Friday, December 12, 2008

Μυστική φυγή...




Κρατούσα,
μέσα στις μουσκεμένες στιγμές μου,
μια στάλλα ήλιο,
για το σ'αγαπώ που είπα πρώτο...

Κοιτούσα,
τους καιρούς να περνούν,
τους συνοδοιπόρους να ξερνούν τις συνειδήσεις τους,
τα φτωχά ψυχία του πολιτισμού
να καταπίνονται από ασύμμετρες αντιδράσεις..

Ήθελα,
να σκορπίσω τα προσχήματα,
να αναμετρηθώ με τις ελπίδες μου,
να μοιράσω τους δρόμους μου,
να διαμελίσω τις προσδοκίες μου
εν τω μέσον μιας ατέρμονης νύχτας...

Στάθηκα,
στα μονοπάτια της μυστικής μου φυγής
πετροβόλησα το όνειρο μου,
και σκόρπισα τα κομμάτια του,
στάχτες στο μένος των ανέμων...

Σιώπησα,
μέσ'στης ανύπαρκτης καταλαγής το σάστισμα
και κρατώντας σφιχτά ένα όνειρο
ανέσυρα και τα τελευταία προσχήματα
από ένα υπερβατικό αναπαμό που δεν μου ανήκε..

Διέκρινα,
πως ένα φθινόπωρο
ποτέ δεν φτάνει μόνο του στην άνοιξη,
αν δεν το δακρύσει ο χειμώνας...

Κρατώντας το φθινόπωρο σφιχτά,
σφράγισα τις πόρτες μου....

Νίκος Π. 12-11-08

3 comments:

Μαρια Νικολαου said...

Ποιο ειναι άραγε το πιο σημαντικό "σ'αγαπώ"..
Εκείνο που λες πρώτο, ή εκείνο που αισθάνεσαι για πρώτη και τελευταία φορά..

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Το ποιο σημαντικο ηλιαχτιδα μου, ειναι αυτο που καθε πρωτη φορα λες με γεμισμενη τη ψυχη σου απο αληθινα αισθηματα.. Ισως η μονη φορα ειναι και η υπερβαση της ψυχης.. Σε ευχαριστω για το περασμα σου...

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ said...

Ένα σ' αγαπώ
που πρώτα εσύ είπες
κι ύστερα κράτησες
μυστική τη φυγή
γιατί δεν μπόρεσες
άδειους καιρούς να γεμίσεις
με ελπίδες και προσδοκίες
διστακτικού βηματισμού
λίγο πρίν σφραγίσεις την πόρτα
που βγάζει στο όνειρο...
Καλημέρα Νίκο.