Tuesday, December 30, 2008

Στην Προσμονή της Νέας Χρονιάς...




Ας είναι τούτη η χρονιά,
γεμάτη από Υγεία,
άφθονη σε Αισθήματα,
Πλούσια σε Μαγεία!

Ας είν' για όλους πιο σοφή,
γι αλήθεια διψασμένη,
γνώση κι υπευθυνότητα
να είναι φορτωμένη!

Ας είναι μια Χρονιά Μεστή,
με Αγάπη και Ουσία.
Ας είν' Ελπίδα Ολόγιομη
των πάντων Πεμπτουσία!

Να'ναι για όλους ασφαλής,
ενοποιός κι ανώδυνη,
να'ναι χρονιά ολόγιομη
αληθινή και γόνιμη!

Ας είν' ολόφωτη κι αγνή,
ειρηνική και αρωγός,
χωρίς πολέμους και κραυγές,
ψυχή μπροστάρης κι οδηγός!

Ας είν' μια πράσινη χρονιά
ευαισθησίας μήνυμα,
ελπίδα να σκορπά ξανά,
της φύσης το λαμπύρισμα!

Ας είναι μια Γλυκιά χρονιά,
σαν Ανοιξης το δείλι,
Μ' Αλήθειες να μιλά η Καρδιά,
μ' Αλήθειες και τα Χείλη!!

Ας είν Φιλίας Προσμονή,
Ευθύνης Παραζάλη,
Ειρήνης Μάχη Συνεχής,
Πάθους Ζωής η Ζάλη!

Νίκος Π. 30-12-08

(rewrited)

*** ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ***

Wednesday, December 24, 2008

Γένεσης Εγκώμιον...





"Natividad" by EL-GRECO



Στο λίκνο σου μικρέ μου Χριστέ,
καταθέτω σεπτά
το αποταμίευμα της ψυχής μου
και δυό απ'τα δάκρυά μου που κύλησαν,
σπονδή στις καταλυτικές προδοσίες
που κάποιοι εξυφαίνουν
χιλιάδες χρόνια τώρα
για το μέλλον σου...


Για την οικονομία των λέξεων
που σεμνά δίδαξες..
Για τη γέννησή σου
που ταιριάζει στους καιρούς μας
με την απολυτήρια σταύρωση..



Γι αυτούς,
που αενάως χαράζοντας
ομόκεντρους κύκλους
απομακρύνοντας τις διδαχές σου,
πλουτίζουν επί ματαίω
τις πηγές των μεροληπτούντων...

Γι'αυτούς, 

που τους μεστούς λόγους σου,
στις χρηματαγορές της αθλιότητας στοιχημάτισαν
-ανάξιοι αργυραμοιβοί-
και τα κέρδη καταγράφοντας
σε ευτελούς αξίας πλουμίδια,
κληροδοτούν στις ψυχές των αναίσχυντων αδαών,
την ακαμψία του μέλλοντος...

Συντετριμμένος μικρέ μου Χριστέ σε προσμένω...
Αφήνω πίσω μου
τους ανοιχτούς λογαριασμούς της ασάφειας,
τους μανδύες της εμπάθειας
μεθοδικά ταξινομώ σε θημωνιές,
προσεγγίζω την αλήθεια σου
και σε καλωσορίζω σεμνά,
στον κόσμο που μαζί σου ονειρεύτηκα..


Νίκος Π. 2010




Friday, December 12, 2008

Μυστική φυγή...




Κρατούσα,
μέσα στις μουσκεμένες στιγμές μου,
μια στάλλα ήλιο,
για το σ'αγαπώ που είπα πρώτο...

Κοιτούσα,
τους καιρούς να περνούν,
τους συνοδοιπόρους να ξερνούν τις συνειδήσεις τους,
τα φτωχά ψυχία του πολιτισμού
να καταπίνονται από ασύμμετρες αντιδράσεις..

Ήθελα,
να σκορπίσω τα προσχήματα,
να αναμετρηθώ με τις ελπίδες μου,
να μοιράσω τους δρόμους μου,
να διαμελίσω τις προσδοκίες μου
εν τω μέσον μιας ατέρμονης νύχτας...

Στάθηκα,
στα μονοπάτια της μυστικής μου φυγής
πετροβόλησα το όνειρο μου,
και σκόρπισα τα κομμάτια του,
στάχτες στο μένος των ανέμων...

Σιώπησα,
μέσ'στης ανύπαρκτης καταλαγής το σάστισμα
και κρατώντας σφιχτά ένα όνειρο
ανέσυρα και τα τελευταία προσχήματα
από ένα υπερβατικό αναπαμό που δεν μου ανήκε..

Διέκρινα,
πως ένα φθινόπωρο
ποτέ δεν φτάνει μόνο του στην άνοιξη,
αν δεν το δακρύσει ο χειμώνας...

Κρατώντας το φθινόπωρο σφιχτά,
σφράγισα τις πόρτες μου....

Νίκος Π. 12-11-08