Wednesday, March 20, 2013

Σημαδεμένες σιωπές..



Σήμερα ξύπνησα
με μια θάλασσα θλίψη στα μάτια μου
και με μια καρδιά,
που ακανόνιστα χτυπούσε στο στέρνο μου..

Άνοιξα το παράθυρο
να συμπληρώσω τις ανάσες μου..
Την φλόγα μου να προφυλάξω
με τ'αμόλυντα σκεπάσματα,
μα είδα το αίμα μου
να πνίγει τις σημαδεμένες σιωπές
και τις ξωθιές,
να αλωνίζουν τα στάρια της αναίδειας..

Στα απλωμένα χέρια μου,
κάθησαν οι τελευταίοι γλάροι
και το χώμα της αυλής
νοτίστικε απ'τον ιδρώτα της γης.
Στο δάκρυ του μισεμού πνίγηκε όλη η συμπόνια
και βούρκωσε η νύχτα στην προσμονή των αγνοούμενων..

Δεν κατάφερα,
να περιορίσω την οδύνη μου,
το γοερό κλάμα της ψυχής να χρωματίσω,
ούτε τον πόρνο χρόνο να σιωπήσω
πίσω απ'του πελάγου την καταλαγιά..

Θριαμβικά ανέτειλε
ένας καινούργιος άφωτος ήλιος
που στα χέρια του κρατούσε
ανούσια δίπτυχα
με οδηγίες ζωής σε άγνωστες γραφές..

Μια πικραλίδα ανακάλεσε τις ρίζες της,
τις λόγχες της έκανε ξόρκι
και στων αφανών ηρώων τα μνημεία
ταξίδεψε τους χυμούς της..

Τίποτα δεν έμεινε
από τούτη την πρώιμη χαραυγή..

Μόνο η θλίψη στα μάτια μου
και των σημαδεμένων σιωπών
το πανδαιμόνιο...

Νίκος Π. © 2013
-Rewritten- για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης