Sunday, September 21, 2008

Kρατώντας σφιχτά την Απουσία σου...




Τις μικρές ώρες που οι θεοί,
απλώνανε τις σκιές
στο επερχόμενο σούρουπο
πάνω στις γειτονιές του κόσμου,
πίσω απ'την αδυσώπητη βουή
της έγνοιας των απλών πραγμάτων,
μέσα στο βασανιστικό λευκό
των αγνών προθέσεων,
στου πρώϊμου φθινοπώρου την καταλαγιά..

Εκεί, που κάποια σύννεφα ανεπαίσθητα,
σαν καπνός τσιγάρου σέρτικου,
ξεφυλλίζανε σπάταλα
τα τελευταία φύλλα της μυρτιάς..

Την ώρα που όλα γύρω μου πλαγιάζανε
και τα κυπαρίσσια σιγοκλαίγαν
χτυπώντας τα σπλάχνα της γης
κι οι οδοιπόροι κρατούσαν,
τα χθεσινά τους όνειρα προσάναμα..

Εκεί,
στην αρμονία της πλάσης,
πίσω απ'τις αιμάτινες μεμβράνες του δύοντος ήλιου
φάνηκες..

Στα χείλη σου,
καινούργιο χαμόγελο φορούσες,
και την ματιά σου,
μ' ολόχρυση αστραπή σκέπαζες..

Κάθε σου ανοιχτή πληγή
ροδόνερο έσταζε
και η φωνή σου,
ακροβατούσε επιμελώς
δίπλα στις παρειές της Aνοιξης..

Ανάερος ο ίσκιος σου,
εγκαλούσε τους αλλοτινούς χειμώνες
και η φωνή σου,
έμοιαζε με χαλιδόνας τη λαλιά..

Και ξάφνου το όνειρο ξεθώριασε,
το κορμί,
δείλιασε μπρος στη παγωνιά της νύχτας
και η μάταιες ελπίδες
θρήνησαν για το μάταιο ταξίδεμα του νου..


Εκεί,
δίπλα στης σκιάς την ερημιά,
μέσα στ'ασημιού το λαμποκόπημα
έγινα ποιητής ενός μονάχα στίχου..

Στα χέρια μου,
κράτησα σφιχτά την απουσία σου
και στις πληγές σου έσταξα άνοιξη....

Νίκος Π. © 2008

4 comments:

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ said...

Ο ποιητής στραγγίζει το απόσταγμα σε τρεις μόνο λέξεις *στις πληγές σου έσταξα άνοιξη* γιατί είναι ο μόνος που μπορεί *την απουσία να κρατήσει σφιχτά* και να την κάνει τραγούδι.
Καλή εβδομάδα Νίκο..

ΜΑΡΙΑ Ρ. said...

ξέχασες όμως
στην αρμύρα μου
τα δάχτυλά σου
να βυθίσεις

γέρασε πρόωρα
η Άνοιξη
απο των ονείρων σου
το άγευστο νερό

νίκο μου θα συμφωνήσω
με το παραπάνω σχόλιο..

την καλησπέρα μου,
κ.Περάκη


:):)

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Aχ Ξωτικό μου!!!
Πάντα με την έντονη διάθεση για επανάσταση που λατρεύω....
Και εγώ φοβάμαι μη γεράσει η άνοιξη καλή μου.....

Σε φιλώ και σου στέλνω την Αγάπη μου..

ΝΙΚΟΣ ΠΕΡΑΚΗΣ said...

Σε ευχαριστώ Σοφία...
Πόσες σταγόνες θλίψης μπορούν να μεθύσουν τον κτήτωρα?
Όσες ακριβώς τον απογειώνουν στα ουράνια...

Την Αγάπη μου...