Sunday, August 31, 2008

Σε χρόνο ανύποπτο...



(Picture: "Dreaming" - Belinda Del Pesco)


Ιχνηλατώντας ανελέητα,
τις παράξενες της ψυχής μου βουνοκορφές,
απάτητα όνειρα συνάντησα,
θλίψη σε μορφή θύελλας
και πόνο σε κυκλική διάταξη..

Οχυρωμένος στα πρέπει μου,
απ'τα ανέφικτα όνειρά μου
σε μια κόχη του νου μου λιποτάκτησα
μ'αράχνης ιστούς τα ύφανα
και Θεϊκής παρέμβασης
ελατήρια προκάλεσα...

Με στομωμένη λεπίδα
τις πληγές μου αναστόμωσα
όχι για να επουλώσω
την στιγμιαία μου αδυναμία,
μα για να διευρύνω τους πόνους
που η απουσία σου προκάλεσε..

Κάθε πρωί ισσοροπώ στην απόγνωση
αναμοχλεύοντας τις ληγμένες παρωδίες
σαν μελωδός χωρίς μοτίβα..
Mα το βράδυ σαν έρθει αμελώς,
αιχμαλωτίζονται οι λέξεις στα χείλη μου
και σε χρόνο ανύποπτο,
γυρνούν αντίστροφα οι λεπτοδείχτες
της μιας ουράνιας ολοκλήρωσης..

Αβίωτο το παρελθόν μου
και το μέλλον της ψυχής μου
-σε χρόνο ανύποπτο-
θα'χει την γεύση του μετάλλου...

Νίκος Π.© 2008

Tuesday, August 26, 2008

Tαξίδια Αξεκίνηστα...




Κυνήγησα χίμαιρες,
σε ταξίδια αξεκίνηστα
και σαν διψασμένος ναυαγός,
πάσχισα στάλα-στάλα
να πιω τον έρωτά σου..

Μέθυσες το μυαλό μου
με το αλκοόλ μιας πράξης
που επιμελώς αγνόησα..

Μιας συνουσίας,
που λίκνιζε πέρα δώθε τις αισθήσεις μου
και αρμένιζε μεσοπέλαγα
τους άληκτους πόθους μου..

Έτσι γεννιέται ένας έρωτας σκέφτηκα..

Από μια λέξη,
ένα αδήλωτο βλέμμα,
μια λευκή αστραπή,
μια αιχμή της λύπης,
ένα ρυάκι από δάκρυα
που κυλά σθεναρά
στις άνυδρες παρειές μιας ψυχής...

Εκεί που σ'αγγίζω,
εκεί σε χάνω..

Βουλιάζεις επιδεικτικά
στης αναπόδεικτης παραδοχής
την αποκάλυψη,
στων αλγεινών δακρύων σου
τους αποσπερίτες
και στου απύθμενου νου
την στυγερή σαφήνεια..

Εκεί που σ'αγγίζω,
εκεί σε χάνω,
χάνοντας μαζί και τα φωνήεντα
από την αλφάβητο ενός ηρωϊκού θανάτου
που ποτέ δεν θα μου ανήκει..

Νίκος Π.© 2008

Wednesday, August 20, 2008

Ένα μισοτελειωμένο Ποίημα...




Αφησα μισοτελειωμένο ένα ποίημα,
να μην διακρίνεται
πίσω από τις λυπημένες του λέξεις
ο πόνος που διαπερνά το κορμί μου
σαν τα χέρια μου γλυστρούν
στο αλάβαστρο του ιδεατού σου κορμιού,
όπως χάνονται και τα χνάρια μου στο χιόνι
που ο παγωμένος βοριάς αφανίζει
τραντάζοντας συθέμελα
τις ισσοροπίες της ψυχής μου..

Κοιτάζοντας πίσω απ'το θολό τζάμι
να γλυστρά τ'όνομά σου
αφήνοντας για ίχνη
δυο υγρά μονοπάτια στο διάβα του
και τότε μόνο,
θα βλέπω τον κόσμο
να επιστρέφει τις δανεικές ευκαιρίες
σαν το κορίτσι που πενθεί
την χαμένη του αθωότητα..

Σαν την ξαφνική αστραπή,
μέσα από ραγισμένο καθρέφτη
κι η ψυχή μου να γλυστρά
σαν κομμάτι παγετός
έξω απ'τη ζέστη του κορμιού σου..

Με τι να ταυτιστείς;

Με την στειρότητα μια ανύπαρκτης στιγμής,
ή με την ύπαρξη μιας στείρας σκέψης;

Νίκος Π. © 2008