Wednesday, August 20, 2008

Ένα μισοτελειωμένο Ποίημα...




Αφησα μισοτελειωμένο ένα ποίημα,
να μην διακρίνεται
πίσω από τις λυπημένες του λέξεις
ο πόνος που διαπερνά το κορμί μου
σαν τα χέρια μου γλυστρούν
στο αλάβαστρο του ιδεατού σου κορμιού,
όπως χάνονται και τα χνάρια μου στο χιόνι
που ο παγωμένος βοριάς αφανίζει
τραντάζοντας συθέμελα
τις ισσοροπίες της ψυχής μου..

Κοιτάζοντας πίσω απ'το θολό τζάμι
να γλυστρά τ'όνομά σου
αφήνοντας για ίχνη
δυο υγρά μονοπάτια στο διάβα του
και τότε μόνο,
θα βλέπω τον κόσμο
να επιστρέφει τις δανεικές ευκαιρίες
σαν το κορίτσι που πενθεί
την χαμένη του αθωότητα..

Σαν την ξαφνική αστραπή,
μέσα από ραγισμένο καθρέφτη
κι η ψυχή μου να γλυστρά
σαν κομμάτι παγετός
έξω απ'τη ζέστη του κορμιού σου..

Με τι να ταυτιστείς;

Με την στειρότητα μια ανύπαρκτης στιγμής,
ή με την ύπαρξη μιας στείρας σκέψης;

Νίκος Π. © 2008

7 comments:

Μαρια Νικολαου said...

Mε την ανάμνηση μιας νωπής αγάπης...

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Καλημέρα Ηλιαχτίδα μου!!

Ναι, ίσως και μ'αυτό να μπορεί κάποιος να ταυτιστεί...

Την Αγάπη μου και σ'ευχαριστώ...

ΜΑΡΙΑ Ρ. said...

Δεν μπορώ να σου πω
ποια είναι η ταυτότητα μου

Μπορώ να σου πω όμως
ότι ποτέ μου δεν
κράτησα στο πορτοφόλι
πιστωτική κάρτα έρωτα

Καλημέρα Νίκο...

Anonymous said...

...με ενα σύννεφο που ειναι καπου εκει στα νότια...

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Σε ευχαριστώ Μαρία μου...
Και την δική μου καλημέρα...

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Ναι...
και με το συννεφάκι εκεί στα Νότια Αμαλία...

Την Καλημέρα μου...

Rat said...

Με τον κόσμο που φεύγει
με τον κόσμο που θα 'ρθει
για να ξαναφύγει
Rat




Πολύ όμορφο
Καλή σου μέρα
καλές δημιουργίες