβαστρο του ιδεατού σου κορμιού,
όπως χάνονται και τα χνάρια μου στο χιόνι
που ο παγωμένος βοριάς αφανίζει
τραντάζοντας συθέμελα
τις ισσοροπίες της ψυχής μου..

Κοιτάζοντας πίσω απ'το θολό τζάμι
να γλυστρά τ'όνομά σου
αφήνοντας για ίχνη
δυο υγρά μονοπάτια στο διάβα του
και τότε μόνο,
θα βλέπω τον κόσμο
να επιστρέφει τις δανεικές ευκαιρίες
σαν το κορίτσι που πενθεί
την χαμένη του αθωότητα..

Σαν την ξαφνική αστραπή,
μέσα από ραγισμένο καθρέφτη
κι η ψυχή μου να γλυστρά
σαν κομμάτι παγετός
έξω απ'τη ζέστη του κορμιού σου..

Με τι να ταυτιστείς;

Με την στειρότητα μια ανύπαρκτης στιγμής,
ή με την ύπαρξη μιας στείρας σκέψης;

Νίκος Π. © 2008

Wednesday, July 30, 2008

Ακροβατώντας......




Θα'ταν καλοκαίρι,
τότε που τον ήλιο,
κρατούσες στα χέρια σου
και στα μαλλιά σου
είχες φορέσει τον έρωτα στεφάνι..

Τότε που επιμελώς έκρυβες,
τις αδιαλλαξίες σου,
πίσω από ορθάνοιχτα παράθυρα..
στη ματιά σου ήταν κρυμμένη
η λάμψη των αστεριών
και τα χείλη σου,
σκεπασμένα με δανεικό χαμόγελο
έμοιαζαν ανόθευτα...

Στα δυό σου μάτια,
καθρεφτίζονταν η θάλασσα,
στο στήθος σου,
το ουράνιο τόξο
είχε απαλά ακουμπήσει
και στα λευκά σου τα πέπλα,
της λησμονιάς τα ίχνη
είχες κεντημένα...

Με άγγιξες και αναρίγησα.
και ακροβατώντας
στις λεπτές ισορροπίες μου
μεγαλοφώνως σε αποθέωσα...

Τις πληγές μου ακόμα νωπές,
από άληκτο πόνο να φυλλορροούν,
αποσιώπησα
και άνοιξα τις πύλες της ψυχής μου
γιορτή ετοιμάζοντας στον ερχομό σου...

Τότε στάθηκες παράμερα,
με κοίταξες,
μ'εκείνο το παράξενο βλέμμα σου,
χαμογέλασες ειρωνικά
κουνώντας ρυθμικά τα πέπλα σου,
και ξερνώντας φτηνές λέξεις
θρυμμάτισες το όνειρο στη γέννησή του..

Με την ανάσα σου αμείλικτα,
έσβυσες την καρδιά μου...

Νίκος Π.

Tuesday, June 3, 2008

..και κατόπιν σιωπή..


Πρότερος έντιμος βίος
και κατόπιν σιωπή..

Δεν με χωρά τούτος ο κόσμος
Προσεκτικά κρυμμένος
πίσω από ερμαφρόδιτα συναισθήματα,
μέσα σε χαλκευμένα προσωπεία,
κάτω απ'τις απροσπέλαστες θαμπάδες..

Βγαίνοντας τρομαγμένος,
μέσα από ιδρωμένα όνειρα
δίπλα στων οριστικών μου επιλογών
την φαινομενική διαύγεια
απιθώνόνται με αυθάδεια μονάδες ψεύδους
με την μορφή υποχρέωσης..

Κι ύστερα,
σαν απ'τον λήθαργο ξυπνώ,
μοιράζω απλόχερα στους ανέμους
τα σπασμένα μου τεταρτημόρια,
λικνίζοντας και πάλι
τις χορδές των τολμηρών..

Πρότερος έντιμος βίος
και κατόπιν σιωπή...

Βίοι παράλληλοι,
μια εποχής που μυρίζει φορμόλη
και ταξιδέυει κάθε όνειρο
με μια ολάκερη ζωή για τίμημα
και πάντοτε το αδιόρατο μέλλον
θα κρατά σφιχτά πάνω του
τη σκουριά των αιώνιων σιωπών...

Πρότερος έντιμος βίος,
κι ύστερα σιωπή..

Νίκος Π.©

Sunday, June 1, 2008

Για την Αμαλία. Ένας Χρόνος Μετά...







ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ:

25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.

Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Οπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ:

01.06.07: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας.

Η κίνηση "Για την Αμαλία" ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός, με κοινή δημοσίευση στα μπλογκς, καταιγισμό e-mails στους αρμόδιους και διεθνή ενημέρωση. Η διαμαρτυρία για την κατάντια της ιατρικής περίθαλψης στη χώρα μας αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα μπλογκς), δημιούργησε είδηση στα ΜΜΕ και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.

Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες κι από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.

ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ:

01.06.08: Ενα χρόνο μετά, η διαμαρτυρία συνεχίζει.

