Wednesday, March 31, 2010

Χίλια Κομμάτια στους Ανέμους....


Πέρασα τους χρόνους μου
σκορπίζοντας χαμόγελα,
κρατώντας αμάραντες ελπίδες,
μοιράζοντας άηχες κραυγές,
ρίχνοντας μετέωρα βλέμματα
στις απέραντες στέπες της ψυχής μου...

Ταξίδευα σε ετοιμόρροπα σκαριά,
υφαίνοντας ιστούς μεγαλοπρεπείς..
και χαράζοντας αρχικά στα δένδρα,
εξηγούσα ξεθωριασμένα όνειρα,
πίνοντας ξεχασμένα δάκρυα...

Ξάφνου,
ακούμπησα στις παρυφές τ'ονείρου σου
και ταξιδέυοντας τις ματωμένες σου λέξεις
τράβηξα βίαια πάνω μου τους χρόνους
προσμένοντας τους αγέννητους έρωτες..

Κράτησα λυτές τις ελπίδες μου
στα όρια της δικής σου λύτρωσης..
φόρεσα τις γιορτινες μου λαχτάρες
και τις μοναχικές στιγμές του δειλινού
τις άκαρπες εικόνες του ειδώλου σου γευόμουνα..

Μια λάμψη των ματιών σου έφτανε,
τα νεκρά κύτταρα ν'αναστηθούν
οι ανεμοστρόβιλοι να κοπάσουν,
οι θάλασσες να πάψουν τούς αγέρηδες,
και η ψυχή μου,
να στροβιλίζεται στιλπνά στα πέλαγα..


Κάθε φορά που θα μεθώ, θε να χορεύω..
Mατωμένος, με τα χείλη ολάνθιστα
και την καρδιά μου ανέμελη..
χίλια κομμάτια στους ανέμους..

Νίκος Π.© 31-3-2010

1 comment:

~reflection~ said...

Μην ξαναπέσεις στην παγίδα...
Τα όνειρα ΔΕΝ χρίζουν εξήγησης...
Τα Όνειρα πίνουν τα δακρυα...
Τα Όνειρα λύνουν τις ελπίδες, πλεξούδες να κρεμονται στο λαιμό της Γυναικείας διαίσθησης που λέγεται Συγκίνηση... που λεγεται Ζωή... που λέγεται Αναζήτηση...

Μια χαμενη ανασα μεσα στο βαθος του ανεμου ψιθυρίζει ότι το Όνειρο μόλις αναστηθηκε... μόλις πήρε την πρωτη του βαθια ανασα, μέσα από τα χείλη μας....

Φωλιάζουμε τρομαγμενοι από τη μανία του καιρού μεσα στο δασος της κρυμμενης ασφαλειας... μα δε μεουμε εκει για ώρα... Δεν είμαστε φτιαγμενοι για ασφαλείς πλοηγήσεις...

Ξεχυνόμαστε ατιθασοι στη θυελλα των ποιητων και χανομαστε κατω από ριμες και λέξεις που σκορπουν τη Μαγεία τους απλωχερα στο χωρο των εμπνεύσεων.....

Εκει ανθιζει το Όνειρο και η αφη- αν και συγγραφικη - αποκτα αίσθηση πραγματικότητας!

Καλημέρα Νίκο...
Καλή Ανασταση...
Υπέροχο το κίνητρο που μου έδωσες.... Σε ευχαριστω..