Στεριά μπρός μας...

Στόμωσαν πάλι οι λέξεις μου
και στις στεγνές βραδυές,
που το χρυσοπλάτινο φεγγάρι
τις αχτίνες του γλυκά απλώνει,
τ'ανεμοκάραβα πραμάτειες κουβαλούν
σ'απάνεμα λιμάνια,
λικνίζοντας τα ξύλινα κορμιά τους
στου Ποσειδώνα τ'ολόγλυκο λίκνο..

Του ρωμαλέου καπετάνιου η σκληρή θωριά,
που σαν άλογο γερά το καμτσικώνει,
κι η χαχαλόβεργα στο ροζιασμένο χέρι του
πνοή σκορπά στ'αχαρο ξύλο..

Ει, αγάντα παληκάρια μου και φτάσαμε!!
Γερά τον φλόκο Κωσταντή,
Βάστα τις δέστρες Μανωλιό,
Απόστολε, σκάλισε στην πριμάτσα μια καρδιά
με τ'όνομά της..
Μαϊστρος φυσά μέσα μας
Μια χαχαλιά δρόμος ίσαμε το Μπουργκάς είναι..

Αντέστε λοιπόν αγόρια μου..
Νιφτείτε
κι απ'τα δάχτυλά σας χαλάστε τη μουράβια,
Και να σταθείτε στο πλάϊ,
Βάλτε και το καλό το ταλαγάνι
κι έρχονται τα μικρά κορίτσια,
με τα ζουμπούλια στα μαλλιά,
γαμπρούς να' βρουν..

Γερά καπετάνιε και αριβάραμε
Στεριά μπρός μας...

Nίκος Π. 2009