Κι όσοι διαμαρτυρόμαστε εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας και δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή. Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη, και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Δεν πάει άλλο!

Θέλουμε να μην ζήσουν άλλοι άνθρωποι αυτά που τράβηξε η Αμαλία στο Ε.Σ.Υ. Θέλουμε την εξυγείανση του συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε φυσικά κι εμείς οι ίδιοι (ποιοί και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται στο φακελάκι ή στην παραβίαση της «λίστας», ειδικά εάν υπάρχει «μέσον»;). Θέλουμε ν’αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών και να σταματήσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση και η απαξίωση.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Οσο όμως υπάρχουν συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης στο διεφθαρμένο Ε.Σ.Υ., εμείς που έχουμε φωνή, δε μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.

Γι’αυτό θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα αιτήματά μας:

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!

ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!

Αναλυτικά το κείμενο της ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας εδώ.

Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:

1. Ανεβάζουμε κείμενο και τα σχετικά με την αιμοδοσία μπάννερς στα μπλογκς μας την 1η Ιουνίου 2008.

2. Υπογράφουμε στο http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει, και παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.

3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:

«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο Ε.Σ.Υ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο http://www.gopetition.com/online/12922.html. Προώθησε το σε όσους γνωρίζεις. Και ΔΩΣΕ ΑΙΜΑ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ.»

4. Συμμετέχουμε σε εθελοντική αιμοδοσία στο πλησιέστερό μας νοσοκομείο.


Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία, τη συλλογή υπογραφών και την αιμοδοσία. Συνεχίζουμε!

">

Sunday, May 25, 2008

Λέξεις Αγχόνες...




Kαι ξάφνου,
οι λέξεις γίνανε χορδές
και οι χορδές αγχόνες
και πληγώσαν τα χρυσάνθεμα,
στης Άνοιξης τον ερχομό...

Φίλοι γεμίσανε τους στίχους μελανιές
με ψιμύθια, τον βίο τους διδάσκοντας
και τα τραγούδια πήραν το μαβί της θλίψης
κι οι λέξεις-χορδές,
ξεμέθυσαν απ'της αγάπης το γαλήνεμα..

Βλάφτηκαν τ'απότιστα με ροσόλι λόγια,
τ'άλυτα στο άρμα της φιλίας
χαλάρωσαν πια τους κόμπους τους
ρητορεύντας διαβολές,
έξω από τα μυστικά τ'αποσπερίτη..


Άβγαλτοι και αδέξιοι
περιφέρουν λέξεις-φωτιές
πλανώντας αδαείς κι αψίκορους..

Πίσω από των ανηλεών στίχων
την απατηλή ευημερία
χάνονται κι οι τελευταίες Άνοιξες..

Πως να μιλήσω;
Ποιού ρήτορα φωνή να δανειστώ;
Σε ποιό μαρμάρινο πεζούλι
ν'αφήσω λίγα ρόδα,
τώρα που σκιάχτηκε η Άνοιξη
απ'των αμύητων την άγνοια;

Νίκος Π. 20-5-08

Tuesday, April 1, 2008

Για σένα θα μιλώ..








"Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
να μπαίνω σαν Πανσέληνος.."

(Ο. Ελύτης, Μονόγραμμα)






Για σένα μιλώ
Και για μένα..

που ταξιδεύω τις λέξεις μου
πίσω απ'τους απόμακρους καιρούς
και σε τόπους άγονους
για να ξερνούν το μελάνι τους
πίσω από τα κίβδηλα χαμόγελα...

Για σένα μιλώ
Και για μένα..

που περιπολώντας την ψυχή σου,
ανάμεσα στις βουερές λεπτομέρειες
ασθμαίνοντας απογράφω
τις νωπές μου πληγές
ουρλιάζοντας από πάθος
σε κάθε σου μορφασμό διέγερσης..

Για σένα μιλώ
Και για μένα..

που βυζαίνοντας το μονόγραμμα του Ελύτη
γλυκά θ'αποκοιμιέμαι
στην αγκαλιά σου φεγγάρι μου
και θα ονειρεύμαι μαζί σου,
πίσω απ'τα γυρτά σου ματοτσίνορα..

Για σένα μιλώ
και για μένα..

που φιλώντας σε στα μάτια,
θ'ανοίγουν τα προσχήματα του χρόνου
και περνώντας απ'την τρίτη σου διάσταση
μέσα από κοφτούς κυματισμούς ηδονής
οι ψαλμωδίες θα ενθαρρύνουν την ύπαρξή μου..

Για σένα μιλώ
και για μένα..

που μέσα στ'απριλιάτικο άνθισμα
η καυτή σου ανάσα,
καθηλώνει τις αντιδράσεις μου...

Για σένα θα μιλώ
και για μένα..

Νίκος Π. 1-4-08

Sunday, March 23, 2008

Τα Σημάδια..



Σωστά τα διάβασα,
τα σημάδια στους τοίχους..

Θα'ρθουν λένε οι καιροί,
που τα πουλιά
δεν θα πετούνε λεύτερα,
οι τοίχοι θα κρατούν τα ποιήματά μας
κι οι μυστικές φωνές
θα διαφεντέυουν τις ψυχές μας..

