Sunday, October 26, 2008

Πολυσύλλαβες διαδρομές...




Στις πολυσύλλαβες διαδρομές μου,
επέλεγα πάντα ν'ακολουθώ
τον άνεμο...

Στους λιγόφωτους τόπους,
σε μια μικρή αχτίδα του φεγγαριού
γάτζωνα τις ελπίδες μου
και ρωτώντας συχνά τους διαβάτες,
που είναι η άκρη του ονείρου
προσπερνούσα τα παγερά χαμόγελα
και τα σφιγμένα χείλη της αγνωσίας..

Σαν τύχαινε να παραπατήσω,
κανένα χέρι δεν με σήκωσε,
μηδέ δυό λέξεις συμπόνιας
κύλαγαν από παγερά χείλη
ορίζοντας την αρχή και το τέλος
της γαλήνης μου..

Στις πληγές μου συχνά,
σκοτάδι άπλωνα
να μην τρομάξουν
απ'τις πομπές των αδαών
και φανούν ακέραιες
οι αιμάτινες τρύπες της ψυχής μου..

Επιμένω στο φώς και τον άνεμο
και αρνούμαι,
τον μανδύα της ακαμψίας
να φορέσω στεφάνι..

Κλείνουν γύρω μου οι επιθυμίες
και της φτωχής μου επιμέτρησης
αφορίζουν τις προθέσεις της καρδιάς
κατανέμοντας το άλας της ζωής μου
σε μικρά μερίδια επίπληξης...

Δεν θα ρωτήσω λοιπόν
για το στρατί της πλάνης,
ούτε για της αδικίας
τα πέτρινα καλντερίμια..

Τα'χω γευτεί συθέμελα...

Νίκος Π. 2008

2 comments:

ΜΑΡΙΑ Ρ. said...

Ω ποτέ δεν θα μιλούσα
γι αυτά
που ο Θάνατος προλόγιζε
μέσα απο
το αγκαθωτό τους στόμα

Εξάλλου τι τους ένοιαζαν
τα πληγωμένα πόδια μου
όταν τα χέρια μου
για πέτρινα τα θαρρούσαν

Μ.Ρ.

Αυτή η γεύση Νίκο
όλο και πιο πολύ
τη γλώσσα μας μουδιάζει

Αγγελική Κορρέ said...

Φταίει η δίψα μου που κάλυπτε , με μύριες κραυγές το πρόσωπό μου κι έπειτα εγώ , η αδαής που να βρω τοίχο να κρυφτώ απ'τις ορδές λυγμών που κούρνιαζαν στο πρόσωπό μου.. Όπως και να 'χει πάντοτε γυναίκα οργή θα καταλήγω.. Ζητώ τουλάχιστον μες την ασκήμια των σκέψεών σας να κοιτάξετε έστω μια στάλα εν κινήση ευμορφιά των δυό χειλιών μου

***
"Επιμένω στο φώς και τον άνεμο
και αρνούμαι,
τον μανδύα της ακαμψίας
να φορέσω στεφάνι.."

(Θα μείνω σ'αυτό..)