Friday, January 30, 2009

Οδός Φυλής '67



Μέσα στους άγριους καιρούς,
και των μαγικών στιγμών το μυστήριο,
Πίσω από τελειωμένους ρεμβασμούς,
σαστισμένους στοχασμούς
και ατέλειωτους στίχους,
γνωρίσαμε τον έρωτα...

Δίπλα σ'ανέραστα κορίτσια
που χτυπούσαν τον καιρό
μ'αγριολούλουδα
Αμούστακα αγόρια,
ξοδεύαμε την νιότη μας
στου αγοραίου έρωτα τα καταφύγια...

Με άχαρες παραστάσεις
μια χούφτα άνοιξη ζητούσαμε,
τις φλόγες ενός άνηβου κορμιού να μερώσουμε,
της εφηβείας την ορμή να τιθασεύσουμε
και με κάμποσα λαθραία φιλιά στα χείλη
να μοιάζει μ'έρωτα το πλάσαμε...

Στης αύρας τις σιωπές
με ζεστές μα άχρωμες λέξεις
και με τα χνώτα της βροχής
τις ορμές μας ξεδιψάσαμε
και την ακοίμητη πνοή μας
με το εφηβικό τρεμούλιασμα στα χείλη
άφταστη σελήνη την ονομάσαμε...


Δεν ήταν χυδαίο,
μήτε βάναυσο...

Εξαγνισμός κορμιού σ'ονείρου λειψή αγάπη
και...
λίγη άβυσσο απ'την ψυχή μας κόστισε...

Νίκος Π.© 2009

(rewrited)

Tuesday, January 27, 2009

Θα'θελα να'σουν Καλοκαίρι...


Θα'θελα να'σουν καλοκαίρι
και στα μαλλιά σου
να φυτρώνουν θυμωνιές....

Στα χείλη σου τα άλικα,
παιδιά ν'ακουμπούν τα όνειρά τους
Και στην καρδιά σου,
να φυτρώνουν οι ελπίδες
μια ολάκερης ζωής..

Θά'θελα να'σουν καλοκαίρι
και στα χέρια σου,
να κρατάς γερά τη νιότη μου.

Tις ομορφιές τούτου του κόσμου
με τ'ακροδάχτυλά σου να θωπεύεις
και στα μελιά σου μάτια
να καθρεφτίζονται τα πέλαγα...

Θα'θελα να'σουν καλοκαίρι
και θάλασσα στο κύμα σου,
μικροί κουρσάροι
να φτιάχνουνε βαρκούλα τα όνειρά τους
και για πανί την προσμονή
της πιο ακριβής ελπίδας τους..

Θα'θελα να'σουν καλοκαίρι
και στη ματιά σου,
να χωρά όλη η αλμύρα.....

Νίκος Π. © 2008

Thursday, January 15, 2009

Με νύχτα χρωμάτισες τον Ήλιο μου..




Σε κοίταξα όπως γαλήνια αποκοιμήθηκες
στης λήθης την ακύμαντη νηνεμία
με τα μαλλιά σου χρυσοκίτρινα στάχυα
και τότε,
είπα να πλάσω ένα στίχο...

Δοκίμασα να γράψω Αγάπη,
μα Απάτη βγήκε στο λευκό χαρτί....

Γλυκιά κι ηδονική η μορφή σου,
μ'ενα χαμόγελο στ'ακροχείλι σου
σαν της ψυχής τις προσμονές
κι είπα να σε ζωγραφίσω...

Πήρα τους χρωστήρες της καρδιάς μου,
χρώματα απ την παλέτα του θεού,
μα ένας μόνο μαύρος κύκλος χαράχτηκε..

Το μολύβι στ'άψυχο χαρτί
καμπύλες κάνει,
λέξεις αρνείται να μπολιάσει,
τις εικόνες ξερνά αδιάκοπα
και πλάθει σχήματα που μοιάζουν με φωτιές...

Να, κοίτα...
Ασύμμετρα σχήματα,
πάνω σε ατελή αισθήματα,
μέσα σε γυάλινα περιβλήματα,
πίσω από ανόητες προθέσεις...

Κάτι δήθεν βγαίνουν στην μια άκρη...
κάτι μπορεί σε μια άλλη,
κι ένα σπουδαίο όνειρο,
ξεφτισμένο πια,
ζητά ν'αλλάξει σελίδα....

Είπα να φτιάξω ένα λουλούδι,
με την ανάσα μου να το ζωντανέψω
και να το προσφέρω σπονδή στις θύμησες,
μα μόνο γραμμές βγαίνουν....

Μικρές τεθλασμένες γραμμές,
όλες ατέλειωτες, όλες μισές
και γίνομαι τόσο μικρός,
που χωρώ ολόκληρος μέσα σ'ενα μου δάκρυ...

Είπα να φτιάξω μια θάλασσα,
που να ταξιδέψει την μελαγχολία μου,
μα άπλωσες πάλι την σκιά σου
και με νύχτα χρωμάτισες τον ήλιο μου...

Το Ήλιο που'χα χαρίσει στη ψυχή σου....

Νίκος Π. 17-1-08

Tuesday, January 13, 2009

Ευτελείς Εμπνεύσεις..


Κρατώντας ένα σβυσμένο όνειρο
σφιχτά μέσα στην χούφτα μου,
για χρόνια ονειροπολούσα,
στις λευκές νύχτες της απόγνωσης..

Στα μάτια μου,
δυό δάκρυα έπαιζαν κρυφτό
και στην στιλπνότητα του καθρέφτη μου,
γλυστρούσαν ολομόναχες
οι επιθυμίες μου...

Δυό διχασμένες ελπίδες,
στο περιθώριο μιας αδιόρατης θλίψης,
-ανάμεσα στο προσιτό και τ'ανέφικτο-
συμπιέζονταν άλλοτε από τετριμμένους μύθους
και άλλοτε από φτηνές τραγωδίες..

Και οι λευκές νύχτες ξυπνούσαν
και ουρλιάζοντας σαν φτωχές πόρνες,
μετρούσαν τα κέρδη της βραδυάς
σκίζοντας τους φτηνούς τους στηθόδεσμους...

Κι ύστερα,
άνοιγα τα χέρια μου
τα όνειρα ν'αλλάξω με ευχές,
και τότε,
τα έχανα πάλι όλα..

Τα όνειρα πετούσαν κουρνιαχτός
κι οι ευχές στεγνώνανε,
ανίσχυρες στη σκόνη
και στις ευτελείς εμπνεύσεις,
μιας εποχής που με ξερνά αδιάκοπα...


Νίκος Π. 2008