Τα δέντρα κούφια κι άδροσα
και τα ρυάκια αίμα θα κυλούν
και τα ποτάμια,
κορμούς θα κατεβάζουν
τους καημούς μας..

Του πόνου τα χαμόγελα,
με στάχτη, δάκρυ και καπνιά
ζωγραφισμένα,
θα παίρνουν τη μορφή
απρόσωπων τεράτων
κι οι λέξεις θα παγώνου στ'ακροχείλι
και τίποτα κοντύτερο απ'την ψυχή μας
δεν θα ταιριάζει στις κοφτές ανάσες...

Πάνω στους γκρίζους τοίχους
τα σ'αγαπώ θα μείνουν απροφύλαχτα
και τα κλειδιά της κάμαρας
οξειδωμένα..

Στον ύπνο μας τα είδωλα,
κατάληψη θα κάνουν
και τ'ονειρό μας,
ταξίδι ατελείωτο θα μένει..

Σωστά τα διάβασα λοιπόν
και γράμματα δεν ήξερα..

Nίκος Π.© 16-3-08

Friday, February 29, 2008

Σαν Παλίρροια Ανοιξιάτικου Έρωτα..


Στις μικρές της νύχτας ώρες,
Τότε που οι σιγαλιές,
σμίγουν με της φωτιάς το τριζοβόλημα
και ταξιδεύουν τα όνειρα,
και θεριέυουν οι καϋμοί
και ψιχάλες γίνονται τα δάκρυα
διαπερνώντας την ψυχή της άνοιξης
εκεί ξεκίνησα ένα μικρό ταξίδι..

Εκεί,
μέσα στην τόση ομορφιά,
που τις προσδοκίες μου αλλοτρίωνε
και των φτωχών μου συνειρμών
μεγένθυνε τις απώλειες,
εκεί,
ένα βράδυ του Νοέμβρη
φύτεψα ένα μικρό όνειρο..

Έχτισα στον κορμό του
τις αδυναμίες της ψυχής μου..
Στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες,
φύλλα πρώϊμα βλάστησαν
και οι προσδοκίες μου νοτίστικαν
σαν παλίρροια ανοιξιάτικου έρωτα..

Τότε,
οι γκρίζες στάχτες έγιναν ευχές,
η θλίψη έγινε τραγούδι γέννησης
και οι χτίστες του κόσμου
έπιασαν πάλι τις αξίνες..

Ένα μικρό περαστικό αστέρι στάθηκε
και απλώνοντας την γλυκιά του θαμπάδα
μέχρι τα πέρατα της πλάσης,
σου χαμογέλασε....

Νίκος Π.

Monday, January 14, 2008

Χαικού LXX (Άηχα...)




Πάλι στέρεψα..
Τα σύμφωνα εντός μου
συνεπλάκησαν...

**

Αηχες κραυγές,
το μυαλό μου οδηγούν,
σε αδράνεια...

**

Ένδον μου γνόφος,
και εκβάσεις λέξεων
δυσανάλογες...

**

Σκιρτώ την πένα.
Σε νέες πατημασιές,
αντιστέκομαι...

**

Το μέλλον μοιάζει,
φιλάργυρος θιασώτης
της απραξίας...

Νίκος Π. 13-1-08

Tuesday, January 8, 2008

Οι Αυταπάτες των Σιωπών....




Σωπαίνουν οι στιγμές μου,
γύρω από ένα σώμα που πάλλεται,
που ψάχνοντας αγωνιωδώς
της λήθης την μικρή διαύγεια,
εκτενώς αναλλώνεται
σε εφήμερες απολαύσεις
και ένα πνεύμα ανώριμο
εθελοτυφλεί ασθμαίνοντας
γύρω από αυταπάτες και σιωπές
που κρατούν σφαλιστές
τις αιχμές ενός λειψού ονείρου..

Ενα μικρό ξύλινο αλογάκι
που αναίτια οξυδώνεται,
στους ρυθμούς ενός μέλλοντος
που φαντάζει δυσπρόσιτο,
αναμοχλεύει τις παραισθήσεις μου
και θυμίζοντάς μου
της αθωότητας τους αόριστους χειμώνες
μαρμαρώνει τις γενετήσιες ορμές μου
αφαιρώντας την ζωτικότητα,
που ρεαλιστικά ανήκε στο παρελθόν...

Κρατώντας μικρά κεριά παραφίνης,
αναδεύω του φθινοπώρου τους γλυκούς καρπούς
και αναπαύω τις αισθήσεις μου
στο κοιμητήριο μιας μέλισσας
που απεβίωσε,
απομυζώντας ακατάλληλους μίσχους..

Κρατώντας την ζωή από τις ακμές της
στου έσχατου λεπτού την μικρή διάρκεια,
σ'ένα φιλήδονο τανγκό αφέθηκα σύγκορμος,
στην ανάκληση
μιας προγενέστερης πρωτοχρονιάς...

Νίκος Π. 3-1-08