Βέβηλος Άνεμος..
Νόμιζα πως θ'αρκούσε...
Το βουβό κλάμα της ψυχής μου
και το καυτό μου δάκρυ,
που στα μάγουλά σου κύλησε...
Νόμιζα πως θα έφτανε...
Όταν οι ήχοι μου,
-πνιγμένοι στο βουβό μου κλάμα-
θα ξόρκιζαν λυτρωτικά,
την αδυσώπητη μέρα μου...
Στα σπασμένα σύνορα,
του απέραντου γαλάζιου ταξίδεψες,
μέσα από δανεικές εκροές,
χωρίς ίχνος ανάσας,
για μια δικαιοσύνη που πονά....
Ένας βέβηλος άνεμος
παρασύρει τα φτερά μου,
και σαν δηλητήριο ταξιδεύει,
η αλμύρα στην ψυχή μου....
Νίκος Π.© 2-10-06
Το βουβό κλάμα της ψυχής μου
και το καυτό μου δάκρυ,
που στα μάγουλά σου κύλησε...
Νόμιζα πως θα έφτανε...
Όταν οι ήχοι μου,
-πνιγμένοι στο βουβό μου κλάμα-
θα ξόρκιζαν λυτρωτικά,
την αδυσώπητη μέρα μου...
Στα σπασμένα σύνορα,
του απέραντου γαλάζιου ταξίδεψες,
μέσα από δανεικές εκροές,
χωρίς ίχνος ανάσας,
για μια δικαιοσύνη που πονά....
Ένας βέβηλος άνεμος
παρασύρει τα φτερά μου,
και σαν δηλητήριο ταξιδεύει,
η αλμύρα στην ψυχή μου....
Νίκος Π.© 2-10-06
Posts
1 comment:
Νικόλα, όλα τα ταξίδια έχουν γεύσεις... τι κι αν ειν πικρές καμμια φορά? τι κι αν καίνε άλλοτε?
κι ο άνεμος, φυσά παρασύρει πάντα γιατί μόνο αυτό του ορίζει η φύση του να κάνει...
Σήμερα πονάω για μια νιούτσικη ψυχή που απεγνωσμένα ψάχνει να σωθεί.... ένα τελευταίο βήμα θέλει να κάνει πριν να χαθεί...
πονάω για όλα κείνα τα παιδιά που βεβηλώθηκαν στην νιότης το άνθισμα... και χάσαν το δρόμο...
άραγε, ποιος αξίζει μια τελευταία ευκαιρία και ποιος όχι?
πάντα ομορφιές από σένα Νικόλα, τόσα χρόνια που σε ξέρω... μακάρι πολλές νιούτσικες ψυχές να σε ζηλεψουν...
κατά τα άλλα είσαι υπό παρακολούθηση χεχεχε θα σε διαβάζω να σαι σίγουρος...
Post a Comment