Tαξίδια Αξεκίνηστα...

Κυνήγησα χίμαιρες,
σε ταξίδια αξεκίνηστα
και σαν διψασμένος ναυαγός,
πάσχισα στάλα-στάλα
να πιω τον έρωτά σου..

Μέθυσες το μυαλό μου
με το αλκοόλ μιας πράξης
που επιμελώς αγνόησα..

Μιας συνουσίας,
που λίκνιζε πέρα δώθε τις αισθήσεις μου
και αρμένιζε μεσοπέλαγα
τους άληκτους πόθους μου..

Έτσι γεννιέται ένας έρωτας σκέφτηκα..

Από μια λέξη,
ένα αδήλωτο βλέμμα,
μια λευκή αστραπή,
μια αιχμή της λύπης,
ένα ρυάκι από δάκρυα
που κυλά σθεναρά
στις άνυδρες παρειές μιας ψυχής...

Εκεί που σ'αγγίζω,
εκεί σε χάνω..

Βουλιάζεις επιδεικτικά
στης αναπόδεικτης παραδοχής
την αποκάλυψη,
στων αλγεινών δακρύων σου
τους αποσπερίτες
και στου απύθμενου νου
την στυγερή σαφήνεια..

Εκεί που σ'αγγίζω,
εκεί σε χάνω,
χάνοντας μαζί και τα φωνήεντα
από την αλφάβητο ενός ηρωϊκού θανάτου
που ποτέ δεν θα μου ανήκει..

Νίκος Π.© 2008