Tuesday, February 27, 2007

Χαικού ΧΧ




Περιπλανώμενες λέξεις...

Λείπω τις νύχτες..
στα νεκρά μου δάχτυλα,
σκιές λέξεων...

**

Σταθερό βήμα..
οι παρελάσεις κρύβουν,
οσμή φορμόλης..

**

Σιωπάς τη νύχτα..
στα ίχνη των ρημάτων,
σε ακολουθώ..

**

Νύχτα μύρισε...
στις βελόνες του κέδρου,
κορμιά ξενυχτούν...

Νίκος Π. 22-2-07

Monday, February 26, 2007

Eρωτικό VI




Δεν ξέρω τ'όνομά σου,
ούτε να το μάθω θέλω..
Μη μου μιλήσεις για σένα,
μήτε για τον τόπο σου,
μόνο έλα πάλι απόψε...

Την αρμονία του κορμιού σου,
να γευτώ θέλω..
Τους πύρινούς σου κάλυκες,
ηδονικά να αγκαλιάσω,
και να καώ γοερά μέσα τους...

Της ακόρεστης δίψας μου,
-καταμεσίς στο βρεγμένο δάπεδο-,
να αισθανθώ την ολοκλήρωση
και στην οδύνη του πάθους σου,
ενστικτωδώς να κυλιστώ..

Να ρουφήξω στάλα-στάλα,
απ'τις πηγής σου το νέκταρ
και στις υγρες νύχτες,
να στήσει το φεγγάρι
τρελό χορό με τις αισθήσεις μου...

Τούτο το κολαστήριο,
τον ύπνο μου βασανίζει κάθε βράδυ
και τα διψασμένα,
για έρωτα χειλη μου
ταξιδεύουν,
στην έρημο του κορμιού σου..

Το πρωί σαν ξυπνώ,
την ανασαιμιά σου,
μυρίζω στην κάμαρα..
Τα σημάδια τ'ονείρου μου,
στα ιδρωμένα μου σεντόνια αγγίζω
και τo ίχνoς απ'τα χείλη σου,
στον σπασμένο μου καθρέφτη...


Νίκος Π. 25-2-07

Monday, February 12, 2007

Καλημέρα είπες και πέρασες...




Καλημέρα
είπες και πέρασες..

Πέρασες ασθμαίνοντας
και στο μέτωπό σου
στάθηκε ένα σύννεφο...

Προκλήσεις,
δεξιά - ζερβά με κυκλώνουν
και διαγραφές ψυχών,
πίσω από παράξενες προθέσεις ...
Αιωρήσεις στο άπειρο
και το κρανίο μου κενό....

Στις παρυφές των χειλιών σου,
κάτω απ'την άγονη γραμμή
των ματιών σου,
- ξέστρατο μοναχικό-
ένα δάκρυ σου που κυλά,
αχνοφαίνεται....

Το δικό μου δάκρυ,
εξεγείρεται...

Το μέτωπό μου τεφτέρι,
με παλιούς λογαριασμούς
και η καρδιά μου,
-τσακισμένο ιστίο-
στέκει παράμερα....

Τα μυστικά των πράξεων..
αφαίρεση...
πολλαπλασιασμός...
διαίρεση ζωής,
της δικής μας ζωής.....

Ποτέ πρόσθεση....

Καλημέρα είπες
και πέρασες.....

Νίκος Π. ©9-2-07

Monday, February 5, 2007

Βέβηλος Άνεμος..




Νόμιζα πως θ'αρκούσε...
Το βουβό κλάμα της ψυχής μου
και το καυτό μου δάκρυ,
που στα μάγουλά σου κύλησε...

Νόμιζα πως θα έφτανε...
Όταν οι ήχοι μου,
-πνιγμένοι στο βουβό μου κλάμα-
θα ξόρκιζαν λυτρωτικά,
την αδυσώπητη μέρα μου...

Στα σπασμένα σύνορα,
του απέραντου γαλάζιου ταξίδεψες,
μέσα από δανεικές εκροές,
χωρίς ίχνος ανάσας,
για μια δικαιοσύνη που πονά....

Ένας βέβηλος άνεμος
παρασύρει τα φτερά μου,
και σαν δηλητήριο ταξιδεύει,
η αλμύρα στην ψυχή μου....

Νίκος Π.© 2-10-06