Χαϊκου LXVII ( Ανεπάντεχα...)
Με κάθε στίχο,
δυό γραμμές απόσταση,
απ' τον θάνατο..
**
Θαμπό το μέλλον..
Ανέκαμψαν όρνια
ανεπάντεχα...
**
Στυγνές εικόνες
μαγνητίζουν το μέλλον,
χωρίς το παρόν...
**
Πάλι η βροχή
με αποχρωμάτισε
Ξεθωριασμένος...
**
Συντετριμμένος
ο ήρωας μέσα μου,
απεβίωσε..
**
Στο δισάκι μου,
θα κουβαλάω πάντα
τις ανατροπές..
Νίκος Π. © 3-5-2010
Posts
1 comment:
Την περίμενα την ανατροπή στο βαθος της ποιητικής επιμονής...
Πρωτίστως με αφόπλισες με τις εικόνες που μαγνητιζουν το μέλλον χωρις το παρόν...
Ένιωσα να προσμενω κάτι, ίσως να συντελεστεί η Ύπαρξή μου, κι εγω να περιμενω, ενω ακομη δεν Υπάρχω!....
Να κλείνομαι στη σκεψη του ποιητή, ελπίζοντας να με αναφερει έστω και μεσα από τη διάθεση αποδοκιμασίας των παντων...
Δικαιώθηκε η προσμονή μου, καθως στο Τελος παντα το χερι σου αγγίζει το χάραμα της επόμενης στιγμής... της επόμενης παρουσίας.....
Σαν αναπάντεχα να με δεσμεύει το ποίημα μέχρι να πει την τελευταία του λέξη:
ανατροπές....
Καλημέρα Νίκο...
Post a Comment