Wednesday, July 30, 2008

Ακροβατώντας......




Θα'ταν καλοκαίρι,
τότε που τον ήλιο,
κρατούσες στα χέρια σου
και στα μαλλιά σου
είχες φορέσει τον έρωτα στεφάνι..

Τότε που επιμελώς έκρυβες,
τις αδιαλλαξίες σου,
πίσω από ορθάνοιχτα παράθυρα..
στη ματιά σου ήταν κρυμμένη
η λάμψη των αστεριών
και τα χείλη σου,
σκεπασμένα με δανεικό χαμόγελο
έμοιαζαν ανόθευτα...

Στα δυό σου μάτια,
καθρεφτίζονταν η θάλασσα,
στο στήθος σου,
το ουράνιο τόξο
είχε απαλά ακουμπήσει
και στα λευκά σου τα πέπλα,
της λησμονιάς τα ίχνη
είχες κεντημένα...

Με άγγιξες και αναρίγησα.
και ακροβατώντας
στις λεπτές ισορροπίες μου
μεγαλοφώνως σε αποθέωσα...

Τις πληγές μου ακόμα νωπές,
από άληκτο πόνο να φυλλορροούν,
αποσιώπησα
και άνοιξα τις πύλες της ψυχής μου
γιορτή ετοιμάζοντας στον ερχομό σου...

Τότε στάθηκες παράμερα,
με κοίταξες,
μ'εκείνο το παράξενο βλέμμα σου,
χαμογέλασες ειρωνικά
κουνώντας ρυθμικά τα πέπλα σου,
και ξερνώντας φτηνές λέξεις
θρυμμάτισες το όνειρο στη γέννησή του..

Με την ανάσα σου αμείλικτα,
έσβυσες την καρδιά μου...

Νίκος Π.

8 comments:

Anonymous said...

όταν η ανημπόρια δυναμώνει την πένα ώστε αυτή να γράψει μια νοητή γραμμή που να μας ακουμπά τότε ειναι καλοδεχούμενη...
Μερικοί αυτό το λένε και ποίηση...
Η "άλλη" Αμαλια..

Anonymous said...

Το διαβασα 4 φορες...ενα εχω να πω, κανεις δεν μπορει να γραψει κατι τετοιο αν προηγουμενως δεν εχει πονεσει πολυ, αγαπησει πολυ..ειναι Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Ο!!!!!!!!!

ΜΑΡΙΑ Ρ. said...

Μόνο αμείλικτος
μπορεί να είναι
ο έρωτας

επιτέλους σε βρίσκω
:):)

ΑΝΔΡΕΑΣ ΤΕΝΕΕΥΣ said...

Συμπολεμιστή,κυριολεκτικά "έγραψες" πάλι.

:)

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Αμαλία σε ευχαρίστώ πολύ για το σχόλιο...
Εύχομαι το καλοκαίρι σου να κυλά πανέμορφα...

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Σε ευχαριστώ πολύ Χριστίνα...
Καλή συνέχεια στη μέρα σου...

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Πράγματι Μαρία μου, ο Έρωτας είναι αμείλικτος, μα είναι και συγκλονιστικός!!!

Επιτέλους, βρεθήκαμε ξωτικούλι...
:)

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Συμπολεμιστή σε ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που σε βλέπω στα λημέρια μου!!!
:)