Saturday, May 2, 2009

Των Ρηγάδων η Πορφύρα...




Εγώ δεν είμαι Ποιητής,
δεν είμαι καν, ενός στίχου ο ήχος..
Eίμαι της φτωχικής συγκομιδής ο καρπός,
του μεγάλου παζαριού το βουητό,
της μέλισσας το τσίμπημα
στον γλυκό καρπό της ανεμώνας...

Είμαι του καθρέφτη σου η θαμπάδα,
-που τα υγρά πρωινά-
με τον ύπνο στα βλέφαρα ριγεί
και μεγαλοπρεπώς απλώνει
τις τεθλασμένες του σκιές
στο γλυκό πρόσωπό σου..

Είμαι του πανηγυριού το κάλεσμα,
της μικρής βαρκούλας
ο ανύποπτος κυματισμός..
Στο σανίδι, τελευταίος παλιάτσος,
με το δάκρυ μου καλά κρυμμένο,
πίσω από ένα παχύ στρώμα πένθους...

Όχι,
Δεν είμαι του κόσμου ο δημιουργός,
ούτε καν η μαριονέτα του..

Μη με ρωτάς τι είμαι..

Είμαι αυτός που τις στιγμές σου εξημερώνει
και με το σιγανό μου τραγούδι,
σε ντύνω με των Ρηγάδων την πορφύρα...

Νίκος Π. © 2007
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Dark Performances" Εκδόσεις "Συμπαντικές Διαδρομές", 2007 )

2 comments:

Anonymous said...

Κι όμως αυτό ακριβώς είναι να είσαι Ποιητής... Δυστυχώς όμως έχουν διαστρεβλωθεί και φτηνύνει τόσο όλα στην εποχή μας ώστε ο ίδιος ο Ποιητής ν' αναγκάζεται ίσως
ν΄ αρνείται την ιδιότητά του γιατί όχι μόνο είναι ασήκωτο το βάρος της ευθύνης πια αλλά και γιατί οι περισσότεροι γύρω μας πιέζουν τα χέρια τους πεισματικά πάνω στ΄αυτιά τους, αρνούμενοι ν' ακούσουν τις αλήθειες που έχει να πει ένας Ποιητής. ΄Ισως ξεγελώντας τους πως δεν είναι Ποιητής αλλά των Ρηγάδων η Πορφύρα, να πάψουν να φοβούνται και να κατεβάσουν τα χέρια επιτέλους για να δει ο καθένας την πραγματικότητα για τον εαυτό του. Πολύ όμορφο ποίημα, Νίκο. Με βάθος και θλίψη για την εποχή μας και το έργο αυτού που σκέφτεται, νιώθει, γράφει. Τα σέβη μου.

ΜΑΡΙΑ Ρ. said...

:):)

Κάτι μου θυμίζει αυτό!!:)

Καλημέρα Νίκο μου

Καλή Κυριακή!