Monday, December 14, 2009

Λευκές νύχτες...




Κρατώντας ένα σβυσμένο όνειρο
σφιχτά μέσα στην χούφτα μου,
για χρόνια ονειροπολούσα,
στις λευκές νύχτες της απόγνωσης..

Στα μάτια μου,
δυό δάκρυα έπαιζαν ξυλίκι..
Και στην στιλπνότητα του καθρέφτη μου,
γλυστρούσαν ολομόναχες
οι επιθυμίες μου...

Δυό διχασμένες ελπίδες
στο περιθώριο μιας αδιόρατης θλίψης,
-ανάμεσα στο προσιτό και τ'ανέφικτο-
συμπιέζονταν άλλοτε από μύθους
και άλλοτε από φτηνές τραγωδίες..

Και οι λευκές νύχτες ξυπνούσαν
και ουρλιάζοντας σαν φτωχές πόρνες
μετρούσαν τα κέρδη της βραδυάς
σκίζοντας τον φτηνό τους στηθόδεσμο...

Κι ύστερα άνοιγα τα χέρια μου
τα όνειρα ν'αλλάξω με ευχές,
και τότε πάλι τα'χανα όλα..

Τα όνειρα πετούσαν κουρνιαχτός
κι οι ευχές στεγνώνανε..
Ανίσχυρες ζωές στη σκόνη
και στις ευτελείς εμπνεύσεις
μιας εποχής που με ξερνά αδιάκοπα...

Νίκος Π. © 2009

2 comments:

thalassaki said...

Νίκο, σου αφήνω τις ευχές μου για μια πολύ καλή και ουσιαστική Νέα Χρονιά, γεμάτη υγεία, αγάπη κι ό,τι επιθυμείς. Με αγάπη κι εκτίμηση πάντα.

~reflection~ said...

Ανάμεσα στο προσιτό και τ' ανέφικτο...

Πάντα με γοήτευε η πλοκή που εξελίσσεται στο μεταίχμιο των καθαρών συναισθημάτων...
Ταλαντώσεις με σημείο αναφοράς την αναζήτηση...
Ζυγαριές που κλείνουν αμφίπλευρα.....
Στο μεσοδιάστημα μιας στιγμής που χωρίζει τον κόσμο της φαντασίας από αυτόν της πραγματικότητας....

Υπάρχουν δύο κόσμοι: Ο πραγματικός κι αυτός που ονειρευόμαστε (Κοέλο)... εκεί ανάμεσα γεννιούνται τα ποιήματα...