Monday, September 29, 2008

Θυσία οι Λέξεις...




Θα κοιμηθώ
σε μια θάλλασα με λάθη,
μιας πολιτισμένης κοινωνίας
που ασφυκτιά,
κάτω απ'το βάρος των εξελίξεων..

Θα χαιδέψω
τους βόστρυχους τις νύχτας
και στου μακρυνού της ορίζοντα
τις λευκές σελίδες,
θ'αρχίσω να ιχνογραφώ τα βήματά μου..

Θα φορέσω,
τα όνειρα κατάσαρκα,
θα ενδυθώ με επτά λευκούς μανδύες
και με το βλέμμα γεμάτο έξαψη
θα σκορπίζω τις κλωστές τους
στους ανέμους,
ανυμνώντας τις σιωπές μου..

Στη μνήμη μου οι θρήνοι,
ολοκληρώνοντας τον ανέκκλητο κύκλο τους
θα ισοπεδώνουν τις ατέλειες μου
και στους μικρούς βηματισμούς μου
θα προσθέτουν το χρώμα της αδράνειας..

Τα κύματα της σκέψης μου,
χορό θα στήσουν με την λήθη
και στον φτωχό μου προσδιορισμό,
κουρασμένα θα καταλαγιάσουν
τα δάκρυα που περίσσεψαν..

Στης εύγλωτης σελήνης την ευωδιά,
γλυκά σπαρταρούν
τ'αποσταμένα ακούσματα,
και αποκαμωμένα γέρνουν
στις αποφύσεις της νύχτας ...

Αιφνίδιες αστραπές
εισβάλλουν εντός μου
και στους λευκούς τοίχους,
αχνοφαίνεται η γλαυκή αναλαμπή
μιας νέας μήτρας..

Αιφνίδια βλέφαρα ανοίγουν
ρουφώντας τις γεωμετρίες
και μόνο ο χρόνος,
απομένει κλινήρης
πίσω από την εισβολή του ανέφικτου..

Ασύστολες οι γραφές,
και οι σιωπές αναίσχυντες..
Στο βωμό της ζωής,
επώδυνη θυσία οι λέξεις..


Νίκος Π. © 2008

Thursday, September 25, 2008

Μικρές Προθέσεις IV




I
Τραγούδησα σ'όλες τις γλώσσες,
μ'όλους τους ρυθμούς,
μ'όλους τους ήχους,
μα το τραγούδι μου έμεινε ίδιο...

II
Περπάτησα στα πέτρινα καλντερίμια,
με τις πατούσες μου γυμνές,
με τον ήλιο να καίει τη σάρκα μου,
μα δεν πληγώθηκα....

III
Στάθηκα όρθιος στη σκηνή
για την στερνή παράσταση,
κρατώντας το φεγγάρι προσάναμα,
μα δεν κάηκα....

IV
Άκουσα μίλια μακρυά
τα ουρλιαχτά των λύκων,
τις ιαχές των ανθρώπων του πολέμου,
των αθώων τις κραυγές
και των ενόχων την χλεύη
μα δεν δείλιασα....

V
Κι όμως εκεί..
Την γλυκιά νύχτα,
που ο νοτιάς χαϊδολογιόταν με την πούλια..
Που τ'αστέρια τραγουδούσαν για τον έρωτα,
και οι λέξεις αναπαύονταν στα χάρτινα μονοπάτια...

Εκεί πέθανα....

Νίκος Π.© 2008

Sunday, September 21, 2008

Kρατώντας σφιχτά την Απουσία σου...




Τις μικρές ώρες που οι θεοί,
απλώνανε τις σκιές
στο επερχόμενο σούρουπο
πάνω στις γειτονιές του κόσμου,
πίσω απ'την αδυσώπητη βουή
της έγνοιας των απλών πραγμάτων,
μέσα στο βασανιστικό λευκό
των αγνών προθέσεων,
στου πρώϊμου φθινοπώρου την καταλαγιά..

Εκεί, που κάποια σύννεφα ανεπαίσθητα,
σαν καπνός τσιγάρου σέρτικου,
ξεφυλλίζανε σπάταλα
τα τελευταία φύλλα της μυρτιάς..

Την ώρα που όλα γύρω μου πλαγιάζανε
και τα κυπαρίσσια σιγοκλαίγαν
χτυπώντας τα σπλάχνα της γης
κι οι οδοιπόροι κρατούσαν,
τα χθεσινά τους όνειρα προσάναμα..

Εκεί,
στην αρμονία της πλάσης,
πίσω απ'τις αιμάτινες μεμβράνες του δύοντος ήλιου
φάνηκες..

Στα χείλη σου,
καινούργιο χαμόγελο φορούσες,
και την ματιά σου,
μ' ολόχρυση αστραπή σκέπαζες..

Κάθε σου ανοιχτή πληγή
ροδόνερο έσταζε
και η φωνή σου,
ακροβατούσε επιμελώς
δίπλα στις παρειές της Aνοιξης..

Ανάερος ο ίσκιος σου,
εγκαλούσε τους αλλοτινούς χειμώνες
και η φωνή σου,
έμοιαζε με χαλιδόνας τη λαλιά..

