Wednesday, March 21, 2012

Θυσία...








Αιφνίδια βλέφαρα ανοίγουν
ρουφώντας τις γεωμετρίες
και μόνο ο χρόνος απομένει κλινήρης,
πίσω από την εισβολή του ανέφικτου..

Ασύστολες οι γραφές,
και οι σιωπές αναίσχυντες..
Στο βωμό της ζωής
οδυνηρή θυσία οι λέξεις..


Νίκος Π. 2007

7 comments:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Δάσκαλε,
Η ρηχότης, το αβαθές του πνεύματός μου αδυνατούν να δεχτούν τους καταρράκτες του ποιητικού σου λόγου.
Κοντολογίς .....ζαλίστηκα
Το παίρνω και το περνώ από την αρχή.

Γλαρένιες αγκαλιές

fish eye said...

ωραιο αν και δυσκολο!!

Anonymous said...

Σκέφτομαι πως οι ποιητές είναι λίγο περίεργες υπάρξεις. Σαν το φως και τον αέρα... Ξαφνικά μπορούν να σου φέρουν θέρμη και δροσιά και μετά, μόλις τους αισθανθείς λίγο πιο οικείους και θελήσεις να τους αγγίξεις... εξαφανίζονται...
Ευχαριστώ πολύ για αυτό (το λίγο), που δύναμαι να αντιλαμβάνομαι...

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Γλαρένια μου Καλησπέρα από την Μακρυνή Νορβηγία!!
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο κα ελπίζω να ξεζαλίστηκες ταχύτατα!!
Αγκαλιά (ελπίζω επίσης γλαρένια!!)
:)

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Γιατί το λές δύσκολο Φεγγαρένια??
Στην ποίηση όλα είναι πιθανά...
Την Καλησπέρα μου!!!

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Καλησπέρα Βίκυ!
Ίσως να'χετε δίκιο και να'ναι έτσι...
Ίσως πάλι όχι...
Οι ποιητές σίγουρα όμως μοιάζουν με τα ποτάμια...
Στις μεγάλες βροχές φουσκώνουν και πλυμμηρίζουν γύρω τους και στις λιακάδες κυλούν γαλήνια...

Την Καλησπέρα μου!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Αχ!, όμορφα....
Καλά να περνάς!
Ευχαριστώ που βρήκες το χρόνο να επικοινωνήσεις μαζί μας

Γλαρένιες μεγάααλες αγκαλιές