-
Για οσα Κομματια της Ψυχης μου Δεν Χωρουν στο Κορμι μου κ για οσα Δεν Πρεπει η Δεν μπορουν να εναι Εκει...
Blog: |
Νίκος Περάκης |
Topics: |
poetry |
Προς το παρoν,
Ζωγραφiζω τον Κoσμο με Xρωματα, Mουσικες και Eικoνες,
Ξεχνώντας την Καθημερινότητα που μας Καταπίνει,
Ψάχνοντας για Αλήθειες και για Στόχους,
Προσπαθώντας να Ζήσω τις Στιγμές μου...
και όχι Μονο !!!...
7 comments:
Δάσκαλε,
Η ρηχότης, το αβαθές του πνεύματός μου αδυνατούν να δεχτούν τους καταρράκτες του ποιητικού σου λόγου.
Κοντολογίς .....ζαλίστηκα
Το παίρνω και το περνώ από την αρχή.
Γλαρένιες αγκαλιές
ωραιο αν και δυσκολο!!
Σκέφτομαι πως οι ποιητές είναι λίγο περίεργες υπάρξεις. Σαν το φως και τον αέρα... Ξαφνικά μπορούν να σου φέρουν θέρμη και δροσιά και μετά, μόλις τους αισθανθείς λίγο πιο οικείους και θελήσεις να τους αγγίξεις... εξαφανίζονται...
Ευχαριστώ πολύ για αυτό (το λίγο), που δύναμαι να αντιλαμβάνομαι...
Γλαρένια μου Καλησπέρα από την Μακρυνή Νορβηγία!!
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο κα ελπίζω να ξεζαλίστηκες ταχύτατα!!
Αγκαλιά (ελπίζω επίσης γλαρένια!!)
:)
Γιατί το λές δύσκολο Φεγγαρένια??
Στην ποίηση όλα είναι πιθανά...
Την Καλησπέρα μου!!!
Καλησπέρα Βίκυ!
Ίσως να'χετε δίκιο και να'ναι έτσι...
Ίσως πάλι όχι...
Οι ποιητές σίγουρα όμως μοιάζουν με τα ποτάμια...
Στις μεγάλες βροχές φουσκώνουν και πλυμμηρίζουν γύρω τους και στις λιακάδες κυλούν γαλήνια...
Την Καλησπέρα μου!!!
Αχ!, όμορφα....
Καλά να περνάς!
Ευχαριστώ που βρήκες το χρόνο να επικοινωνήσεις μαζί μας
Γλαρένιες μεγάααλες αγκαλιές
Post a Comment