Οι Εξισώσεις του Δισταγμού...

Χτες το ξημέρωμα
άγγιξα μια απ'τις πληγές της ψυχής σου
και δείλιασα,
μπρος στον πλούτο που επιμελώς έκρυβε
πίσω από ένα στρώμα υπόταξης
που στων χειλιών σου τις άκρες
φάνταζε ανυπόμονο...

Στων διαρρηγμένων προσδοκιών σου
τις συνεπείς υποχωρήσεις,
ανάμεσα στην χαρμολύπη
και την βεβιασμένη αντίσταση
ένα σπόρο οικίωσης φύτεψα
και αντλώντας τις δροσοστάλες,
απ'των ματιών σου τα δάκρυα
πότιζα τις ακμές του..

Ξεθάρρεψε η φωνή σου,
η ψυχή σου απαλλάχτηκε
από τις εξισώσεις του δισταγμού
και του λυτρωμού σου το χαμόγελο
έπλασε μικρές βαρκούλες
ν'αρμενίζουν τα μικρά παιδιά..

Δεν έχουν τελειωμό
τούτες οι ουλές στη ψυχή,
που την ανάπλαση παραμερίζουν,
οδηγούν νωχελικά τις νύχτες μου
και της μοναδικής μου ανάσας
καθορίζουν το εύρος...

Νίκος Π.© 2008