Monday, October 26, 2009

Tης Νύχτας..


Δρόμοι ρεκλάμα,
φωνές και κλάμα.
Κορμιά κοράλλια
καρδιές σμπαράλια..

Πόρτες κλεισμένες
ματιές σβησμένες
Μάτια θλιμμένα,
χείλη βαμμένα..

Χλωμά φτιασίδια,
Φώτα, στολίδια!
Πέρλες, διαμάντια,
Ψυχές στη μπάντα..

Κυλούν οι ώρες,
ηχούν σαν μπόρες,
γεμάτα βράδυα,
φιλιά και χάδια..

Φωνές και γέλια,
γλυστρούν σαν χέλια.
μα σαν χαράζει
σιωπή, μαράζι..

Σπίτια και δρόμοι,
άνθρωποι μόνοι.
Πληγές κομμένες,
Ζωές χαμένες..

Στενά σοκάκια,
κρυφά μεράκια
Μεγάλη πόλη,
κρυμμένοι όλοι..

Νίκος Π.

2 comments:

Orelia said...

Νίκο!!!! πως "επέστρεψες" νοιώθω...!
κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό!!!

~reflection~ said...

Πρέπει μια φοβία
να ‘χει ο ποιητής.
Μία αμαρτία
γραμμένη εκ γενετής.
Κάθε που θα ρέπει
προς τη λύτρωσή του
δαίμονες να γνέφει
με την προσευχή του.
Να ‘χει μια πληγή
μ’ αίματα να γιάνει.
Φορτίο ένα… βαρύ
που ανθρώπου νους δε βάνει.
Δίχτυα οι φοβίες
κι η ψυχή δεμένη
έχοντας συμβίες
τύψεις κι αγωνίες
κι ωσάν κατατρεγμένη
ξεχύνεται σε δρόμους
σε κάποιους πέρα κόσμους,
φύσει όντας νομάς
απάτητη να ψάχνει γη
σαν άπιστος Θωμάς
που πίστη ψάχνει να βρει.


Παυλίδου Κάκια