Απλά προσπέρασα.....

Περνώντας αθόρυβα, 
δίπλα από ενα παλιό μου λάθος, 
της περπατησιάς μου τα γκέμια τράβηξα 
μήπως και οι μνήμες ξυπνήσουν 
και την ψυχή μου κεντρίσουν πάλι 
με το πικρό ροσόλι της θύμησης.... 
  
Ακροπατώντας, 
έσυρα αργά το βλέμμα μου πάνω του 
κρατώντας την ανάσα μου, 
μη τυχόν κι οι ματιές μας ανταμώσουν 
στο πρώϊμο του ήλιου φώς , 
μα δεν το αναγνώρισα.... 
  
Είχε ντυθεί, 
με της λήθης τον αστραφτερό μανδύα 
και σε ανέγγιχτη ψυχή 
είχε απλωμένο το χέρι του, 
προκαλώντας καινούργιους, 
επιούσιους πόνους... 
  
Το πρόσωπό του, 
είχε τη χλωμάδα του φθινοπώρου 
και στη φορεσιά του, 
ήταν χρυσοκεντημένοι σε μήτρες, 
όλοι οι πρότεροι αυθέντες του... 
  
Και εγώ... 
Και εσύ... 
Και αυτοί..... 
  
Ο φθαρμένος του μύθος, 
έμοιαζε με ξεπεσμένου ευπατρίδη την δόξα 
και η φωνή του, 
-που με κρώξιμο γλάρου στο πέλαγος αναλογούσε- 
καλούσε δόλια, 
καινούργιους κομιστές... 
  
Το κοίταξα λυπημένα, 
στάθηκα ορθός, 
χαμογέλασα πικρά,
κύλησα έξω από τις προγενέστερες παρενθέσεις μου 
και απλά προσπέρασα... 
  
Νίκος Π.© 2011