Monday, December 13, 2010

Ερωτικό Χ (Έρωτας Θάνατος)



Τις μέρες που σε σκέφτομαι,
βουλιάζω ηδονικά  σε μια οπτασία..
Μα σαν έρχεται  γοργά η νύχτα,
πάντα ένα παράξενο όνειρο με συγκλονίζει..

Είναι λέει ένα ψηλό κάστρο
που 'χει  για τείχη λέξεις,
για πολεμίστρες ποιήματα
και γι 'αυλικούς,
μικρά ανέμελα κορίτσια..

Πίσω από κάθε ποίημα,
κρυβόταν ένα φθινόπωρο
και πίσω από κάθε φθινόπωρο
μια ατελέσφορη αγάπη..

Φλόγες ξεπηδούσαν
πίσω από σφαλιστά παράθυρα
κι οι στάχτες,
απ 'τα ποιήματα που γράφτηκαν για έρωτα,
κρατούσαν ίσες τις αποστάσεις από την λύπη..

Δοξάζω με κόκκινο κρασί τον έρωτα
και πίνοντας γουλιά-γουλιά,
τις αναίμακτες ανάσες σου
απ 'το ποτήρι μιας καρδιάς που ψυχορραγεί,
σμίγω τις λέξεις με  οπτασίες
για να ξεθυμάνουν οι ψευδαισθήσεις..

Κάμπτοντας την επιφάνεια,
μιας απατηλής στιγμής ευτυχίας,
διαπερνώ τα στενά όρια της μνήμης μου
ξυπνώντας από ένα βαθύ λήθαργο
που μοιάζει με πολλαπλό οργασμό..

Μνήμες φορτωμένες μ 'άγονους έρωτες,
που παίζοντας κυνηγητό
ανάμεσα σε δυο ώριμα στήθια
και μια ήβη που μυρίζει αθωότητα,
πάντα μοιάζουν με μικρό θάνατο...






Νίκος Π. © 2010

4 comments:

Eva said...

Με μάγεψε τούτο το ποίημα. Με ταξίδεψε..

καλό βράδυ Νίκο.

~reflection~ said...

Πλάστηκε από συγκερασμό Στοιχείων...
το υποψιαζόταν η Ποιητική σου Έμπνευση..
κι εκείνη αδιάφορη προσπερνούσε το κατάλυμα της Αυτοσυγκέντρωσής σου...

Άφηνε το Άρωμά της να διαχέεται
έχοντας επίγνωση της αναστάτωσης που προκαλει...

Δε γυρισε ποτέ να κοιτάξει πίσω
τις Φλόγες που ξεπηδούν αγριεμένες από τα παράθυρα της Ψυχής σου...

τα Ποτάμια που σε πνίγουν όταν διψάς για Φιλί...

το Φως που σε τυφλώνει με αντανακλάσεις πανω στο Κατάλευκο χαρτί, όταν προσπαθεί η πένα σου ν'αρθρώσει Λέξη που να την Εμπεριέχει Ολόκληρη...

ΕΚΕΙΝΗ...

που μόλις γίνει αναμνηση, σου χαρίζει έναν μικρό Θανατο....


Αφηνω γλυκιά καληνύχτα....
και ενα ευχαριστω για το Υπεροχο Κίνητρο.....

ΙΠΠΟΛΥΤΗ said...

Kαλημέρα Νίκο μου...
Αυτό το ποίημα είναι τόσο δυνατό...τόσο ακέραιο...
σαν ατόφιο χρυσάφι...
Πόσο θα ήθελα να φτάσω μια μέρα εκεί που βρίσκεσαι...
Ευχαριστώ για το ταξίδι...

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Και μόνο του να ήταν
το τελευταίο πεντάστιχο
αποτελεί ένα άρτιο ποίημα
Την καλημέρα μου