Και ξάφνου το όνειρο ξεθώριασε,
το κορμί,
δείλιασε μπρος στη παγωνιά της νύχτας
και η μάταιες ελπίδες
θρήνησαν για το μάταιο ταξίδεμα του νου..


Εκεί,
δίπλα στης σκιάς την ερημιά,
μέσα στ'ασημιού το λαμποκόπημα
έγινα ποιητής ενός μονάχα στίχου..

Στα χέρια μου,
κράτησα σφιχτά την απουσία σου
και στις πληγές σου έσταξα άνοιξη....

Νίκος Π. © 2008

Wednesday, September 10, 2008

Μικρές Προθέσεις ΙΙΙ



I
Οχτώ, κι ακόμα να ξημερώσει..
Στον απέναντι τοίχο
κινούμενα τα όνειρα
παίζουν με το φύσημα τ'ανέμου
κι εγώ κρατώ στην αγκαλιά μου
το λυπημένο φθινόπωρο..

ΙΙ
Κέντησα στην ψυχή μου δυο λέξεις..
Σ'αγαπώ και μου έλειψες..
όμως δεν λάμπουν πια οι ήχοι τους,
κρυμμένες ασφαλώς,
πίσω απ'των αδρανών στιγμών
την φευγαλέα αποτύπωση..

ΙΙΙ
Στη μικρή αμμουδιά που ζωγράφιζα
χάθηκαν τα σημάδια των λέξεων
και η αδυσώπητη αλμύρα
κύλησε βαθειά στις ψυχές,
κρατώντας σφαλιστά τα χείλη μου
όπως τις λευκές σου σελίδες..
κι όλο μετατοπίζονται οι σκιές...

IV
Βγήκα στο σκοτάδι να ουρλιάξω
μα η φωνή μου μέθυσε..
Τυλιγμένος στο αιμάτινο σεντόνι μου,
έγειρα να φιλήσω τη νύχτα
κι αυτή μου χαμογέλασε..
Η βροχή της κύλησε απαλά
στης ψυχής μου τα ρείθρα
και το αιμάτινο σεντόνι μου
μύρισε ολόλευκη άνοιξη..

V
Επιτέλους ξημέρωσε
και είδα τις νεκρές μου πληγές
απαστράπτουσες...
Δυο ζευγάρια δάκρυα κυλούσανε
και τα γκρίζα είδωλα
πήραν το χρώμα της παρηγοριάς...

VI
Πάντα γυρνούν οι Άνοιξες το ξημέρωμα
όταν στα όνειρά σου,
απορρίπτεις τους χειμώνες...

Νίκος Π. © 2008

Sunday, September 7, 2008

Μικρές Προθέσεις ΙΙ




I
Έκλεισες τα μάτια
στον ερχομό της άνοιξης..
Σφάλισες την ψυχή σου,
κρατώντας σφιχτά το φθινόπωρο
στου λειψού σου βίου την αχλή....

ΙΙ
Στάθηκες στο ερημικό παράθυρο
και κοιτώντας κλεφτά απ'τις γρίλιες
τα χρώματα να περιστρέφονται,
άδραξες μόνο το γκρίζο.....

ΙΙΙ
Aπλωσες τα χέρια σου,
το γκρίζο χιόνι να μοιράσεις στην πλάση
απολιθώνοντας τις πηγές της γέννησης
κατακλύζοντας με σιγές τα πουλιά
και με θολές φιγούρες, τα θέατρα του κόσμου,
μα αυτή σου αρνήθηκε
και χαμογέλασε...

ΙV
Μάγεψες τότε την ανάσα σου
-μ'εκείνο το οικείο σου τέχνασμα-
και αυτή έγινε πολύχρωμη...
Κάτω από τη δύναμη του χειμώνα σου
τα χρώματα δάκρυσαν
και μια αίσθηση λήθης αναδύθηκε...

V
Και τότε έπιασε μπόρα..
Οι λυτρωτικές στάλες της βροχής,
καθαίρεσαν τα γκρίζα σου είδωλα,
επέστρεψαν τα χρώματα στο ουράνιο τόξο
και σε απώθησαν στον τύμβο σου....

VI
Ξαναγύρισε η Ανοιξη,
χωρίς πια την παρουσία σου....

Νίκος Π. © 2007

Wednesday, September 3, 2008

Mικρές Προθέσεις Ι





Ι
Έσταξες πάλι νύχτα,
στου μεσημεριού την γαλήνη...
Το βλέμμα σου,
έδειξε των προθέσεων το κέλευσμα
και ο δείχτης σου,
το άπειρο.....

ΙΙ
Μέσα στο χρυσό σου κλουβί,
φύλλα δάφνης μασάς
και ψεύτικη συμπόνια
φτύνεις στα πλήθη.....

ΙΙΙ
Άγγιξες με τ'ακροδάχτυλα τον κόσμο
και αυτός βυθίστηκε στο πένθος...

ΙV
Ασθμαίνοντας τρέχεις να μαζέψεις
των προθέσεών σου τ'αποτέλεσμα..
Λιώνουν στα δάχτυλά σου
και ο άνεμος σκορπά,
τ'αποκαϊδια σου.......

V
Η Βροχή καθάρισε τα πάντα...
Όλα,
Εκτός απ'τη νύχτα σου.......

Νίκος Π. © 2007