Friday, February 27, 2009

Σταγόνες μυστικές..




Με το φεγγοβόλημα του ήλιου,
τα μπορώ σου ταξίδεψες,
σε πολύβουους δρόμους,
πίσω από τις ορμές σου,
ανάμεσα σε γυάλινους ανθρώπους..

"Προσοχή εύθραυστον" έλεγε
κι εσύ διάβασες "ευθύγραμμον",
κι' ακουμπώντας
στις λαθραίες παρειές της νύχτας,
τ'ακούραστο σαράκι
ξόρκισε τα εισαγωγικά σου...

Στο θέατρό σου,
πετούν τους ρόλους ημιτελείς
και στων μικρών σου παραστάσεων,
το ανέκκλητο τελείωμα,
χάδια, βαμμένα με οδύνη σκορπούν...

Δανείστηκες τα προσχήματα
και στο ταπεινό σου θέλω,
έβαλες συμπαγείς αγκύλες..
Δίχως χρώματα..
Δίχως μουσικές..

Στων κατόχων τις προφάσεις
επέστρεψες τη νύχτα,
σε σταγόνες μυστικές..

Νίκος Π.© 2008

Wednesday, February 18, 2009

Kαλημέρα είπες και πέρασες...


Καλημέρα είπες
και πέρασες..

Πέρασες ασθμαίνοντας
και στο μέτωπό σου
στάθηκε ένα σύννεφο...

Προκλήσεις,
δεξιά - ζερβά με κυκλώνουν
και διαγραφές ψυχών,
πίσω από παράξενες προθέσεις ...

Αιωρήσεις στο άπειρο
με το κρανίο μου κενό..
Στο σώμα μου,
άκαμπτα τα καρφιά της μοναξιάς,
άσκοπες οι απόμερες σκέψεις μου
κι η ερημιά των αιώνων άληκτη....

Στις παρυφές των χειλιών σου,
κάτω απ'την άγονη γραμμή
των ματιών σου,
- ξέστρατο μοναχικό-
ένα δάκρυ σου που κυλά αχνοδιάμαντο
και το δικό μου δάκρυ,
εξεγείρεται...

Το μέτωπό μου,
τεφτέρι με παλιούς λογαριασμούς
και η καρδιά μου
-τσακισμένο ιστίο-
στέκει παράμερα,
μετρώντας το ξέφτισμα της μέρας...

Τα μυστικά των πράξεων..
αφαίρεση...
πολλαπλασιασμός...
διαίρεση ζωής,
της δικής μας ζωής.....

Ποτέ πρόσθεση....

Καλημέρα είπες
και πέρασες.....

Νίκος Π.© 2009

Friday, February 6, 2009

Σημαδεμένες σιωπές....




Σήμερα ξύπνησα
με μια θάλασσα θλίψη στα μάτια μου
και μια καρδιά,
που ακανόνιστα χτυπούσε στο στέρνο μου..

Άνοιξα το παράθυρο
να συμπληρώσω τις ανάσες μου,
την φλόγα μου να προφυλάξω
με τ'αμόλυντα σκεπάσματα,
μα είδα το αίμα μου
να πνίγει τις σημαδεμένες σιωπές
και τις ξωθιές
να αλωνίζουν τα στάρια της αναίδειας..

Στα απλωμένα χέρια μου,
κάθησαν οι τελευταίοι γλάροι
και το χώμα της αυλής
νοτίστικε απ'τον ιδρώτα της γης,
στο δάκρυ του πνίγηκε όλη η συμπόνια
και βούρκωσε στην προσμονή των αγνοούμενων..

Δεν κατάφερα,
να περιορίσω την οδύνη μου,
ούτε τον πόρνο χρόνο να σιωπήσω
πίσω απ'του πελάγου την καταλαγιά..

Θριαμβικά ανέτειλε
ένας καινούργιος άφωτος ήλιος
που στα χέρια του κρατούσε
ανούσια δίπτυχα
με οδηγίες ζωής σε άγνωστες γραφές..

Μια πικραλίδα ανακάλεσε τις ρίζες της,
τις λόγχες της έκανε ξόρκι
και στων αφανών ηρώων τα μνημεία
ταξίδεψε τους χυμούς της..

Τίποτα δεν έμεινε
από τούτη την πρώιμη χαραυγή..

Μόνο η θλίψη στα μάτια μου
και των σημαδεμένων σιωπών
το πανδαιμόνιο....


Νίκος Π.© 2008