Όνειρο...

Πάλι απόψε,
με ξύπνησε ένα όνειρο...

Ήταν λέει ένα σκαρί 
αρματωμένο με αλήθειες..
Γι 'άλμπουρα είχε
της νύχτας τα μυστικά
και για πανιά,
όλων τις ξεχασμένες συνειδήσεις..

Ο καπετάνιος,
ήταν ίδιος ο Θεός..
Το πορφυρό του πανωφόρι 
στους μάταιους καιρούς ανέμιζε
και η ματιά του σκέτη φλόγα
έκαιγε χίλια κρίματα...
Μα εκείνος  μοίραζε  ρακί
σε ασημένιες τσάσκες...

Για πλήρωμα είχε ναύτες,
όλο αντριωσύνη, 
με τα ολόλευκα φτερά τους
ν'ακτινοβολούν στον ολόλαμπρο ήλιο
και τις ορθάνοιχτες πληγές
καλά κρυμμένες...

Ένας παπαγάλος,
με χρώματα πλουμιστά
βαρετά μονολογούσε...
Θάνατος, θάνατος....

Με κάλεσε ζεστή φωνή,
σαν των σειρήνων του Οδυσσέα,
-ο καλεστής ατόφιος άγγελος-
μα δίστασα...

Σφάλισα τα μάτια μου στην παρένθεση,
ξύπνησα την νύχτα με την ανάσα μου,
μύρισα τ'αλάτι της γης,
και κύλησα έξω από τ'όνειρο...

Νίκος Π.© 2013