Στις Παραλλαγές ενός Ονείρου...
Έτσι έγινε..
Έκανα δισάκι τη ψυχή μου,
για να κουβαλώ ξένα κρίματα..
Γέμισα τα χείλη μου,
μ'άγνωστες λέξεις που δεν μ'ανήκαν,
κι αλλότριες θλίψεις...
Στην καρδιά μου βύθισα
την αλυσίδα της απόγνωσης
για να μπορούν να ταξιδεύουν ακύμαντα
οι περιπλανώμενοι θεατρίνοι...
Πέρναγα τις στιγμές μου από κρεματόρια,
πότε ξοδεύοντας δανεικά χαμόγελα,
πότε ακούγοντας ξένους παλμούς,
συχνά μελωδώντας ανάποδους στίχους
και αγοράζοντας λήθη απ'τα παζάρια του κόσμου..
Ξέχασα να περιμένω καρτερικά
το γλυκό ξημέρωμα,
σαν κάποιος να εκποιούσε δικούς μου χρόνους
και τραβώντας τους καιρούς απ'τις αιχμές του
ξόρκιζα ότι ποτέ δεν μου ανήκε...
Κι ύστερα,
τραγουδώντας στις σιωπές του γλαυκού πρωινού
ξέχναγα τις παιδικές μου μνήμες,
μεγάλωνα ακατάληκτα
και ο γενέθλιος ύμνος μου,
μετέπιπτε σε εμβατήριο θανάτου,
ταιριάζοντας το μαύρο της καρδιάς,
με το γκρί ενός ατέλειωτου οργασμού...
Έτσι Θα γίνει...
Έπαψα να Φυλάκιζω την θέλησή μου,
στις παραλλαγές ενός τέτοιου ονείρου,
τα πρώτα αστέρια τ'ουρανού θα'ναι τα μάτια σου
και τα αιώνια δειλινά,
δεν θα μοιάζουν πια με άφωνη διαμαρτυρία..
Και τότε,
τα γυμνά φύλλα των δένδρων
θα συνεχίσουν να κουβαλούν τις πρωινές δροσοσταλιές
και τα πουλιά στους κλώνους
που θα ραμφίζουν αιώνια τον ήλιο,
θα ξεχωρίζουν το δάκρυ σου
απ'την πρώτη φθινοπωρινή βροχή....
Νίκος Π. © 26-5-2010